مقایسه رفتار سامان قدوس با برخی فوتبالیست های داخلی

 به گزارش اقتصاد نیوز و به نقل از خبرآنلاین، سید رضا افتخاری مدیرعامل استقلال بعد از جدایی از باشگاه مصاحبه‌ای کرد که مملو از گلایه بود. او بازیکنان را به نوعی بی‌معرفت خواند و گفت حتی جواب تماس‌هایش را نمی‌دهند. اما چرا باید این اتفاق رخ دهد؟ دلیل آن چیست؟ در کشورهایی که فوتبال حرفه‌ای است، همواره بازیکنان رابطه نزدیکی با باشگاه دارند و این به آن دلیل است که همه چیز سرجای خود قرار دارد. شاید به همین دلیل وقتی سامان قدوس متوجه می‌شود پیشنهادات زیادی دارد، سریعا دو سال با باشگاه استرسوندز تمدید می‌کند تا در صورت جدایی‌اش از این باشگاه پول خوبی نصیب آنها شود.

 قدوس خود را مدیون این باشگاه سوئدی می‌داند و طبیعتا تلاش خود را می‌کند تا حداقل از انتقالش به این باشگاه پول خوبی برسد. ولی در ایران اینطور نیست. آیا بازیکنان خود را مدیون باشگاه خود نمی‌دانند؟ مثلا امید نورافکن می‌توانست با استقلال تمدید کند و بعد به اروپا برود تا پول خوبی به این باشگاه برسد ولی آیا بی اعتمادی در بین آنها وجود دارد که او دست به چنین کاری نزد؟!

مثلا اگر رابطه حسینی با استقلال شبیه به رابطه قدوس و استرسوندز بود، طبیعتا باید این بازیکن یک یا دو سال دیگر قراردادش را تمدید می‌کرد تا به استقلال پول خوبی برسد؛ ولی مسئله اینجاست که کار به لج و لجبازی کشیده است. در این شرایط به هیچ وجه نمی‌توان چنین مقایسه‌ای انجام داد. بازیکنان در ایران معمولا برای گرفتن طلب خود کلافه می‌شوند و در نهایت شاکی باشگاه را ترک می‌کنند. در نهایت باشگاه هم توقع دارد به خاطر پول‌هایی که به بازیکن داده حداقل او قدمی در راه درآمدزایی آنها بردارد اما وقتی این اتفاق نمی‌افتد مدیرعامل مستعفی مجبور می‌شود چنین مصاحبه‌ای کند.