تشخیص سرطان و محل آن با یک آزمایش ادرار جدید

این سیستم حول یک نانوذره مخصوص بنا شده است که در صورت ابتلا به سرطان می‌تواند در ادرار، نشانگرهای زیستی مصنوعی تولید کند.

این سیستم در آزمایشات قبلی نویدبخش عمل کرده بود، اما مسئله این بود که نمی‌توانست تشخیص دهد که تومورها در کجای بدن واقع شده‌اند. حالا محققان تواسنته‌اند این عملکرد را نیز به این سیستم اضافه کنند.

روشی که این نانوذرات از طریق آن سرطان را تشخیص می‌دهند، بسیار هوشمندانه است. بسیاری از سرطان‌ها برای فرار از مبدا شکل گیری و گسترش در بدن، از آنزیم‌هایی به نام "پروتئاز" استفاده می‌کنند که ماتریکس خارجی سلول را می‌بُرند. حالا این نانوذرات تشخیصی در پپتیدهایی پوشانده می‌شوند که می‌توانند توسط این پروتئازها برش داده شوند، بنابراین اگر در جایی تومور وجود داشته باشد، نانوذرات نیز این برش‌ها را در ادرار تشخیص می‌دهند.

دانستن ابتلا به سرطان با دانستن اینکه سرطان کجای بدن است، دو سوال کاملاً متفاوت است. بنابراین محققان برای کمک به پاسخ به سوال دوم، دستورالعمل این نانوذرات را اصلاح کردند. آنها یک پپتید اضافه کردند که به محیط‌های اسیدی مانند محیط‌هایی که تومورها در اطراف خود تولید می‌کنند، جذب می‌شود. به این معنی که نانوذرات تمایل دارند در اطراف سرطان جمع شوند.

آنها همچنین "مس-64" که ردیاب رادیواکتیو است که تحت تصویربرداری "PET" می‌درخشد، به آن اضافه کردند. این بدان معنی است که نانوذرات در محل تومورها جمع می‌شوند و در زیر اسکن PET به وضوح قابل مشاهده هستند.

محققان می‌گویند که این روش باعث می‌شود تومورها بهتر برجسته شوند.

این تیم این نانوذرات را بر روی موش‌های مبتلا به سرطان متاستاتیک روده بزرگ آزمایش کرد و توانست نحوه واکنش آنها به شیمی درمانی را ردیابی کند. اگر این فناوری در دراز مدت به استفاده روی انسان منجر شود، محققان تصور می‌کنند که این آزمایش خواهد توانست بخشی از یک بررسی سالانه سلامتی باشد.

"سانگیتا باتیا" نویسنده اصلی این تحقیق می‌گوید: هر ساله می‌توان به عنوان بخشی از یک بررسی عمومی سلامتی، آزمایش ادرار داد و با این آزمایش جدید شما فقط در صورت مثبت شدن آزمایش ادرار خود می‌توانید یک تصویربرداری انجام دهید تا بدانید که این سیگنال از کجای بدن می‌آید. ما برای رسیدن به این نقطه به تحقیقات بیشتری نیاز داریم، اما می‌خواهیم در طولانی مدت به آن نقطه برسیم.

این تحقیق در مجله Nature Materials منتشر شده است.