به گزارش اقتصادنیوز به نقل از جمهوری اسلامی با قطع نظر از عوامل اصلی پدید آمدن جنگ اوکراین و بدون آنکه درصدد قضاوت درباره مقصر یا مقصران باشیم، باید به این واقعیت تلخ اعتراف کنیم که در این یکسال و نیم اقدام قابل ملاحظه‌ای برای ایجاد وفاق میان مسکو و کیف و پایان دادن به این جنگ صورت نگرفته است.
چین، عربستان و بعضی کشورهای اروپائی و آسیائی به صورت بسیار ضعیف درصدد میانجیگری برآمدند ولی کاری از پیش نبردند. شاید علت اصلی این باشد که خواسته‌ها و پیش‌شرط‌های هر یک از طرفین برای مذاکرات صلح به نوعی برای طرف مقابل غیر قابل قبول است و همین نکته به مانع اصلی برای برقراری صلح تبدیل شده است.
برخورداری تعدادی از کشورها مانند چین و آمریکا و بعضی از کشورهای اروپائی از منافع ناشی از جنگ اوکراین نیز می‌تواند یکی از موانع برقراری صلح به حساب بیاید. سودی که چین از طریق خرید ارزان و همراه با تخفیف استثنائی نفت روسیه در یکسال و نیم اخیر به دست آورده، طبیعی است که انگیزه‌ای برای میانجیگری جهت پایان یافتن جنگ اوکراین برایش باقی نگذارد.
واقعیت تلخ‌تر، ضربه‌ایست که روسیه با بکارگیری پهپادهای ایرانی در جنگ اوکراین به ایران زده است. ادعای ایران اینست که این پهپادها را برای بکارگیری در جنگ اوکراین به روسیه نداده ولی آنچه مهم است اینست که پوتین آنها را عمداً در این جنگ بکار گرفته تا به اوکراین و به رقبای اروپائی و آمریکائی خود و به جهان بگوید ایران شریک روسیه در جنگ اوکراین است.
این خیانت روسیه باعث شده جمهوری اسلامی ایران علاوه بر اینکه مشمول تحریم صد درصد و همیشگی اوکراین شود در مجامع بین‌المللی نیز به اتهام حمایت از روسیه در تجاوز نظامی به اوکراین زیر سؤال برود. جمهوری اسلامی ایران این اتهام را قبول ندارد و برای رفع آن نیز تلاش‌هائی کرده است ولی به نظر می‌رسد باید اقدامات بیشتری انجام دهد تا موفق شود مشکل به وجود آمده توسط روسیه برای ایران را بطور کامل حل کند.
بعد از واقعه ناگوار سرنگونی هواپیمای مسافربری اوکراینی در 18 دیماه سال 1398 و تیرگی بی‌سابقه‌ای که در روابط ایران و اوکراین به وجود آمد، مسئولان ایرانی می‌توانستند از فرصت پیش‌آمده در اثر تجاوز نظامی روسیه به اوکراین حداکثر استفاده را برای برطرف ساختن این تیرگی به عمل آورند و روابط تهران – کیف را احیا نمایند.
رسیدن به این هدف در آن شرایط، فقط با محکوم کردن تجاوز نظامی روسیه به اوکراین میسر بود. افسوس که به جای این اقدام کاملاً بی‌هزینه اما کارساز، کشور ما متهم به همراهی با روسیه در جنگ اوکراین شد و ضربه بزرگی به حیثیت و اعتبارش وارد گردید.
هنوز هم امکان جبران وجود دارد و جمهوری اسلامی ایران می‌تواند با چند اقدام سیاسی و رسانه‌ای، ضربه وارده را جبران کند و لکه سیاه اتهام ناروای همراهی با روسیه در تجاوز نظامی به اوکراین را از چهره خود پاک نماید.
تشکیل یک ستاد فعال در وزارت امور خارجه کشورمان با چند دستور کار که مهم‌ترین آنها تلاش برای تشویق کشورها به میانجیگری میان مسکو – کیف جهت برقراری صلح است، می‌تواند اولین قدم باشد. محکوم کردن ادامه اوکراین اعلام صریح و مکرر بی‌طرفی در این جنگ، شفاف سازی در زمینه عدم ارسال پهپادها برای استفاده از آنها در جنگ اوکراین، تأکید بر علاقمندی به دوستی و روابط مودت‌آمیز با اوکراین و اعزام هیأت‌هائی به کیف برای اثبات حُسن نیت ایران نسبت به اوکراین، اقداماتی هستند که می‌توانند در دستور کار قرار گیرند.
ممکن است بعضی افراد، زمان را برای چنین کاری بسیار دیر بدانند ولی واقعیت اینست که در عالم دیپلماسی می‌توان حتی از دل تیره‌ترین وضعیت به روشن‌ترین اهداف رسید.
جمهوری اسلامی ایران باید با در دست گرفتن پرچم میانجیگری میان روسیه و اوکراین، چهره‌ای از خود در برابر دیدگان جهانیان ترسیم کند که قانون اساسی برایش در نظر گرفته؛ مستقل، آزادیخواه، ظلم ستیز، طرفدار صلح و حامی ملت‌های مظلوم.
