استیل بگیر خوبه یا نگیر؛ ۶ تفاوت استیل بگیر و نگیر

استیل بگیر و نگیر چیست؟

استیل بگیر و نگیر به دو دسته اصلی از استیل‌های زنگ‌نزن اشاره دارد که بر اساس خاصیت مغناطیسی و ترکیب شیمیایی متفاوت هستند. استیل بگیر (فریتی و مارتنزیتی) خاصیت مغناطیسی دارد و معمولاً در ساختار خود از کروم و کربن بالایی برخوردار است. این نوع استیل به دلیل داشتن خاصیت مغناطیسی در کاربردهایی که نیاز به جذب آهنربا دارند مورد استفاده قرار می‌گیرد. استیل نگیر (آستنیتی) فاقد خاصیت مغناطیسی است و دارای ترکیباتی از کروم و نیکل می باشد. این نوع استیل به دلیل مقاومت بالا در برابر زنگ‌زدگی و خوردگی، در محیط‌های مرطوب و صنعتی بیشتر کاربرد دارد. به دلیل ویژگی‌های منحصر به فرد، از استیل نگیر در ساخت محصولات حساس نظیر تجهیزات پزشکی و غذایی استفاده می‌شود. این استیل‌ها همچنین به دلیل نداشتن خاصیت مغناطیسی، مناسب برای محیط‌هایی هستند که نیاز به عدم جذب مغناطیس دارند. در ادامه به ۶ تفاوت استیل بگیر و نگیر می پردازیم. 

1. خاصیت مغناطیسی؛ اصلی ترین تفاوت استیل بگیر و نگیر

استیل بگیر دارای خاصیت مغناطیسی است و به آهنربا جذب می‌شود. این خاصیت به دلیل ساختار کریستالی و وجود عناصر مانند کروم و کربن به میزان زیاد در ترکیبات آن است. از این رو در کاربردهایی که نیاز به مغناطیس دارند مانند تولید برخی قطعات صنعتی استفاده می‌شود. ورق استیل صنعتی معمولاً در دسته استیل بگیر قرار می‌گیرد و برای تولید قطعات ماشین‌آلات و تجهیزات مختلف به کار می‌رود. در مقابل، استیل نگیر خاصیت مغناطیسی ندارد و به آهنربا جذب نمی‌شود. این نوع استیل به دلیل ساختار آستنیتی خود، در محیط‌های حساس به مغناطیس استفاده می‌شود. استفاده در تجهیزات پزشکی، صنایع غذایی، و محیط‌های آزمایشگاهی از جمله کاربردهای استیل نگیر است.

2. استیل نگیر ضدزنگ تره

 استیل نگیر به دلیل دارا بودن نیکل، مقاومت بالایی در برابر زنگ‌زدگی و خوردگی دارد. ویژگی که این متریال را به گزینه‌ای مناسب برای استفاده در محیط‌های مرطوب و اسیدی تبدیل می‌کند. نیکل یک فلز براق، نقره‌ای و مقاوم در برابر زنگ‌زدگی و خوردگی است که به عنوان یک عنصر آلیاژی در ساخت استیل‌ها، به خصوص استیل نگیر، به کار می‌رود. نیکل با ایجاد یک لایه اکسید نازک و پایدار روی سطح استیل، مانع از تماس اکسیژن و رطوبت با فلز اصلی می‌شود و از تشکیل زنگ‌زدگی جلوگیری می‌کند. حضور نیکل در استیل نگیر همچنین باعث بهبود پایداری شیمیایی و مقاومت آن در برابر مواد شیمیایی خورنده مانند اسیدها و بازها می‌شود. 

از این رو قیمت ورق استیل 310 که از نوع نگیر است، معمولاً بالاتر از استیل‌های بگیر می‌باشد. استیل بگیر به دلیل نداشتن نیکل و داشتن کربن بیشتر، مقاومت کمتری در برابر خوردگی دارد. به همین دلیل در محیط‌های خورنده و مرطوب زودتر زنگ می‌زند. البته، برخی از انواع استیل بگیر مانند استیل 420 مقاومت بهتری نسبت به سایر استیل‌های بگیر دارند، اما باز هم نسبت به نگیر ضعیف‌تر هستند.

3. سختی و استحکام استیل بگیر بیشتره

استیل بگیر به دلیل داشتن ساختار مارتنزیتی و فریتی، سختی و استحکام بالاتری دارد. ساختار مارتنزیتی و فریتی دو نوع ساختار کریستالی در استیل‌های بگیر هستند که به ترتیب از سریع سرد شدن و وجود کروم بالا حاصل می‌شوند. ساختار مارتنزیتی از سرد شدن سریع آلیاژ آهن و کربن به دست می‌آید و دارای بلورهای سوزنی شکل و بسیار سخت است. این ساختار به استیل مارتنزیتی خواص مکانیکی فوق‌العاده، مانند سختی و استحکام بالا، می‌بخشد. در مقابل، ساختار فریتی از ترکیب آهن و کروم به دست می‌آید و دارای ساختاری مکعبی با خواص مغناطیسی است. استیل‌های فریتی مقاومت به خوردگی خوبی دارند و در دماهای پایین عملکرد بهتری نشان می‌دهند. ترکیب این دو ساختار در استیل بگیر موجب افزایش استحکام، سختی و مقاومت در برابر ضربه و سایش می‌شود، که آن را برای کاربردهای صنعتی و ساخت قطعات مکانیکی ایده‌آل می‌کند.

 استیل‌های بگیر در دمای پایین نیز عملکرد مناسبی دارند و در برابر ضربه مقاومت خوبی نشان می‌دهند. از این رو در تولید قطعاتی که نیاز به استحکام بالا دارند، استیل بگیر انتخاب می‌شود. رده استیل نگیر از نظر استحکام کمتر از استیل بگیر است، اما انعطاف‌پذیری بالایی دارد. این استیل‌ها قابلیت کشش و تغییر شکل خوبی دارند که آن  را برای ساخت محصولات ظریف و پیچیده مناسب می‌کند. همچنین به دلیل خاصیت ضدزنگ بودن، عمر طولانی‌تری در شرایط محیطی سخت دارند.

4. استیل بگیر به حرارت حساس تره

استیل نگیر مقاومت حرارتی بالاتری دارد و می‌تواند دماهای بالا را بدون تغییر در خواص مکانیکی تحمل کند. از این رو در ساخت قطعاتی که در معرض حرارت زیاد هستند، مانند کوره‌ها و دیگ‌های بخار، استفاده می‌شود. قیمت استیل 420 به دلیل این خاصیت معمولاً مقرون‌به‌صرفه‌تر از انواع استیل نگیر مقاوم به حرارت است. استیل بگیر در دماهای بالا عملکرد خوبی ندارد و ممکن است خواص خود را از دست بدهد. این امر باعث محدودیت در استفاده از آن در کاربردهای حرارتی می‌شود.

5. استیل نگیر برای جوشکاری مناسب تره

استیل نگیر به دلیل ترکیب شیمیایی خود، قابلیت جوشکاری بسیار خوبی دارد و پس از جوشکاری نیز مقاومت به خوردگی خود را حفظ می‌کند. این ویژگی باعث شده تا در ساخت سازه‌های بزرگ و تجهیزات حساس که نیاز به جوشکاری دارند، مورد استفاده قرار گیرد.استیل بگیر، به ویژه انواع مارتنزیتی، جوش‌پذیری کمتری دارند و به فرآیندهایی چون پیش‌گرم کردن و استفاده از روش‌های خاص جوشکاری نیاز دارند. به همین دلیل در مواقعی که جوشکاری اهمیت دارد، معمولاً استیل نگیر ترجیح داده می‌شود.

6. وقتی ظاهر و قابلیت پرداخت سطحی مهمه استیل نگیر بهتره

 استیل نگیر به دلیل نداشتن خاصیت مغناطیسی و سطح صاف‌تر، قابلیت پرداخت و جلادهی بهتری دارد و برای ساخت محصولات با ظاهر زیبا مانند تجهیزات آشپزخانه و دکوراسیون مناسب است. این استیل‌ها براق‌تر و ظریف‌تر از انواع بگیر هستند. استیل بگیر به دلیل داشتن ساختار دانه‌بندی درشت‌تر و مقاومت کمتر در برابر اکسیداسیون، ظاهر چندان زیبایی ندارد و معمولاً در کاربردهایی که ظاهر اهمیت زیادی ندارد، استفاده می‌شود.

استیل نگیر بهتر است یا بگیر؟

همانطور که خواندید انتخاب بین استیل نگیر و بگیر به کاربرد خاص و نیازهای پروژه بستگی دارد. استیل نگیر به دلیل مقاومت بیشتر در برابر خوردگی، حرارت و ظاهر زیباتر، معمولاً در صنایع حساس و محیط‌های خورنده ترجیح داده می‌شود. این استیل‌ها انتخابی مناسب برای کاربردهایی هستند که علاوه بر مقاومت، زیبایی و قابلیت پرداخت سطحی اهمیت دارند. استیل بگیر با داشتن استحکام و سختی بیشتر، انتخاب خوبی برای ساخت قطعات صنعتی با نیاز به تحمل فشار و ضربه است. قیمت پایین‌تر برخی از انواع استیل بگیر، مانند ورق‌های صنعتی، آن را برای کاربردهای عمومی مقرون‌به‌صرفه می‌کند. در نهایت، با بررسی ویژگی‌ها و نیازهای پروژه می‌توان تصمیم‌گیری درستی در مورد انتخاب استیل بگیر یا نگیر داشت.