توضیح روحانی درباره دلیل خودداری‌اش از مذاکره با ترامپ

به گزارش اقتصادنیوز به نقل از خبرآنلاین،حسن روحانی، در جلسه هئیت دولت با اشاره به خروج امام خمینی از عراق گفت: در ۱۳ مهر سال ۵۷ امام در یک شرایط ویژه غربت قرار گرفت، از یک طرف رژیم صدام اصرار داشت که امام از عراق خارج می‌شود، کشورهای همسایه عراق حاضر نبودند به دلیل فشار رژیم آن زمان (پهلوی) پذیرای امام باشند و دروازه را به روی امام باز کنند.

وی افزود: امام از نجف خارج شد و تا مرز کویت رفت و شما در نظر بگیرد ساعات غربت امام را در نظر بگیرید که باید چه می‌کرد و چه راهی برای او وجود داشت نه به ایران، نه عراق، نه در نجف می‌توانست بماند و در نهایت تصمیم به سفر به یک کشور اروپایی گرفت. ظاهر این امر روزهای بسیار سخت و پیچیده‌ای بود. وقتی اما وارد پاریس شد و در یک خانه‌ای در محله معروف کشان استقرار پیدا کرد ، البته من هم که اروپا بودم همان روز خدمت امام رفتم.

اهم اظهارات وی را به نقل از خبرگزاری ها بخوانید؛

* آن زمان همسایه‌ها شکایت کردند و گفتند اینجا رفت و آمد زیاد است و امام ناچار شد پاریس را هم ترک کند و در یک روستایی به نام نوفل لوشاتو در اطراف پاریس رفت و در آنجا سکونت گزید.

* این غربت ظاهری امام و فشار رژیم آن زمان و همه قدرت‌ها و ابر قدرت‌ها درست بالعکس نتیجه داد یعنی این فشار یک فرج و گشایشی را برای انقلاب، ملت ایران و امام به وجود آورد. صدای امام رساتر شد ، گوش جهانیان برای دریافت پیام انقلاب شنواتر شدو مردم ایران علیرغم همه فشارهای رژیم نشاط و توانمندی جدیدی را پیدا کردند و این فشار دشمن و روحیه بلند ملت ما را به پیروزی بزرگ تاریخی رساند.

* من احساس می‌کنم بعد از ۴۱ سال این تاریخ در حال تکرار شدن است. همه به ما فشار آوردند؛ آمریکا بدترین فشارهای اقتصادی را بر ما وارد کرد، نگذاشت کشورهای دنیا شرکت‌های اقتصادی با ما کار کنند، در فروش نفت ما اخلال ایجاد کرد، در روند روابط بانکی، بیمه‌ای ما مشکلات به وجود آورد.

* ظاهرش این بود این فشارها یک نتیجه مناسبی برای آنها خواهد داشت و امروز ما احساس می‌کنیم درست بالعکس شده است، یعنی ملت بزرگ ایران بعد از ۱.۵ سال فشار مداوم اقتصادی از هر روز دیگر قدرت و توان و جایگاهش در سطح جهان روشن‌تر شده است.

* در سفر روز گذشته من به جمع سران اتحادیه اوراسیا این احساس عزت و جایگاه ایران کاملاً مشخص بود در سفر سازمان ملل و مجمع عمومی سازمان ملل باز هم برای ما روشن بود که امروز، روز عزت ملت ایران است.

* علیرغم مظلومیت و فشار به این ملت، هرکجا ایران و نماینده ایران بود، سیاست و دیپلماسی همان‌جا می‌چرخید. همه می‌خواستند از ایران بشنوند، منطقه از زبان ایران، سیاست‌های جهانی از زبان ایران، حتی می‌خواهم بگویم به یک بیانی سیاست داخلی آمریکا هم با بیان و عمل ایران؛ که همه آنها احساس می‌کردند اقدام ایران می‌تواند در سیاست داخلی آمریکا هم تأثیرگذار باشد.

* اولاً توطئه‌ای را لابی ضد ایران تهیه کرده بود که به مردم جهان بگوید ایران آغازگر یک تنش در منطقه حساس خلیج فارس است، شرایط غیر مناسب و یا حتی شرایط جنگی پیش رو است و آغازگر و مقصر آن ایران است، لازم بود این توطئه شکسته شود، لازم بود همه مردم جهان بشنوند که آنهایی که این مشکل را در منطقه پیش آوردند همان هایی هستند که ۵ سال پیش مردم مظلوم یمن را هدف بمباران وحشیانه خود قرار دادند. ایران در طول این مدت مدافع مظلومین، و مقاوم و مبارز در برابر تروریسم جهانی بوده و کسی این واقعیت را نمی‌تواند انکار کند.

* آنچه در پایان مدت کوتاهی که ما در نیویورک بودیم احساس کردیم این بود که آن جوی که دشمن ساخته بود شکسته شد و یک شرایط دیگری پیش آمد مخصوصاً که ما منادی صلح بودیم و بحث صلح هرمز را مطرح کردیم، اقدام به صلح در منطقه هرمز و این طرح را ارائه دادیم و این طرح یکی از مسائلی بود که مورد بحث از دید کشورهای مختلف بود و هیچکس نمی‌توانست با این طرح مخالفت کند ولو اینکه بعضی دلشان نمی‌خواست به صراحت اعلام کنند ما پشتیبان این طرح هستیم.

* {با اشاره به اقدامات  و تلاش دولت آمریکا برای مذاکره با وی در خلال حضورش در مجمع عمومی سازمان ملل و دلایل ایران برای تن ندادن به این مذاکره }: هدف طرف آمریکایی صرفا استفاده داخلی از انجام این مذاکره بوده است.

* از رییس جمهور فرانسه که تمام تلاش خود را برای انجام  مذاکره بین ایران و آمریکا به کار بست تشکر می کنم. در انجام نشدن این مذاکره نه پاریس مقصر است  نه تهران. آن‌که کارشکنی کرد کاخ سفید بود.

* یک کار دیگری که می‌خواستند جا بیاندازند این بود که بگویند این ایران است که سخت‌گیری کرده و سر باز می‌زند. در آن ۷۲ ساعت که در نیویورک بودم ۲۲-۲۳ برنامه و حدود ۱۵ ملاقات با سران کشورها داشتم. در این مدت کوتاه خیلی از سران ۱+۵ را دیدیم و با آنها در آمریکا، آنکارا و ارمنستان دیدار کردیم در این ۳ اجلاسی که در این ۱۷-۱۸ روز حضور داشتیم. 

* ما این توطئه را شکاندیم و گفتیم ایران از مذاکره فرار نمی‌کند و ایران پای میز مذاکره است. یک مسأله مهمی رخ داد و آن این بود که ۱+۵ که از دید ضد ایرانی‌ها مُرده بود، اسرائیل می‌گفت ۱+۵ مرده، کاخ سفید می‌گفت ۱+۵ مرده بعد همه جمع شده بودند که دوباره ۱+۵ تشکیل شود. 

* همه اصرارها و تماس‌ها بر این مبنا بود که یک بار دیگر ۱+۵ درست شود. ما گفتیم حرفی نداریم، آنهایی که ۱+۵ را زدند امروز درخواست می‌کنند برای تشکیل آن، در یک شرایط مناسب اشکالی ندارد به شرط اینکه برگردند به آداب و رسوم ۱+۵.

* ۱+۵ بر مبنای تعهد به یک توافق بود و باید به آن سمت حرکت کنند. اگر به آن سمت حرکت کردند اشکالی ندارد، ۱+۴ که در نیویورک تشکیل شد می‌توانست ۱+۵ هم شود. خیلی‌ها تلاش کردند مذاکراتی در سطح سران ۱+۵ در سازمان ملل تشکیل شود، ظاهرش این بود که ما بگوییم ما مخالفیم تا همه تقصیرها گردن ما بیفتد، من به ملت بزرگ ایران می‌گویم که آنچه برخی‌ها این روزها در تبلیغات جهانی مطرح می‌کنند با واقعیت فاصله دارد.

* البته این حرف که طرحی را فرانسه آماده کرده بود و کلیت آن طرح می‌توانست قابل قبول باشد، که کلیت آن می‌گفت ایران دنبال سلاح هسته‌ای نباشد که ما همیشه گفتیم، ایران همیشه به صلح آبراه منطقه کمک کند که ما همیشه کمک کردیم، آمریکا تحریم را کنار بگذارد و پول نفت در اختیار ایران قرار بگیرد، این اصولی بود که فرانسه با آمریکایی‌ها مطرح کرده بود، بعد آمد با ما مطرح کرد. 

* اصل این شایعات درست است. رئیس جمهور فرانسه برای بار دوم ظرف ۲۴ ساعت با من ملاقات کرد و این طرح را به من ارائه کرد و من گفتم کلیت این طرح از نظر من قابل قبول است، اما عبارت‌های این طرح را قبول ندارم. 

* گفتند خب عبارت‌هایی که شما می‌گویید وزرای خارجه بنشینند و به یک نتیجه برسند و آن عبارت مبنای مذاکره ما باشد. حالا فرض می‌کنیم که اصلاحات ایران را مد نظر قرار بدهند اما ما به چه اطمینانی وارد این جلسه شویم؟ 

* یک وقتی کسی می‌گوید من برجام را قبول دارم و اشتباه کردم پس می‌شود ۱+۵، لااقل یک نفر بگوید من راه قبلی را متوجه شدم که نادرست است. در همان ۲۴ ساعتی که اوج تحولات سیاسی و مذاکرات دیپلماتیک بود رئیس جمهور آمریکا در دو نوبت یک بار در سخنرانی در سازمان ملل و یک بار دیگر صریحاً اعلام کرد که می‌خواهد تحریم‌ها را تشدید کند، بعد من به دوستان اروپایی گفتم ما کدام حرف را قبول کنیم؟ طرح شما یا حرف رئیس جمهور آمریکا؟ خودشان هم یک پاسخ روشن نداشتند و می‌گفتند در دنیای سیاست ترامپ یک چیزی گفته است.

* من به ملت ایران می‌گویم که نمایندگان ملت ایران و بنده به عنوان خادم ملت و نماینده ملت ایران هیچ دریغی برای اینکه حقوق ملت ایران را به کرسی بنشانیم نکردیم و اگر من حداقل اعتماد نه حداکثر، با این جماعت کاخ سفید حداکثر اطمینان ناممکن است، حداقل اگر معلوم می‌شد که این مذاکرات چیزی به نفع ملت ایران، عزت ملت ایران، حکمت ملت ایران، مصلحت ملت ایران می‌بود حتماً ما این کار را انجام می‌دادیم. 

* من به عنوان نماینده ملت ایران برای هرگونه فداکاری آماده‌ام، فداکاری که منجر به احقاق حقوق مردم و فداکاری که منجر به رفاه مردم شود، آماده‌ام.

* به نظر من آنچه که در نیویورک انجام شد ولو اینکه به ظاهر ممکن است برخی فکر کنند که در نقطه حل بود، اما با حل مسأله فاصله داشت و نمی‌شود یک امر بسیار مهم را در ظرف چند ساعت و مدت کوتاه بدون در نظر گرفتن همه جوانب و نتایج آن و سوء استفاده که می‌خواستند در آن مقطع انجام بدهند البته شاید برای آمریکایی‌ها تبدیل به یک بمب خبری می‌بود، اما برای ما هدف آنها مهم نیست، اصل برای ما منافع ملی‌مان، جمهوری اسلامی ایران و ملت‌مان است. 

* من می‌گویم راه تمام نشده است، مسیر بسته نشده است، باز هم اروپایی‌ها و دیگران تلاش می‌کنند؛ هر زمانی که حقوق ملت ایران مورد احترام و کرامت مورد توجه آن‌ها قرار گیرد و حاضر شوند به عزت این ملت توجه کنند راه بسته نیست و باز هم راه باز است.

* من معتقدم در کنار فعالیت مردم در طول این ۱.۵ سال که هرچه ما داریم از مقاومت ملت ایران است.