در مجلس انقلابی کسی نیست از ایجاد این میزان نارضایتی بترسد؟

امروز طرح ترسناک، پرآسیب و غیرکارشناسانهٔ «صیانت از فضای مجازی» (بخوانید محدودسازی اینترنت) در حالی در جلسهٔ غیرعلنی مجلس انقلابی تصویب و به کمیسیون ویژه فرستاده شد (و با توجه به ریاست عضو ارشد جبههٔ پایداری در آنجا هم قاعدتا تصویب خواهد شد) که در روزهای گذشته:

 ۵۵۰ هزار شهروند ایران طومار درخواست عدم تصویب آن را امضا کرده‌بودند  (پرامضاترین کارزار آنلاین ایرانیان در سال‌های گذشته. این عدد بیش از رایی است که هر یک از ۲۶۰ نمایندهٔ این مجلس آورده‌اند. در بریتانیا پارلمان موظف است موضوع طومارهای بالای ۱۰۰ هزار امضا را رسما در دستور قرار دهد)

 ۴۵ کسب و کار آنلاین بزرگ ایران (در واقع همهٔ بازیگران اصلی اکوسیستم آنلاین و استارتاپی ایران) به آن اعتراض کردند (همراهی این گستره از شرکت‌های موثر در یک اعتراض مدنی بی‌سابقه است)

 ۷۱ درصد ایرانیان از واتس‌اپ، ۵۳ درصد ایرانیان از اینستاگرام و ۴۰ درصد ایرانیان از تلگرام استفاده می‌کنند و میلیون‌ها ایرانی به سرویس‌های مختلف گوگل (از جیمیل و گوگل‌مپ تا یوتیوب) وابسته‌اند و چهار ماه دیگر استفاده از همه طبق مصوبهٔ امروز مجلس غیرقانونی می‌شود (این درصدهای بسیار بالا حتی بعضا به نسبت کشورهای اروپایی بالاتر است)

 بیش از دو میلیون شغل وابسته به پلتفرم اینستاگرام و پیام‌رسان‌هایی است که بعد از اجرای این طرح غیرقانونی می‌شوند

 تعدادی از حقوق‌دانان کشور تاکید کردند که این طرح ناقض اصول ٩، ٢٨، ۶٠، ٧۵ و ١۵۶ قانون اساسی است

 در رسانه‌های اجتماعی صدها هزار کاربر به تصویب آن اعتراض کردند (فقط یکی از ویدیوهای اعتراضی به آن در اینستاگرام هفت میلیون بار دیده شده است)

 علاوه بر وزارت ارتباطات، تقریبا همهٔ کارشناسان معتبر ارتباطات و کسب‌وکارهای آنلاین و فضای مجازی یک‌پارچه مخالف تصویب این طرح بودند

 طیف گسترده‌ و کم‌سابقه‌ای از احزاب و نیروهای سیاسی و رسانه‌ها (از تحول‌خواه و اصلاح‌طلب و میانه‌رو تا اصولگرا، حتی «قرارگار سایبری عمار») با تصویب آن مخالفت علنی و صریح کردند.

 سازمان نظام صنفی یارانه‌ای کشور (نصر) و انجمن‌های صنفی مرتبط با اینترنت با آن مخالفت کردند.

این میزان و گستردگی مخالفت با یک طرح، هم در میان عموم شهروندان، هم در میان نهادهای مدنی و صنفی و کسب‌وکارهای مرتبط و هم در میان کارشناسان و نیروهای سیاسی و رسانه‌ها، کم‌سابقه است، اگر نه بی‌سابقه. این‌که علی‌رغم این مخالفت گسترده و این‌که جامعهٔ ایران صدایش را در مخالفت با این طرح در این حد بلند کرد مجلس آن را تصویب کرد، نشانه‌ای است تاسف‌بار و روشن از کر بودن گوشِ مجلس انقلابی، لجبازی خطرناک با جامعه و احساس استغنا از جلب نظر شهروندان و ذی‌نفعان (آن‌هم در شرایط تداوم تحریم شدید و وضعیت قرمز کرونا و اعتراضات خوزستان و ...). مصوبهٔ مجلس هیچ نسبتی با ارادهٔ عمومی شهروندان ندارد. در مجلس انقلابی کسی نیست که از ایجاد این میزان نارضایتی بترسد؟