آمریکا؛ یک اَبرقدرت خسته و تحلیل رفته

اکونومیست نوشت: هشتاد سال پیش ژاپن پرل هاربر را بمباران کرد. این یک اشتباه بزرگ بود که قدرتمندترین کشور جهان را وارد جنگ، و امپراتوری ژاپن را محکوم به فراموشی کرد. ظاهراً یک دریاسالار ژاپنی روشن فکر می‌گوید: «می‌ترسم تمام کاری که کرده‌ایم این باشد که غول خفته را بیدار و او را با عزمی وحشتناک پر کرده باشیم.»

امروز ژاپن صلح آمیز، ثروتمند و مبتکر است. این ژاپنی ها بودند که کشور خود را بازسازی کردند، اما کار آنها توسط ابرقدرتی که آنها را شکست داد آسانتر شد.

خلق نظم جهانی لیبرال

نه تنها آمریکا مامای یک دموکراسی لیبرال و سرمایه داری در ژاپن بود. همچنین نظم جهانی ایجاد کرد که در آن ژاپن آزاد بود تا تجارت و رشد کند. این دستورکار کامل نبود و در همه جا اعمال نمی شد. اما از هر چیزی که قبلا آمده بود بهتر بود.

برخلاف قدرت های بزرگ قبلی، آمریکا از تسلط نظامی خود برای به دست آوردن مزیت تجاری به ضرر متحدان کوچکتر خود استفاده نکرد. برعکس، اکثر اوقات به خود اجازه می‌داد که به قوانین مشترک ملزم شود. و آن سیستم مبتنی بر قوانین به بسیاری از جهان اجازه داد تا از جنگ اجتناب کنند و به رفاه برسند.

مثلث چین-روسیه-ایران علیه آمریکا

این نشریه مدعی است: متأسفانه آمریکا از نقش خود به عنوان ضامن نظم لیبرال خسته شده است. غول دقیقاً دوباره به خواب نرفته است، اما عزمش در حال تزلزل است و دشمنانش در حال آزمودنش هستند.

ولادیمیر پوتین در حال جمع آوری نیرو در مرز با اوکراین است و به زودی ممکن است به آن حمله کند، چین با استفاده از ماکت های ناوهای هواپیمابر آمریکایی به عنوان هدف تمرینی، آزمایش سلاح های مافوق صوت، نقض حریم هوایی تایوان با جت های جنگنده شلوغ می کند، و [به زعم اکونومیست] ایران در مذاکرات هسته ای چنان موضع دست بالایی اتخاذ کرده است که بسیاری از ناظران انتظار دارند که این مذاکرات با شکست مواجه شود.

به باور اکونومیست اکنون دو قدرت مستبد شرق تهدید می‌کنند که زمین‌هایی را که در حال حاضر تحت کنترل دموکراتیک است تصاحب می‌کنند، و سومی با ابزارهای نامتقارن چون پیشروی هسته‌ای، هژمونی غرب را به چالش می‌کشد.

آمریکا برای جلوگیری از چنین اقدامات بی پروا تا کجا پیش خواهد رفت؟

جو بایدن گاهی اوقات می تواند قوی به نظر برسد. او در 7 دسامبر به پوتین هشدار داد که اگر روسیه حمله دیگری به اوکراین انجام دهد، عواقب سختی در پی خواهد داشت. او تحریم های ایران را حفظ کرده است. و در ماه اکتبر گفت که آمریکا "تعهد" برای دفاع از تایوان دارد، اگرچه دستیاران اصرار داشتند که سیاست تغییر نکرده است. (آمریکا مدتها است که از گفتن اینکه آیا نیروها را برای دفع تهاجم چین می فرستد یا نه، به منظور تشویق هیچ اقدام تایوانی که ممکن است باعث تحریک این حمله شود، امتناع کرده است.) چین در این فکر مانده بود که آیا آقای بایدن اشتباه صحبت کرده است یا با حیله گری به موضع قوی تر اشاره می کند.

در 7 دسامبر، مجلس نمایندگان آمریکا یک تقویت بزرگ برای بودجه دفاعی تصویب کرد. همچنین در این هفته آقای بایدن قرار است "اجلاسی برای دموکراسی" برگزار کند تا کشورهایی را که به قوانین احترام می گذارند تشویق کند تا با هم جمع شوند.

با این حال، همانطور که بریفینگ اکونومیست توضیح می دهد، آمریکا تمایلی به استفاده از قدرت سخت در بسیاری از نقاط جهان ندارد. ائتلاف شاهین ها و کبوترها در واشنگتن خواستار "خودداری" هستند. کبوترها می گویند که با تلاش برای نظارت بر جهان، آمریکا به ناچار وارد درگیری های بی مورد در خارج از کشور می شود که نمی تواند پیروز شود. شاهین ها می گویند که آمریکا نباید از تنها وظیفه ای که مهم است منحرف شود: ایستادگی در برابر چین.

هر یک از این دو دیدگاه مستلزم عقب‌نشینی جزئی و بی‌ثبات‌کننده آمریکاست که جهان را خطرناک‌تر و نامطمئن‌تر می‌کند. شکست آقای بایدن در خروج از افغانستان باعث شد که برخی نسبت به تمایل آمریکا برای دفاع از دوستانش یا جلوگیری ازتهدید می‌کند خود تردید کنند و بسیاری نیز نگران صلاحیت برنامه ریزی این کشور باشند. سخنان بی‌پرده رئیس‌جمهور درباره چتر هسته‌ای آمریکا باعث تضعیف این باور در میان متحدان شده است که این چتر همچنان از آنها محافظت می‌کند. و اگرچه آقای بایدن مانند دونالد ترامپ به متحدان توهین نمی‌کند، اما اغلب از مشورت با آنها شکست می‌خورد و پیوندهای اعتمادی را که مدت‌ها قدرت آمریکا را چند برابر کرده است، از بین می‌برد.

به همان اندازه که غریزه هر رئیس جمهور مهم است، روحیه کشوری است که آنها را انتخاب می کند اهمیت دارد. آمریکا دیگر هژمون مطمئن دهه 1990 نیست. قدرت نسبی آن کاهش یافته است، حتی اگر بی بدیل باقی بماند. پس از عراق و افغانستان، رای دهندگان از ماجراجویی های خارجی خسته شده اند. سیاست حزبی، که زمانی در لبه آب متوقف می شد، بیشتر جنبه های سیاست را فلج می کند.

بیش از 90 پست سفیر خالی مانده است که توسط کنگره مسدود شده است. آمریکا از پیوستن به یک پیمان تجاری که می توانست روابط نظامی آن در آسیا را با روابط اقتصادی تکمیل کند، خودداری کرده است. درام بی امان سیاست، از جمله در مورد مواردی مانند انتخابات مورد مناقشه و پوشیدن ماسک، باعث می شود آمریکا در داخل کشور برای نشان دادن هدف پایدار در خارج از کشور بیش از حد متفرقه به نظر برسد.

این اشتباه است که فرض کنیم آمریکای قدیمی و متعهد بازخواهد گشت - بالاخره آقای ترامپ ممکن است در سال 2024 دوباره انتخاب شود. اگر نظم لیبرال حفظ شود، قدرت‌های دیگر باید تلاش خود را انجام دهند. برای جهانی که در آن کمک کمتری داشته باشند، آماده می شوند، اما همچنین برای درگیر نگه داشتن آمریکا. نشانه هایی از این وجود دارد. ژاپن و استرالیا اعلام کرده اند که به دفاع از تایوان کمک خواهند کرد. بریتانیا در به اشتراک گذاری فناوری پیشرانه هسته ای زیردریایی با استرالیا به آمریکا پیوست. دولت جدید آلمان به خط مشی سخت تری علیه روسیه اشاره می کند.

سازگاری با جهانِ کمتر آمریکایی

سازگاری بیشتر با دنیایی با نقش کمتر آمریکا مورد نیاز است. دموکراسی ها، به ویژه در اروپا، باید بیشتر برای دفاع هزینه کنند. کسانی مانند تایوان و اوکراین که در معرض خطر حمله قرار دارند باید خود را غیرقابل هضم کنند، به عنوان مثال با افزایش ظرفیت خود برای جنگ نامتقارن. هرچه آمادگی بیشتری داشته باشند، احتمال حمله دشمنانشان به آنها کمتر می شود.

طرفداران نظم مبتنی بر قوانین باید هوش بیشتری را با یکدیگر به اشتراک بگذارند. آنها باید دعواهای قدیمی مانند دعواهای بیهوده بین ژاپن و کره جنوبی در طول تاریخ را دفن کنند. آنها باید ائتلاف های عمیق تر و گسترده تر، رسمی یا غیر رسمی ایجاد کنند. هند، به خاطر منافع شخصی خود، باید آثار عدم تعهد را رها کند و با استرالیا، ژاپن و آمریکا به کشورهای چهارگانه نزدیکتر شود. ناتو نمی‌تواند اوکراین را بپذیرد، زیرا قوانین می‌گویند حمله به یکی حمله به همه است و روسیه قبلاً خاک اوکراین را اشغال کرده است. اما اعضای ناتو می توانند به اوکراین تسلیحات، پول نقد و آموزش بیشتری برای دفاع از خود ارائه دهند.

اگر نظم لیبرال از بین برود، متحدان آمریکا به شدت آسیب خواهند دید. پس از اضمحلال، خود آمریکایی ها ممکن است از اینکه بفهمند چقدر از آن سود برده اند شگفت زده می شوند. با این حال همه چیز از دست رفته نیست. تلاش مصمم و متحد دموکراسی‌ها می‌تواند حداقل برخی از سیستم‌های مبتنی بر قوانین را حفظ کند و از عقب‌نشینی جهان به سوی هنجارهای تاریخی ناگوار، که در آن طعمه‌های قوی بر ضعیفان کنترل نمی‌شوند، جلوگیری کند. چند کار مهم تر یا سخت‌تر هستند.