ماجرای دیپورت یک محقق ایرانی

 اما پلیس آمریکا از ورود او با وجود داشتن ویزا ممانعت کرد. خاطره بیش از یک سال حبس دکتر عطاردی استاد دانشکده برق دانشگاه صنعتی شریف در آمریکا هنوز در خاطر جامعه دانشگاهی هست. جال که دهنوی به ایران بازگشته جویای جزئیات بیشتری از این اتفاق شدیم.

پرده اول: روش درمانی جدید

به گزارش تابناک، آن طور که سید محسن دهنوی می گوید پنج سال پیش با تز دکتری وارد حوزه پزشکی و سلامت شد؛ نانوبیوتکنولوژی در آنزیم های انسانی. تکنیکی که کاربردهای زیادی در روش های درمانی نوین دارد. با چند نفر از دوستان دکتری  اش بیوتکنولوژی تصمیم گرفتند روی درمان های جدید سرطان کار کنند.

بعد از تحقیقات روی این موضوع در دانشگاه شریف یک فرصت پژوهشی در دانشگاه هاروارد برای کار روی این موضوع تعریف شد. هاروارد را می توان سرآمد حوزه ایمیونوتراپی دانست. این یک فرصت بزرگ بود، امکانی برای انتقال یک دانش و فناوری نو در حوزه سلامت که می توانست جان خیلی از هموطنان را نجات دهد.

پرده دوم: ماجرای فرودگاه

خبر قانون جدید ترامپ و محدودیت هایش برای اتباع ایران مایه نگرانی  می شود. دهنوی با آن که ویزایش را گرفته با هاروارد از طریق ایمیل مکاتبه می کند تا از شرایط جدید بپرسد. روابط عمومی دانشگاه می گوید مشکلی نیست چرا که شما ویزا دارید.

دوشنبه ۱۰ جولای ساعت 5 صبح از فرودگاه امام به دوحه و از آنجا به بوستون حرکت می کند. در فرودگاه بوستون و در کریدوری که برای اتباع ایرانی اختصاص داد شده سوالات افسرها پلیس آمریکا شروع می شود.  دهنوی می گوید افسر  مسئول بعد از چک کردن مدارک یک فرم جلوی به او می دهد تا  مشخصات تکمیلی را بنویسد.

اما نکته غیرعادی فرم این است که شناسه و رمزعبور همه شبکه های اجتماعی که عضوشان است را هم می خواهد. دهنوی امتناع می کند. اما با اصرار افسر کرد که این یکی از مراحل قانونی است به اجبار فرم را تکمیا می کند. موبایل و لپ تاپ او هم با رمز ورود از او گرفته می شود.

پس از یک ساعت بررسی ماموران از او می خواهند که در مورد یک موضوع توضیح بیشتری بدهد. به او می گویند شما در تلگرام عضو کانال یکی از گروه های دانشجویی مذهبی دانشگاه هستی. دهنوی تایید می کند و تلاش می کند فضای دانشجویی دانشگاه را برای آنها شرح دهد.

افسر می رود این بار با چند نفر دیگر که ظاهرا ارشدتر و از اف بی آی هستند باز می گردد. به او می گویند  در دوره دانشجویی عضو گروه های مذهبی بوده است. دهنوی باز هم تایید می کند و این را موضوعی روشن می داند که با  با یک سرچ گوگل هم پیدا می شود.

دهنوی به آنها می گوید که در مرحله گرفتن ویزا همه این اطلاعات را ارائه کرده است و اگر موردی بوده می توانستند به او ویزا ندهند. در پاسخ گفته می شود در هر صورت آنها این اختیار را دارند که به هر علتی جلوی ورود او را بگیرند. دهنوی از آنها دلیل موجه یا مکتوب و مستندی می خواهد و می گوید نمی توانید با دلایل کلی مانع شوید.

در نهایت به او گفته می شود درست است که او رزومه و کارنامه علمی خوبی دارد، و از طرفی دانشگاه هاروارد هم تایید شده و به او پوزیشن داده شده است. آنها هم می دانند موضوع کاری کاملا بشردوستانه و غیرحساس است، ولی ورود او با پروتکل های امنیتی همخوانی ندارد و نمی توانند به او اجازه ورود بدهند.

دهنوی می گوید گفتم اگر تصمیم شما این است من با اولین پرواز به کشورم برمی گردم. در جواب گفته می شود که ممکن  نیست و باید منتظر مجوز و انجام امور اداری باشند تا به او اجازه خروج داده شود.

دهنوی را همراه با خانواده که سه کودک خردسال هم عضو ان هستند به یک اتاق کوچک که تنها چند صندلی و یک سرویس بهداشتی داشت هدایت می کنند. دهنوی می گوید نزدیک به سی ساعت در اتاق بودیم. چند بار تقاضا کرم به ما اجازه تماس با خانواده یا وکیل داده شود اما اجازه ای در کار نبود.

بچه های کوچک که بیش از دو شبانه روز در هواپیما و فرودگاه سرگردان بودند، حسابی کلافه شده بودند و نگرانی خانواده را بیشتر می کردند. در نهایت این ساعات سخت و پر استرسی در 9:20 شب به پایان می رسد و دهنوی همراه با خانواده با هواپیمای قطری به سمت ایران بازگردانده می شوند. لپ تاپ و گوشی دهنوی را هم توسط پلیس ضبط می شود.

دهنوی می گوید دوره دکتری ام با معدل ۱۸.۷۰ و پایان نامه با درجه عالی در دانشگاه صنعتی شریف تمام شد. دلیل پذیرش گرفتنم در هاروارد هم مقاله های دوره دکتری بود. قبل از آن هم از پن استیت و ام آی تی پذیرش گرفته بودم که شرایط کاری ام اجازه رفتن به آنجا را نداد.  هدف از این کار پروژه و سفر انتقال دانش یک روش درمانی فناورانه به ایران بود که با ممانعت دولت آمریکا مواجه شود. متاسفانه هنوز در کشور ما روش های قدیمی درمان مثل شیمی درمانی و رادیوتراپی رایج است. روش هایی که هم درصد موفقیت پایینی دارند و هم عوارض جانبی زیاد. در روش ایمیونوتراپی به جای استفاده از یک داروی سمی که بافت سالم و ناسالم را با هم تخریب می کند خود سیستم ایمنی بدن تقویت می شود  تا بتواند با سلول های سرطانی مبارزه کند.