10 نکته از زبان بدن و گفتار ترامپ هنگام خروج از برجام

او  در این سخنرانی مثل یک بازیگر هالیوود که برای سربازانش سخنرانی می کند با اعتماد به نفس، لحن شماتت بار، قاطع و مسلط حرف زد. تلاش ترامپ برای اینکه نشان بدهد رهبر بزرگترین ارتش نظامی دنیاست کاملاً مشخص بود.

ترامپ هنگام اشاره به ایران یا کشورهایی که بخواهند مقابل آمریکا بایستند چشمانش را از حد معمول تنگ تر می کرد که نوعی واکنش بدن هنگام تقلیل یا تحقیر طرف مقابل است.

تمرکز دوربین کاخ سفید هنگام سخنان ترامپ روی چهره جان بولتون مشاور امنیت ملی امریکا از نکات جالب این سخنرانی بود. بولتون به عنوان یک چهره سیاسی تندرو علیه ایران و مشوق اصلی ترامپ برای خروج از برجام شناخته می شود که ردپای سخنان او را می شود در ادبیات ترامپ یافت.

ترامپ در نطق خود با نام بردن از کیم جونگ اون رهبر کره شمالی و ملاقات آتی با او در واقع پیامی غیرمستقیم به ایران فرستاد که ما حتی با دشمنان همیشگی مان هم می توانیم وارد مذاکره نزدیک و دوستی شویم.

اشاره ترامپ به توافق پوسیده و شماتت مکرر کسانی که تن به این توافق داده اند نشان می دهد که مذاکره کنندگان ایرانی  برخلاف برخی قضاوت های داخلی، اتفاقاً خوب، دقیق و حرفه ای به نفع منافع ایران عمل کرده اند.

ترامپ بدون هیچ پنهانکاری از اسرائیل نام برد و در واقع اسنادی که این رژیم منتشر کرده را سند نهایی و متقاعده کننده خود برای خروج از برجام دانست. این اندازه دوری از اروپا و همبستری با اسرائیل در سیاست آمریکا کم سابقه است. ترامپ این شیفتگی را پنهان نکرد و با برجسته سازی، اسرائیل را در قاب خروج از برجام کنار خود نشاند.  

 او هنگام پایان سخنرانی سند اجرایی شدن تحریم های جدید را امضا کرد و در پاسخ به خبرنگاران بدون هیچ تغییر در چهره انگشت اشاره دست راستش که معمولاً نشانه تهدید قلمداد می شود را چند بار تکان داد. 

 ترامپ هنگام سخنرانی و اشاره به جزئیات یا بیان کلماتی که قصد تاکید بر آن دارد انگشت اشاره دست راست و سبابه را به هم می چسباند. در این سخنرانی بارها این کار را انجام داد. او هنگام دفاع از آمریکا و بیان جملاتی که نشان دهنده برخورد قاطع و محکم است به جای مشت کردن دست، کف دست چپ را به دوربین نشان می داد.

ترامپ کوشید با تحسین مردم ایران عنوان کند که حساب آنها را از رهبران کشور جدا می داند اما وقتی گفت «شدیدترین تحریم ها را علیه ایران» اعمال می کند عملاً نشان داد این سخنان صرفاً دیپلماتیک است. این ادبیات بخشی از سیاست چماق و هویج است که ترامپ به نظر به آن علاقه ویژه ای دارد.