برای جشن تولدی که صاحب تولدش غایب است

به گزارش اقتصادنیوز به نقل از روزنامه شرق،  جلوی در زندان ایستاده ایم. امروز روز چندم بود؟ شاید بیستم، شاید بیست وپنجم، دیگر حسابش از دستمان در رفته. محمدحسین آن طرف تر ایستاده و با تلفنش حرف می زند. بعد جایش را عوض می کند و کنار ما می آید... می گویم: «برای تولدش میاد دیگه؟ یک کیک گنده بگیریم بیایم خونتون...» . محمدحسین بدون اینکه نگاهم کند، می گوید: «باز خودت رو دعوت کردی؟ حالا کادو چی خریدی؟». امروز تولد نیلوفر حامدی است. سی امین روز بازداشتش با تولدش یکی شد. او در بند است و دوست نزدیکش، الهه محمدی هم در زندان . احتمالا اگر هیچ کدام از این اتفاق ها نمی افتاد، شاید آنها جشن تولد نیلوفر را به همراه دوستانشان در جایی از شهر جشن می گرفتند، اما حالا تحریریه ما 30 روز است نیلوفر را ندارد و سه هفته است که الهه هم به روزنامه هم میهن سر نزده.

ما این یک ماه ساعت های زیادی را پشت در زندان اوین گذرانده ایم، از آزادی های زیادی ذوق کرده ایم، با سربازها رفیق شده ایم، دوست های زیادی پیدا کرده ایم که مثل ما منتظر عزیزانشان بودند، با آنها کنار دیوار نشستیم، خندیدیم، گریه کردیم، غذا خوردیم، عکس یادگاری گرفتیم و وقتی که مامور زندان اسم عزیزانمان را خوانده با هم جیغ کشیده ایم. این روزها هر بار که پشت در زندان رفته ایم، یک داستان را برایتان کنار گذاشته ام. یک قصه تا برای هر دویتان تعریف کنم... اینجا آدم ها از شش و نیم صبح می آیند و اسم می نویسند. سعید، همسر الهه، دیرتر می رسد. بعد به یکی از نیوجرسی ها تکیه می دهیم و ساعت ها حرف می زنیم. یکی از میان جمع با فلاسکی بزرگ از راه می رسد و به جمعیت چای تعارف می کند. یکی دیگر میوه و آب می آورد. یکی دیگر زحمت ناهار را می کشد... فصل مشترک همه این آدم ها، عزیزی است که در زندان دارند. نیلوفر جانم، دختر قوی و پرتلاش، تولدت مبارک... من سوژه های زیادی برایت ردیف کرده ام... باید همه شان را بنویسی... مرخصی هایت تمام شده، زودتر برگرد... اینجا در تحریریه بچه ها برایت از بی بی کیک سفارش داده اند... صدف و آیسان هر روز با بغض و چشمانی پر از اشک برای آمدنت زمین و زمان را می بافند... مامان مهربانت دیگر خیلی بی تاب است... دیروز به او گفتم که مطمئنم به زودی نیلوفر بر می گردد... نیلوفر مامانت باور کرد که آمدنت نزدیک است، من را شرمنده چشمان منتظرش نکن.