تیم وین و افکارِعمومی

در زمان مذاکرات برجام (در دوره ظریف) ظرفیت بسیاری از رسانه‌های داخلی و خارجی جذب تیم دیپلماسی ایران شد. گرچه بخشی از آن به ‌دلیل مهم بودن آن رخداد بود اما قسمت بزرگ‌ترش، به اهمیت دادن به کار رسانه‌ای برمی‌گشت. ظریف و عراقچی خودشان و رفتارشان به ‌مثابه «رسانه» عمل می‌کردند. حتی رسانه‌های وابسته به امریکا و لابی صهیونیست‌ها که به دنبال تخریب مذاکرات و برهم زدن برجام بودند، مسحور فضایی بودند که دیپلمات‌های ایران آن را می‌ساختند.  حضور خبرنگارانی از کشورمان (که در اکثر موارد با هزینه شخصی رسانه‌ها صورت می‌گرفت) نشان از رغبت به فعالیت خبری ـ تحلیلی داشت. معنا و مفهوم این رفتارها آن بود که برای تیم مذاکره، افکارِعمومی اهمیت داشت و از آن به عنوان یک حامی معنوی بهره می‌برد. اما تیم کنونی مذاکره، همانند قبل در دوره روحانی (از زمان سعید جلیلی) خود را بی‌نیاز از ساپورت رسانه‌ای و پشتیبانی افکارِ عمومی می‌بیند و شاید ترجیح می‌دهد افراد خاصی را با گرایش‌های کاملا همسو به همراه داشته باشد تا مبادا خبری از زیر دست‌شان در برود! به عنوان یک عنصر رسانه‌ای معتقدم روند خبری حاکم بر مذاکرات وین و تیم اعزامی، خروجی ارزشمندی برای رسانه‌ها نخواهد داشت.  سکوت خبری یا سوگیری انحصاری رسانه‌ای، بیش‌ از پیش از هر کسی، به خود تیم و نیز منافع ملی زیان وارد خواهد کرد.  نمی‌خواهم بدبینانه بگویم که رفتار رسانه‌ای تیم ناشی از ترس آنها از ظهور و بروز اشتباهات شان است اما عملکرد گذشته آنها چنین وضعیتی را گزارش می‌دهد.  اهالی رسانه به یاد دارند در دوران احمدی‌نژاد و جلیلی، خبرهای مذاکرات و حتی تحریم‌هایی که به‌صورت رگبار قطعنامه می‌بارید، تنها در قالب چند سطر خبر فرمایشی برای همه ارسال می‌شد و حتی انتشار کمی متفاوت می‌توانست برای اصحاب رسانه‌ها دردسر بیافریند.  تیم مذاکره ظاهرا تصورش این است که 9ـ 8 سال گذشته همه‌چیز فریز شده و مذاکرات دوباره به نقطه اول برگشته و می‌توان مانند سابق، رسانه‌ها را مدیریت کرد. کاش می‌شد!

منبع: اعتماد