تهدیدهای توخالی پوتین

دیدگاه‌های ترامپ، کامینگز و ماسک با دیدگاه‌های برخی از نظریه‌پردازان مسائل بین‌الملل که اغلب خود را واقع‌گرا توصیف می‌کنند، هم‌جهت است.

تحلیلگرانی که بر رقابت جهانی برای کسب قدرت تأکید می‌کنند و ایده‌های غربی در مورد ترویج دموکراسی و ایده‌آل‌های دیگر کم‌اهمیت می‌شمارند و در بسیاری از موارد به شدت از سیاست خارجی آمریکا انتقاد می‌کنند.

بازی با آتش یا...

به عنوان مثال، جان میرشایمر، کارشناس علوم سیاسی که روسیه را یک قدرت بزرگ توصیف می‌کند و استدلال می‌کند که اوکراین باید برخی از خواسته‌های همسایه خود را بپذیرد. او در ماه آگوست نوشت که قبول نکردن این موضوع به منزله «بازی با آتش» است. استفان والت، هم‌نظر با میرشایمر، در ماه مه اظهار کرد که تشدید تنش هسته‌ای توسط روسیه اگرچه هنوز بعید است، امّا حالا «تصور آن آسان‌تر» از چند ماه قبل است.

این واقع گرایان، قدرت و عظمت روسیه را به شدت دست بالا می‌گیرند و سابقه تفسیر نادرست پویایی‌های جهانی قدرت را دارند. واقع‌گرای واقعی باید این را در نظر داشته‌ باشد که بازیگران متعددی در نظم بین‌المللی سخت تلاش کرده‌اند و به تلاش خود ادامه خواهند داد تا روسیه را از استفاده از سلاح‌های هسته‌ای بازدارند.

هشدار شرکا به پوتین

در بحبوحه معکوس شدن جریان در میدان جنگ اوکراین، هند و چین - که هر دو تحت نظم جهانی به رهبری آمریکا توانسته‌اند قد علم کنند- هشدارهای خود را افزایش دادند که پوتین تحت هیچ شرایطی نباید به گزینه هسته‌ای متوسل شود. زمانی که روس ها برای ترک خرسون آماده می شدند که یکی از بزرگترین شهرهای اوکراین است که از فوریه تحت کنترل روسیه قرار گرفته است، مهمترین شرکای بین المللی پوتین خواستار پایان دادن او به تهدیدهای هسته‌ای غیرمسئولانه‌اش بودند.

آن‌طور که گزارش شده دولت نارندرا مودی، نخست وزیر هند، به وزیر دفاع روسیه گفته است که هرگونه استفاده از سلاح هسته ای باید از روی میز حذف شود. این تنها بخشی از تلاش‌های دولت هند برای مانع شدن از بررسی گزینه هسته‌ای توسط روسیه بوده است.

در نتیجه نگرانی در مورد این موضوع، مودی همچنین از برگزاری اجلاس سالانه رهبران هند و روسیه  خودداری کرده است. هندی‌ها درباره این موضوع قصد عقب‌نشینی ندارند.

مخالفت چین با استفاده روسیه از سلاح هسته ای

شاید برای پوتین نگران‌کننده‌تر، موضع‌گیری دولت چین است، حامی اصلی روسیه در صحنه بین‌المللی که مخالفت شدید خود را با هرگونه استفاده روسیه از سلاح‌های هسته‌ای ابراز کرده است. در ماه نوامبر، رئیس جمهور چین، شی جین پینگ، در مورد این موضوع با اولاف شولز، صدراعظم آلمان صحبت کرد و بیانیه عمومی که پس از آن منتشر شد، نمی توانست از این برای کرملین روشنتر باشد.

در واقع، شی و شولز نه تنها با هرگونه استفاده از سلاح های هسته ای مخالف بودند، بلکه آن‌ها از آن‌هم فراتر رفتند و حتی تهدید به استفاده از چنین سلاح‌هایی را نیز محکوم کردند.

پیامدهای استفاده پوتین از سلاح هسته ای

شی و مودی چیزی را می‌دانند که ترامپ، کامینگز و تحلیلگران واقع‌گرا نمی‌دانند: اینکه استفاده از سلاح هسته‌ای توسط پوتین یک فاجعه استراتژیک برای روسیه و جهان خواهد بود، فاجعه‌ای که احتمالاً منجر به از بین رفتن هر جایگاهی است که برای روسیه در صحنه بین‌المللی باقی‌مانده است. اگر پوتین حتی از یک کلاهک هسته‌ای در اوکراین استفاده کند، تمام منطق حاکم بر زمان و نحوه استفاده از سلاح‌های هسته‌ای در جهان زیر و رو خواهد شد.

اگر این به یک سیاست تبدیل شود که یک کشور مجهز به سلاح هسته‌ای می‌تواند از این تسلیحات برای گسترش مرزها و تسخیر سرزمینی استفاده کند، آن‌گاه کل زیربنای تلاش‌های جهانی برای منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای فرو خواهد پاشید. پس از آن، عجله کشورهای کوچکتر برای دستیابی به تسلیحات هسته‌ای می‌تواند کل روابط بین‌المللی را به ضرر قدرت‌های هسته‌ای کنونی جهان از جمله چین متحول کند.

قلدری بدون نتیجه پوتین

به نظر می رسد این پیام صریح به روشنی در مسکو درک شده است. به نظر می‌رسد روسیه اکنون در تلاش است تا با اوکراین در یک جنگ متعارف بجنگد، که با توجه به نام‌نویسی روسیه از سربازان ممکن است تا سال‌ها ادامه یابد. پوتین در حال کاهش توجه‌ها به ایده حمله اتمی روسیه به اوکراین است. این کار منطقی است چراکه چنین اقدامی روسیه را بدون دوست رها می‌کند، به طور بالقوه به تشدید واکنش ناتو منجر می‌شود و به اوکراینی‌ها سیگنال می‌دهد که تنها انتخاب آنها ادامه جنگ است.

روسیه می‌خواست با قلدری غرب را وادار به رها کردن اوکراین کند و تعدادی از صداهای تأثیرگذار در ایالات متحده و بریتانیا مایل به تسلیم شدن در برابر تهدیدات پوتین بودند. اما موضع واقع گرایانه واقعی، شامل تمرکز بر موانع بزرگی است که روسیه را در استفاده از سلاح های هسته‌ای در اوکراین محدود می کند.