آقای شهردار! شهرداری محله مینابی را نیز به شورای محل واگذارکنید

بار دیگر از آقای دکتر حناچی و شورای شهر تهران می‌‍خواهم که در تقسیم‌بندی ناحیه‌های شهری و انطباق آن‌ها با محدوه‌های محله‌ها هر چه سریعتر ااقدام کنند. در این بازدید بود که به عمق فاجعه‌ای که شهرداری تهران در هنگام مدیریت جهادی شهردار اسبق تهران برای مردم این محل آفریده‌بود پی بردم. ایشان با همان ایده‌ی بکوبیم و بسازیم، پیش از این وارد این منطقه شده‌بود. و با تصور این‌که این خانه‌ها در دهه‌های 40 و 50 به‌صورت تصرفی ساخته‌شده‌اند، کم‌ارزشند و زیبا نیستند تصمیم به خرید، تخریب و نوسازی آنها با مشارکت و توسط سرمایه‌دارانی از خارج از محله شده‌بود. به عبارت دیگر، شهرداری خواسته‌بود که بخشی از خانه‌های موجود را بکوبد و به‌جای آنها خانه‌های جدید بسازد. در نتیجه با هزینه‌ی فراوان و با مداخله مستقیم و گسترده وارد بافت شده و اقدام به خرید صدها قطعه ملک و خانه مردم نموده‌بود. یکی از مدیران می‌گفت که جمعیت محل به هنگام ورود شهرداری به مداخله در بافت چیزی در حدود 55000نفر بوده و خانه‌های متعلق به حدود یک‌سوم این جمعیت خریداری شده‌است. بخوانید، چیزی در حدود 17000 نفر به نقطه‌های دوردست‌تری از تهران پرتاب شده‌اند و معلوم نیست که اکنون در چه وضعیتی زندگی می‌کنند. لیکن مهم این است که بدانیم بر سر املاک خریداری شده چه آمده، مردم در چه وضعیتی هستند و جمعیت محله در وضعیت فعلی چه میزان است. با املاک خریداری شده سه پروژه‌ی بزرگ مقیاس تعریف شده بود که با گذشت ده‌سال به صورت گودال رها شده بودند و امنیت مردم محل را تهدید می‌کردند. بخشی از املاک که نیز به صورت دندان موشی خریداری شده‌بودند رها شده وبه‌صورت فضاهای بی‌دفاع درآمده بودند. با تعدای از ساکنان که صحبت کردم، از این فضاها بسیار هراسان و نگران بودند چون برخی از آنها تبدیل شده‌بودند به مرکز تجمع معتادان و شب هنگام معبرها را برای تردد کودکان و بانوان مخاطره‌آمیز کرده‌بودند. جمعیت محله بازگشته‌بود به 60000 نفر یعنی چیزی در حدود 500 نفر در هکتار. تازه، این با این فرض است که هنوز آن سه پروژه بزرگ ساخته نشده‌اند. که با احداث و بهره‌برداری از آنها تراکم جمعیتی افزون و فضاهای عمومی به نسبت برای ساکنان تنگ‌تر می‌شود. این مفهوم مداخله مستقیم دولت و شهرداری در ساخت و ساز و اندیشه بکوبیم و بسازیم است. طرفه آن‌که حضرات طرفدار عدالت و مبارزان بافساد که گلو پاره می‌کنند هیچ حالی از این مردم نمی‌پرسند و هیچ سراغی از پول‌هایی که در این محل تلف شده‌اند نمی‌گیرند. چنان‌چه ایده‌ی حکمرانی محله‌محور اجرا شده‌بود و ده‌درصد ارقام هزینه شده به شهرداری منصوب از طرف مردم کمک می‌شد، وضعیت زندگی مردم به‌مراتب بهتر از وضع موجود بود.