وحشت دختران افغان از سایه طالبان

به گزارش اقتصادنیوز، ملاله یوسف زی جوانترین برنده جایزه صلح نوبل و یک فعال حوزه آموزش دختران ، که از یک ترور طالبان جان سالم به در برد ، در سرمقاله نیویورک‌تایمز با عنوان «دلواپس خواهران افغانم هستم»  از ترس و ناامیدی دختران و زنان افغان اندر سایه حکومت طالبان نوشت و توصیه‌هایی برای تغییر این چشم‌انداز ارائه داد.

در دو دهه گذشته ، میلیون ها زن و دختر افغان تحت آموزش قرار گرفتند و اکنون آینده ای که به آنها وعده داده شده بود به طور خطرناکی در آستانه نابودی است. طالبان - که تا بیست سال پیش قدرت خود را در دست داشتند، تقریباً همه دختران و زنان را از رفتن به مدرسه منع کردند و مجازات شدیدی را برای کسانی که از آنها سرپیچی می کردند در نظر گرفتند. من مانند بسیاری از زنان برای خواهران افغان خود دلواپسم.

نمی توانم به دوران کودکی خودم فکر نکنم. وقتی طالبان شهرم را در دره سوات پاکستان در سال 2007 تصرف کردند، مدت کوتاهی پس از آن تحصیل برای دختران ممنوع شد، و من کتاب هایم را زیر شال عریض و بلندم پنهان می‌کردم و با ترس به مدرسه می‌رفتم.

پنج سال بعد، زمانی که 15 ساله بودم، طالبان سعی کردند مرا به خاطر صحبت درباره حق رفتن به مدرسه به قتل برسانند.

اکنون نمی‌توانم کاری کنم جز اینکه قدردان زندگی ام باشم. پس از فارغ التحصیلی از دانشگاه در سال گذشته و شروع به تعیین مسیر حرفه ای خود می‌کنم، و نمی توانم تصور کنم که همه چیز را از دست بدهم و به زندگی که مردان مسلح برای من تعریف کنند، بازگردم.

دختران و زنان جوان افغان بار دیگر جایی هستند که من در آن بودم - با این تصور ناامیدکننده که دیگر هرگز اجازه نخواهند داشت به کلاس درس بروند یا کتابی در دست بگیرند.

ترس زنان افغان منطقی است

برخی از اعضای طالبان می گویند که تحصیل و حق کار زنان و دختران را نادیده نمی گیرند. اما با توجه به سابقه طالبان در سرکوب خشونت آمیز حقوق زنان، ترس زنان افغان منطقی است.  در حال حاضر، ما گزارش هایی مبنی بر عقب نشینی دانشجویان دختر از دانشگاه ها و کارمندان زن از دفاتر خود می شنویم.

هیچ یک از این موارد برای مردم افغانستان که نسل ها در جنگ های نیابتی قدرت های جهانی و منطقه ای گرفتار شده اند، تازگی ندارد. بچه ها در جنگ متولد شده اند. خانواده ها سال‌هاست در اردوگاه های پناهندگان زندگی می کنند - هزاران نفر دیگر در روزهای اخیر خانه های خود را ترک کرده اند.

کلاشینکف های حمل شده توسط طالبان بار سنگینی بر دوش همه مردم افغانستان است. کشورهایی که در جنگ ایدئولوژی و مطامع، از افغان‌ها به عنوان گروگان خود استفاده کرده اند ، آنها را مجبور کرده اند تا به تنهایی بار خود را تحمل کنند.

هنوز خیلی دیر نیست

اما هنوز برای کمک به مردم افغانستان - بخصوص زنان و کودکان - دیر نیست.

در دو هفته گذشته ، من با چندین حامی آموزش و پرورش در افغانستان در مورد وضعیت فعلی آنها و آنچه که آنها امیدوارند در آینده اتفاق بیفتد صحبت کردم. (من به دلیل نگرانی های امنیتی نام آنها را در اینجا نمی برم.) زنی که مدارس کودکان روستایی را اداره می کند به من گفت که ارتباط خود را با معلمان و دانش آموزان خود قطع کرده است.

او می گوید: "به طور معمول ما روی آموزش کار می کنیم ، اما در حال حاضر ما روی چادرها تمرکز می کنیم." هزاران نفر در حال فرار هستند و ما نیازمند کمک های فوری بشردوستانه هستیم تا خانواده ها از گرسنگی یا کمبود آب سالم نمیرند. "

همسایگان درهای خود را به روی افغان‌ها بگشایند

او به درخواستی که من از دیگران شنیده ام اشاره کرد: نیروهای منطقه ای باید به طور فعال در حمایت از زنان و کودکان کمک کنند.

کشورهای همسایه -چین، ایران، پاکستان، تاجیکستان، ترکمنستان- باید درهای خود را برای فرار از غیرنظامیان باز کنند. این امر جان افراد را نجات می دهد و به ثبات منطقه کمک می کند.

آنها همچنین باید به کودکان پناهنده اجازه دهند تا در مدارس محلی و سازمان های بشردوستانه ثبت نام کنند تا در اردوگاه ها و شهرک ها مراکز آموزشی موقت ایجاد کنند.

طالبان باید تعهد بدهد

 یک فعال دیگر با نگاهی به آینده افغانستان، می خواهد طالبان در مورد عدم محدودیت آنها شفاف باشد: «این که به طور مبهم بگوییم دختران می توانند به مدرسه بروند کافی نیست. ما به توافقات و تعهدات خاصی نیاز داریم که دختران بتوانند تحصیلات خود را به پایان برسانند و بتوانند علوم و ریاضیات بخوانند و به دانشگاه بروند و بتوانند به نیروی کار بپیوندند و مشاغل دلخواه خود را انجام دهند».

فعالانی که با آنها صحبت کردم از بازگشت به آموزش و پرورش صرفاً مذهبی می‌ترسیدند ، این امر باعث می شود که کودکان از مهارت های لازم برای رسیدن به رویاهای خود برخوردار نباشند و کشور در آینده بدون پزشک، مهندس و دانشمند می‌شود.

 به صدای زنان و دختران افغان گوش دهیم

ما زمان داریم تا درباره اشتباهات جنگ در افغانستان بحث کنیم، اما در این لحظه حساس باید به صدای زنان و دختران افغان گوش دهیم.

آنها خواهان محفاظت، از حق آموزش، آزادی و برای آینده‌ای هستند که به آنها وعده داده شده بود. ما نمی توانیم به شکست آنها ادامه دهیم. ما هیچ وقت برای وقت گذاشتن نداریم.