ما و سازمان های بین المللی

برخلاف آنچه برخی  در ایران می‌پندارند، سازمان‌های بین‌المللی آلت دست و ابزار بی‌اراده‌ای در دست برخی دولت‌های خاص نیستند و این‌گونه نیست که ایالات‌متحده آمریکا و متحدان آن بتوانند هر آنچه را که می‌خواهند در این سازمان‌ها به تصویب برسانند و اجرایی کنند.

واقعیت این است که اگرچه قدرت‌های بزرگ تلاش می‌کنند به طرق مختلف در سازمان‌های بین‌المللی اعمال نفوذ کنند و تصمیمات آنها را در جهت تحقق منافع خود شکل دهند، اما هیچ تضمینی وجود ندارد آنها همیشه در این امر موفق باشند چرا که تجربه نشان داده هر گاه کشورهای در حال توسعه با احساس مسوولیت و تدبیر لازم، تصمیمی را اتخاذ و انسجام و هماهنگی میان خود را حفظ کرده‌اند، توانسته‌اند تصمیمات سازمان‌های بین‌المللی را در راستای منافع ملت‌های خود شکل دهند و از تحمیل سیاست‌های قدرت‌های یادشده بر آن سازمان‌ها جلوگیری کنند.

برخی در ایران، همواره بر طبل هراس از سازمان‌های بین‌المللی می‌کوبند و اظهار می‌کنند سازمان‌های بین‌المللی، چیزی جز آلت دست قدرت‌های بزرگ نیستند. آنها عقیده دارند کلیه دولت‌هایی که با سازمان‌های مزبور همکاری می‌کنند یا شریک و متحد آمریکا و رژیم صهیونیستی هستند یا خادمان منطقه‌ای آنها و هیچ اراده‌ای از خود ندارند. تصویب قطعنامه اخیر مجمع عمومی سازمان ملل متحد، به‌رغم مخالفت‌ها و تهدید آمریکا و رژیم صهیونیستی و تجربه‌های از این دست، نشان می‌دهد این تصویر از سازمان‌های بین‌المللی و دولت‌هایی که با آنها همکاری می‌کنند، صحیح نیست و ریشه در درک نادرست از واقعیت دارد.

در یکی، دو سال گذشته که موضوع تصمیم دولت مبنی بر همکاری با گروه اقدام مالی در فضای عمومی مطرح شد -تصمیمی که بنا به مستندات منتشر شده توسط دولت، اختصاص به دولت یازدهم نداشت و در دولت‌های نهم و دهم نیز اتخاذ شده و حتی اقداماتی هم در آن راستا انجام شده بود - برخی این انتقاد را مطرح کردند که همکاری با این سازمان نباید انجام شود؛ چراکه بیش از ۱۹۰ دولتی که با آن همکاری می‌کنند، جملگی آلت دست آمریکا و رژیم صهیونیستی هستند و تصمیمات سازمان مزبور، چیزی جز آنچه از سوی آمریکا دیکته می‌شود، نیستند.

 این در حالی است که دولت‌هایی که در سازمان یاد شده عضو هستند، همان دولت‌هایی هستند که هفته گذشته در مجمع عمومی سازمان ملل متحد، تمام قد در مقابل ایالات‌متحده آمریکا ایستادند و یک «نه» بزرگ به آمریکا و رژیم صهیونیستی را در قالب قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل متحد به ثبت رساندند. واقعیت این است که اغراق در قدرت دشمن و بزرگ جلوه دادن دشمن، همانقدر خطرناک است که دست‌کم گرفتن دشمن و به‌نظر می‌رسد که فعال مایشاء دانستن آمریکا و رژیم صهیونیستی در سازمان‌های بین‌المللی، خطایی استراتژیک است و چه بسا همان اشتباهی باشد که دشمنان کشور دوست دارند ما مرتکب شویم.