طرح تازه پنتاگون برای جنگ‌های آینده

به گزارش اقتصادنیوز به نقل از ایسنا، پنتاگون به دنبال توسعه راکتورهای هسته‌ای کوچک سیار است. این مفهوم نشان دهنده ایده‌های بالقوه برای حمل و نقل و استقرار است.

به گزارش پایگاه دیفنس نیوز، پنتاگون در دولت جو بایدن با طرحش برای خروج از افغانستان و تصمیمش برای پایان دادن به برنامه‌های مربوط به جنگ‌های آمریکا در دو دهه گذشته، در حال برنامه ریزی برای رقابتهای بلند مدت علیه چین و روسیه است.

اما برای برنامه مربوط به میکرو راکتورهای سیار پنتاگون موسوم به "پروژه پله" (Pele Project) هنوز سال، سال ۲۰۰۷ است.

پروژه پله که با هدف تامین انرژی برای سربازان در مناطق دوردست طراحی شده، مناسب جنگیدن در مراحل پایانی جنگ است که فاقد تهدیدات سطح بالا باشد تا طی آن کاروانهای سوخت آسیب پذیر که از جمله منشاهای مهم تلفات سربازان آمریکایی‌ هستند، حذف شود.

پایگاه دیفنس نیوز نوشته است: پنتاگون از کنگره تقاضا کرده تا ۶۰ میلیون دلار را در سال آینده میلادی روی پروژه پله صرف کند اما کنگره باید ترمز آن را بکشد. نه فقط پروژه پله ریشه در سناریوهای نظامی نابجا دارد، بلکه برای ارتشهای چین، روسیه، کره شمالی و حتی ایران از اهداف اصلی موشکهای دقیق و پهپادها و همچنین منشا تنش با همپیمانان مخالف با انرژی هسته‌ای آمریکا که انتظار میزبانی‌شان از این راکتورها می‌رود، خواهد بود.

مساله سر امکانپذیر بودن نیست. راکتورهای کوچک مثل پروژه پله باید بتوانند به تامین انرژی برق برای پایگاه‌ها فعال در خط مقدم – سازگار با خودروهای دوگانه ساز – پرداخته و تقریبا نیاز به کاروانهای سوخت را در خط مقدم برطرف کنند.

مشکل این است که تجهیزات تولید برق و دیگر زیرساختهای پشتیبانی در صدر فهرستهای اهداف چین و روسیه هستند. جدیدترین موشکهای بالستیک چین توانایی حمل کلاهکهای مختلف را داشته در حالی که حملات اخیر در عربستان، سوریه و قره باغ مرگبار بودن موشکها و پهپادهای روسی، چینی، ترکیه‌ای و ایرانی را نشان دادند. این سلاح‌ها به یک تاسیسات راکتور آسیبی فاجعه بار وارد می‌کنند.

سوخت در پروژه پله به جهت رسیدگی به این تهدید حمله قرار است اساسا ذاتا با ثبات و در برابر فروگداخت مقاوم باشد.

شاید یک حمله بزرگ بتواند سوخت را زیر آوار دفن کند، به آن اجازه دفع حرارت را ندهد وسبب شود که آن از میزان حرارت طراحی شده فراتر برود. و حتی اگر که سخت دست نخورده باقی بماند، رادیواکتیو است و به مجرد انتشار پیدا کردن از راکتور در اثر یک حمله، ریسک آلوده سازی ایجاد خواهد کرد.

مساله عدم تمایل همپیمانان آمریکا برای میزبانی از راکتورهای پروژه پله را هم که مطمئنا رقبا به آنها حمله میکنند به حساب آورید. برعکس عراق و افغانستان که در آنها دولتها مدیون آمریکا بوده و تهدید تسلیحات هدایت شونده ناموجود است، سربازان آمریکایی در رویارویی با چین باید در خاک ژاپن، استرالیا یا فیلیپین که دارای احساسات قوی در مخالفت با انرژی هسته‌ای هستند عملیات انجام دهند. دولتهای آمریکا در گوآم یا ماریانای شمالی ممکن است در قبال این مساله انتخاب چندانی نداشته باشند اما ساکنان آنها به ندرت از اهداف رادیواکتیو جدید برای موشکهای چینی استقبال خواهند کرد.

نیروهای آمریکایی می‌توانند تهدید علیه راکتورهای سیار را با خارج ساختن آنها از خط مقدم کاهش دهند. با این حال این باعث کاهش ارزش آنها در حل مشکلات لجستیکی می‌شود. از طرف دیگر خارج ساختن راکتورهای پروژه پله از خط مقدم آنها را به جمعیت غیرنظامی نگران از جای پای رادیولوژیکی هر روزه این پروژه نزدیک می‌کند. در نظر بگیرید که ارتش به جای جوخه‌های مکانیکی دیزل و کاروانهای سوخت، نیاز به جوخه‌های اپراتورهای نیروگاه هسته‌ای  و محموله‌های آزمایشات و تجهیزات تصفیه آب دارد. همچنین سفر بازگشت نیز پرمساله خواهد بود. هر دستکش، دستمال کاغذی و بطری نمونه به عنوان زباله‌های سطح پایین هسته‌ای در نظر گرفته شده و نیاز به دفع به ویژه احتمالا در داخل خود آمریکا پیدا می‌کنند.