علائم هشداردهنده سرطان روده بزرگ در این افراد

به گزارش اقتصادنیوز به نقل از ایسنا، کمبود یک مواد مغذی کلیدی ممکن است یک علامت هشدار دهنده اولیه برای سرطان روده بزرگ در جوانان باشد.

کمبود آهن نیز یکی از شایع‌ترین مشکلات تغذیه‌ای در جهان نامیده می‌شود. یک مطالعه اخیر گزارش داده است ۲۹٪ از بزرگسالان ایالات متحده از کمبود مطلق یا عملکردی آهن رنج می‌برند، به این معنی که تقریباً یک نفر از هر ۳ آمریکایی ممکن است دچار کمبود آهن تشخیص داده نشده باشند. به گفته انجمن هماتولوژی آمریکا، کمبود مطلق آهن، که به ویژه در میان زنان، کودکان و گیاهخواران شایع است، با کاهش شدید یا عدم وجود ذخایر آهن مشخص می‌شود. در کمبود عملکردی آهن، ذخایر آهن کافی وجود دارد، اما بدن نمی‌تواند به طور مؤثر از آنها استفاده کند. کمبود آهن سیستم ایمنی را به خطر می‌اندازد و مبارزه با بیماری را برای بدن سخت‌تر می‌کند.

علائم کمبود آهن شامل خستگی، ضعف، سردی اندام‌های بدن، درد قفسه سینه، رنگ پریدگی پوست، از دست دادن اشتها، تنگی نفس، سبکی سر، سردرد و میل به خوردن یخ، خاک، کاغذ و حتی خاک رس می‌شود. غذاهای غنی از آهن عبارتند از: گوشت قرمز، مرغ، ماهی، اسفناج، لوبیا، غلات کامل و تخم مرغ. کمبود آهن می‌تواند منجر به کم خونی شود. زمانی که تعداد گلبول‌های قرمز خون پایین است، بدن برای جذب آهن دچار مشکل می‌شود. بر طبق تحقیقاتی در سال ۲۰۲۳، کم خونی در ۳۰ تا ۷۵ درصد از بیماران مبتلا به سرطان روده بزرگ رایج است. وقتی صحبت از آهن به میان می‌آید، مقدار زیاد آن می‌تواند به همان اندازه خطرناک باشد.

تحقیقات نشان داده است که مصرف بیش از حد آهن در طول زندگی می‌تواند خطر ابتلا به سرطان‌های ریه و روده بزرگ را افزایش دهد. محققان معتقدند که تومورها از آهن اضافی برای رشد خود استفاده می‌کنند. آهن اضافی همچنین می‌تواند در کبد انباشته شود و منجر به مسمومیت شود. به همین دلیل ایجاد تعادل میان کمبود آهن و آهن اضافی بسیار مهم است.

شواهد جدید نشان می‌دهد کاهش مصرف آهن و سطوح پایین آهن نیز با ابتلا به سرطان روده مرتبط است. این کشف جدید و نشان می‌دهد مصرف بهینه آهن باید به دقت بررسی شود. مکمل‌های آهن برای دستیابی به این تعادل بسیار مفید هستند. آهن موجود در بدن «آهن عنصری» نامیده می‌شود. انتخاب مکمل خوراکی و دوز مناسب به میزان آهن عنصری آن بستگی دارد، باید توسط پزشکان تجویز شود تا تعادل آهن در بدن حفظ شود و از پیامدهای خطرناک مصرف بیش از حد یا کم این ماده مغذی جلوگیری شود.