مریم سعادت: دیگر نمی خوام مادر باشم

مریم سعادت با وجود کارنامه پرباری که دارد هنوز هم با نام «مادر امیر آقای جمالی» در ذهن بیشتر مخاطبان مانده. او سال هاست به عنوان بازیگر در سریال های مختلف تلویزیونی بازی کرده و در سینما هم نقش های قابل توجهی به جا گذاشته. این شب ها او را در نقش خاله متانت سریال «پنچری» می بینیم؛ نقشی که با وجود تفاوت های ظاهری، شباهت زیادی با سایر نقش های این بازیگر دارد. با سعادت درباره کاراکتر خاله متانت، شباهت نقش هایی که بازی کرده و تجربه موفق «متولد 65» گپ زدیم.

پیش از سریال «پنچری» در سریال های «دردسرهای عظیم 1 و 2» با برزو نیک نژاد و مهران مهم، کارگردان و تهیه کننده اثر همکاری داشتید. چه شد که این همکاری ادامه پیدا کرد؟

پیش از همکاری با بروز نیک نژاد، من سال ها با آقای مهام همکاری داشتم. «کتابخانه هدهد»، «کارآگاه شمسی و مادام»، «نقطه سر خط» و... جزو همکاری های مشترک مان بود. از سریال «دردسرهای عظیم 1» همکاری من با برزو نیک نژاد شروع شد. کار و روحیه این کارگردان را بسیار می پسندم. نوع طنزش به من نزدیک است و از اینکه همراهش کار می کردم بسیار خوشحال بودم. به طور کلی این گروه، جو خوبی دارد. اگر شرایطش وجود داشته باشد، حتما در آینده هم با آنها همکاری می کنم.

خاله متانت سریال «پنچری» با اینکه به لحاظ موقعیت اجتماعی و شغلی تا حدی جدید به نظر می رسد اما شباهت زیادی به نقش مادرانی دارد که پیش از این در همین ساختار ملودرام خانوادگی بازی کردید. این شباهت پیشنهاد شما بود یا کارگردان؟

از خود شما می پرسم در چارچوب تلویزیون ایران، مادران سریال ها و مجموعه های تلویزیونی چقدر با هم تفاوت دارند؟

اینها را با هم مقایسه نکنید. «متولد 65» فیلم سینمایی است. هر چند وقت یک بار ممکن است یک پیشنهاد خوب در سینما برای یک بازیگر اتفاق بیفتد اما به نظر من نقشی که در «متولد 65» داشتم چندان فرقی نداشت، آن هم مادری بود مثل مادرهای دیگر فقط با این تفاوت که فرزندی در کنار او نمی دیدیم که بخواهیم به جزییات عواطف مادرانه اش وارد شویم.

 

اما در «پنچری» یک مادر به شدت اجتماعی داریم که پولش را در اختیار یک شرکت قرار داده، مربی تعلیم رانندگی است، به غیر از بچه های خودش بچه خواهش را هم بزرگ کرده و تقریبا آقای زندگی خودش است. خاله متانت هیچ شباهتی به فیروزه سریال های «دردسرهای عظیم 1 و 2» هم ندارد. فیروزه یک زن مظلوم و رنج کشیده بود.

اشاره کردید که موقعیت برای بازی در فیلم سینمایی هر چند سال یک بار پیش می آید. پیشنهاد کم است یا در انتخاب نقش ها معیار خاصی دارید؟

درباره انتخاب نقش من موضع خاصی نسبت به هیچ چیز ندارم و اگر نقشی پیشنهاد شود که دوستش داشته باشم حتما بازی می کنم. اما این گزیده کاری بر می گردد به اینکه نقش ها برایم تکراری شده است. مدام نقش مادر به من پیشنهاد می شود، مادری که گاها در فیلمنامه اسم هم ندارد و نوشته شده مادر فلان شخصیت. من از بیکاری بمیرم هم چنین نقشی را بازی نمی کنم.

 

پس برای تان مهم است که نقش تکراری بازی نکنید.

همیشه سعی کرده ام نقش هایم در جزییات با هم متفاوت باشند. چون هزاران مادری که در اطراف ما هستند شبیه یکدیگر نیستند. ممکن است همه مهربان باشند همه بچه بزرگ کرده باشند، اما در ریز کارهایشان با هم فرق می کنند.

با توجه به اینکه خودتان دو پسر جوان دارید، مطمئنا در «پنچری» می توانستید درک بهتری از نقش داشته باشید و به واقعیت خودتان نزدیک تر شوید. آورده ای از زندگی واقعی خود به نقش خاله متانت هم داشتید؟

طبیعی است من به عنوان مادر دو پسر جوان، در بازی با رضا داوود نژاد خیلی راحت تر بازی می کنم تا اینکه بخواهم نقش مادری را بازی کنم که دختر دارد یا اصلا فرزندی ندارد. می گویم راحت تر است چون نباید خلاقیت خاصی به خرج دهم و اگر فقط به زندگی خصوصی خودم و مشکلات و مسائل جوانان فکر کنم به راحتی نقش در می آید.

برای نزدیکی بیشتر به نقش می توانید بخش هایی را به صورت بداهه به کار وارد کنید؟ یعنی برزو نیک نژاد این اختیار را به بازیگرش می دهد که برای بهتر شدن موقعیت نقش، کارهای خلاقانه انجام دهد؟

برزو نیک نژاد از هر بداهه های که در جهت بهتر شدن کار باشد به شدت استقبال می کند اما اینقدر انسان با اندیشه و خلاقی است که احتیاجی به کمک گرفتن از تجربیات من ندارد. از آنجایی که پیش از این دو سه تا همکاری مشترک با هم داشتیم، در اجرای نقش به مشکل بر نمی خوریم. اگر هم اختلاف نظر خاصی وجود داشته باشد با یک صحبت ساده به نتیجه می رسیم.

تا اینجا که قسمت هایی از سریال «پنچری» پخش شده هنوز کاملا مشخص نیست که با یک سریال ملودرام رو به رو هستیم یا سریال طنز. انگار یک داستان خانوادگی است که رگه هایی از کمدی هم در آن حل شده .

این سبک و سیاق برزو نیک نژاد در سریال سازی است که من به شدت با آن موافقم چون اصلا با کاری که صرفا طنز باشد و به هر قیمتی بخواهد مردم را بخنداند موافق نیستم. اگر هم گرایش کار طنز در تلویزیون دارم، برا ضعف رفتن مردم از خنده نیست بلکه دوست ندارم مردم غمگین باشند چون معتقدم هر معضل اجتماعی را می توان به نوعی بیان کرد که یک ساختار امیدوارانه و شاد داشته باشد. این نوع کار شبیه زندگی است که با نگاهی شاد به آن نگاه شده.

به نظرتان سریالی از جنس «پنچری» در دوره و شرایط فعلی که مخاطبان خیلی سخت پسندتر شده اند، می تواند نظر آنها را جلب کند؟

دردسرهای عظیم عاطفی بود و درباره مشکلات یک زوج جوان شکل می گرفت و یک خانواده بزرگ بودند که بسیار بی ربط در کنار هم زندگی می کردند اما «پنچری» بسیار به مسائل روز جامعه نزدیک است. جوانی که از زندان آزاد شده، جوانی که نزدیک ازدواج است، مادری که نگران بچه اش است و... طنزی هم که در پنچری وجود دارد، اینقدر در دل داستان است که خیلی ها طنز خاص آن را متوجه نمی شوند و امیدوارم این سریال ذائقه مردم را نسبت به طنز عوض کند و این نوع خنده و کمدی را هم به مردم بشناساند.

بیشتر ایرانی ها شما را با کارهای عروسکی و مجموعه های مربوط به کودک و نوجوان به یاد می آورند. با توجه به اینکه تحصیلات تان هم در این زمینه است، چرا دیگر کار کودک از شما نمی بینیم؟

در ابتدا یک توضیح بدهم که کار عروسکی و کار کودک هیچ ربطی به هم ندارند. کار عروسکی یک شیوه و بیان تئاتر است که می تواند برای هر رده سنی و گفتن هر حرف و پیامی استفاده شود. اینجوری نیست که بگویم چون کار عروسکی زیادی انجام داده ام پس کار کودک هم انجام داده ام. من کارهای کودک داشته ام چون به این زمینه بسیار علاقه مند بودم. من در هر دوی این رشته ها کارکرده ام و آنها را دوست دارم و همیشه آرزو می کنم که رونق بگیرند تا بتوانم دوباره درباره آنها فعالیت کنم. اما درباره کار کودک خود مسئولان باید به این نتیجه برسند و این موضوع باید جزو دغدغه مدیران و برنامه سازان باشد.