حکایت مردی که در فوتبال ایران سه بار مُرد

۲) همایون بهزادی می گوید؛ بامعرفت تر از محراب در فوتبال پایتخت پیدا نمی شد. سر کوچه یی که خانه محراب در آن قرار داشت، یک کبابی بود که به عشق محراب و آوازه مرام و معرفت او به نام کبابی محراب معروف بود. محراب بسیار گشاده دست و میهمان نواز بود و نشان به آن نشان که تمام کباب های کباب سرای محراب را خودش هر شب برای میهمانان خود می خرید. میهمان هایی که خانه باصفای محراب را تبدیل به پاتوق بامحبت بروبچه های فوتبالیست پایتخت کرده بودند.

 

۳) جواد الله وردی روایت تلخی از زندگی محراب شاهرخی دارد. او می گوید؛ سال ۵۳، زمانی که تازه به پرسپولیس رفته بودم، به باشگاه سر زدم. محراب را نامه به دست دیدم. تلخ و گرفته بود. گفتم چه شده عمو؟ گفت؛ هیچ. باشگاه از من و هادی غطاووسیف و هنریک غسرکیسیانف و بیوک غوطنخواهف خواسته است از فوتبال خداحافظی کنیم یا از باشگاه برویم.

 

نامه را نگاه کردم نوشته بود؛ «آقای محراب شاهرخی، فوتبالیست ارزنده پرسپولیس، با تشکر از زحمات بسیاری که برای تیم کشیده اید، به اطلاعتان می رسانیم که از این به بعد می توانید فوتبال را هرکجا که می خواهید ادامه دهید.»

اشک در چشم های عمو محراب حلقه زده بود، با بغض گفت؛ لااقل دعوتی نکردند و یک چای تلخ و بیسکویت جلویمان نگذاشتند تا بعد از آن همه زحمتی که کشیدیم، با احترام بیشتری بیرونمان کنند...

الله وردی ادامه می دهد که از آن به بعد انگیزه های قهرمانی در وجود من به ناگهان فروکش کرد و صدای محراب همیشه در گوشم این زمزمه تلخ را طنین می انداخت که؛ پسر، بدان که آخر فوتبال ما این است که محراب شاهرخی شوی و تو را از باشگاهی که ساخته یی بیرونت کنند،

۴) از پرسپولیس به شهباز رفت و آنجا فوتبال را ادامه داد. سال ۵۵ بود. فرزان دلجو قصد داشت فیلم جدید خود را بسازد.

دعوت از یک فوتبالیست برای بازی در این فیلم در دستور کار دلجو بود. تجربه حضور ورزشکارانی مثل ایلوش خوشابه غامیرارسلانف، محمدعلی فردین، سعید راد، رضا بیک ایمانوردی، حبیب الله بلور، امامعلی حبیبی غببر مازندرانف و... در سینما کاملاً موفق بود اما فوتبالیست ها مثل همایون بهزادی قبل از آن به سینما روی خوش نشان نداده بودند. محراب در فیلم «علف های هرز» نقش دوست بامعرفت بازیگر نقش اول فیلم را بازی می کرد.

 

بازیگری که درگیر یک عشق ریشه دار و یک بیماری مهلک بود و بر اثر این بیماری در فیلم مورد نظر «مرد» و بعد از ۱۶ سال بود که مرگ دوم محراب در زندگی به واقعیت بدل شد. خیلی ها از مرگ تلخ محراب شاهرخی در فیلم علف های هرز از ته دل گریستند.

۵) پرسپولیس در سال ۵۶ اوضاع و احوال خوبی نداشت. بیوک وطنخواه، کونوف و منصور امیر آصفی ظرف مدت کوتاهی پرسپولیس را ترک کرده بودند. علی عبده مردی را که سه سال قبل از باشگاه بیرون کرده بود با سلام و صلوات به تیم برگرداند. محراب سرمربی پرسپولیس شد و چهار سال هدایت این تیم را برعهده داشت. 

در این مدت برای جلوگیری از به هم ریختن پرسپولیس خیلی چیزها را تحمل کرد از جمله بی ادبی و فحاشی یکی، دو بازیکنی که چند بار در حضور همه بازیکنان اتفاق افتاد. محراب با پرسپولیس در لیگ سال ۵۶ دوم و در مسابقات جام اسپندی قهرمان شد و در فوتبال سال ۱۳۶۰ باشگاه های تهران به عنوان قهرمانی رسید.

۶) کناره گیری او از پرسپولیس در زمستان سال ۱۳۶۰ اتفاق افتاد. یکی، دو نفر با حضور او در پرسپولیس و ادامه همکاری او مخالف بودند. یکی علی پروین و دیگری محمد دادکان. البته در رای گیری جواد الله وردی اول و دادکان دوم شده بودند اما چون الله وردی تمایل به مسوولیت گرفتن و ادامه فوتبال نداشت دادکان نماینده شد.

 

دادکان اعتقاد داشت که رفتار محراب با جو انقلابی و ارزش حاکم بر جامعه نوین ایرانی تضاد دارد. اینگونه بود که در یکی از تمرین ها بهانه یی فراهم شد. بهانه یی که مرورش گفتنی نیست اما برای اینکه دادکان زورمندانه سوت را از محراب گرفته و به علی پروین بدهد کافی بود. سیر حرکت پروین به سوی «همه کاره شدن» در پرسپولیس مترتب شده بود اما دادکان این حرکت را سرعت بخشید.

 
۷) زندگی محراب پر از درد و رنج بود. آنقدر در وجودش درد داشت که برای کاستن آلام خود راه های تلخی را پیدا کرد. مثل انداختن قالب بزرگ یخ در حوضچه سونا و خوابیدن زیر قالب یخ. او سال ۶۳، مدت کوتاهی به فوتبال برگشت و سرمربی تیم فوتبال شاهین تهران شد. بعد از آن تا سال ۷۱ دور از فوتبال بود. یازدهم بهمن سال ۷۱، در یک تمرین دوستانه فوتبال دچار درد شد و همان شب در منزل خود در اوج تنهایی سکته مغزی کرد.

محراب روز تولد خود به رحمت خدا رفت. ۱۳ سال بعد این اتفاق تلخ در مورد مجید سبزی تکرار شد. مجید سبزی هم در روز تولد خود از دنیا رفت. پیکر مرحوم محراب شاهرخی روز ۱۳ بهمن سال ۷۱ در ورزشگاه امجدیه سابق تشییع شد و در ضلع جنوب شرقی قطعه ۲۰ بهشت زهرا کنار قبر مرحوم پرویز دهداری که ۶۹ روز قبل از آن به رحمت خدا رفته بود دفن شد. در فوتبال ایران، محراب به مروارید سیاه معروف بود.