شش پالس ضعف واشنگتن به مسکو/ چه کسی مقصر جنگ اوکراین است؟

اول، هزینه ناکارآمد بودجه نظامی ما. ایالات متحده تریلیون ها دلار برای لشگرکشی های نظامی هزینه کرده است، مانند اعزام سربازان به افغانستان و سپس عراق در آنچه ما آن را جنگ جهانی علیه تروریسم می نامیم.

علیرغم هزینه های هنگفت، طالبان یک بار دیگر افغانستان را کنترل می کند و داعش دوباره ظهور می کند و یک بار دیگر جنایات فجیعی را مرتکب می شود، ایدئولوژی قاتل آن هنوز زنده و در حال گسترش است.

اگر ایالات متحده دلارهای مالیات دهندگان خود را به طور مؤثرتری برای شکست ایدئولوژی اسلام رادیکال و جهاد خشونت آمیز خرج می کرد، شاید تریلیون ها می توانست بهتر به سمت بهبود فناوری نظامی ما به سطحی هدایت شود که می توانست روس ها را حتی از فکر ماجراجویی فعلی خود در اوکراین منصرف کند. 

دوم، عدم انجام عملیات روانی مناسب در زمان خروج ما از افغانستان. بله، خروج از افغانستان یک اقدام عاقلانه و دیرهنگام بود. اما نحوه انجام آن برای تصویر ما به عنوان یک قدرت جهانی و حافظ صلح تحقیرآمیز بود. عقب نشینی ناشیانه، هرج و مرج و بزدلانه به طالبان اجازه داد تا با اشغال کاخ ریاست جمهوری و به دست گرفتن کنترل بر انبار عظیمی از سلاح های آمریکایی، پیروز به نظر برسند.اگر ایالات متحده آن سلاح‌ها را نابود می‌کرد و پیام‌رسانی مؤثری انجام می‌داد، تصویر ما در سطح بین‌المللی تا این حد ضعیف به نظر نمی‌رسید. ضعف ما در تشویق حریفان به استفاده از خلاء قدرتی که ایجاد کرده ایم، نقش داشته است.

سوم، ما اختلافات داخلی جدی را نشان می دهیم. همانطور که آبراهام لینکلن هشدار داد، اختلافات داخلی موجب فروپاشی می شود. متأسفانه، ما به جهان، از جمله روسیه، این تصور را دادیم که دولت ما به راحتی قابل تقسیم است. این اتفاق برای مثال زمانی رخ داد که یکی از فرماندهان ارشد ارتش آمریکا گفت که در صورتی که از سوی ارتش غیرقانونی تشخیص داده شود، از دستور دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا برای حمله هسته ای عقب نشینی خواهد کرد. شاید همینطور باشد. اما گفتن چنین چیزی در ملاء عام در نهایت عاقلانه نبود.

چهارم، رسانه های اجتماعی آمریکایی اقتدار ناروا و احتمالاً غیرقانونی بر رئیس جمهور ایالات متحده دارند. صرف نظر از اینکه چه کسی دفتر کنگره را اشغال می کند، او نماینده و خواست اکثر مردم آمریکا است. مسدود کردن رئیس‌جمهور، همانطور که شرکت‌های رسانه‌های اجتماعی مانند فیس‌بوک، توییتر و یوتیوب انجام داده‌اند، و در نتیجه مانع از صحبت مستقیم او با مردم آمریکا شده‌اند، پیام ضعف دیگری را به متحدان و دشمنان ما ارسال کرده است - به‌ویژه زمانی که این شرکت‌ها همچنان به دیگر رهبران جهان که دشمن آمریکا هستند اجازه می‌دهند به استفاده از پلتفرم‌های خود ادامه دهند.

تعجب آور نیست که سایر کشورهای مستقل چنین اقدامی را علیه رهبران خود نمی پذیرند. با این حال، این واقعیت که ما چنین می کنیم، سلطه جهانی ما بر رسانه های اجتماعی را کاهش می دهد و سایر کشورها را تشویق می کند تا اقدامات تهاجمی علیه ما انجام دهند.

روسیه علیرغم هشدارهای دولت بایدن به اوکراین حمله کرده است. چین در حال حاضر چشم به تهاجم به تایوان دارد. هند موضع روشنی در برابر روسیه اتخاذ نمی کند و عربستان سعودی در نظر دارد به جای دلار آمریکا از ارز چین استفاده کند.

پنجم، وابستگی مداوم اقتصادی ما به چین برای تولید بسیاری از محصولاتی که در ایالات متحده می فروشیم، توانایی ما را برای انجام اقدامات قوی تر برای جلوگیری از حمایت چین از روسیه در درگیری اوکراین محدود کرده است.

ششم، ما استقلال انرژی خود را هدر داده ایم.

اگر استقلال خود را از نفت خارجی حفظ می کردیم، همانطور که در دولت ترامپ انجام می دادیم - در واقع، اگر می توانستیم با روسیه برای بازار نفت و گاز طبیعی اروپا رقابت کنیم، می توانستیم فشار بسیار بیشتری بر ولادیمیر پوتین وارد کنیم، تلاش او برای بازسازی وسعت اتحاد جماهیر شوروی قدیم را خنثی می کرد - و او بودجه لازم برای دنبال کردن ماجراجویی خود را نداشت.

به طور خلاصه، تهاجم روسیه به اوکراین در خلأ رخ نداد. عادلانه است که اشتباهات خود را بپذیریم که باعث شد این اتفاق بیفتد تا در آینده آنها را تکرار نکنیم.