افسانه نادی پور در این نامه به سوءقصد صورت گرفته به وی در سفارت ایران در کپنهاگ از سوی فردی که شعار آزادی زنان سر می‌داد، اشاره کرد و به عنوان یک بانوی فعال در زمینه حقوق بشر، وزرای امور خارجه زن را مورد خطاب قرار داد و بر تجربه ارزشمند حضور بانوان ایرانی در کمیسیون مقام زن تاکید کرد و افزود: «اینجانب طی سال‌ها کار و تجربه خود در این زمینه، متوجه شده‌ام که در جلسات این شورا، زنان ایرانی فعالانه در بحث‌ها و تصمیمات کمیسیون شرکت کرده و از فرصت تبادل نظر با دیگران در یک تعامل سازنده بین المللی که زمینه را برای معرفی بهترین عملکردها در سطح ملی و یادگیری چند جانبه فراهم می‌کند، استفاده می‌کردند.»

سفیر ایران در دانمارک با تاکید بر شمولیت در تلاش‌های بین المللی و چند جانبه برای بهبود وضعیت زنان و دختران، حذف جمهوری اسلامی ایران از کمیسیون مقام زن را عاملی برای محروم سازی زنان ایرانی از فرصت مشارکت و یادگیری از این مجمع بین المللی دانست و ادامه داد: «تصمیم حذف عضویت یکی از اعضای منتخب از کمیسیون در تضاد با مفهوم اساسی سازمان ملل مبنی بر تساوی حاکمیتی کشورها در عضویت با مشارکت برابر در همه مجامع چند جانبه، برخلاف ادعای موافقان این اقدام و حامیان آن، به دلیل نگرانی واقعی برای حقوق زنان و دختران ایرانی نبود، بلکه تلاش دیگری برای تحت فشار قرار دادن کشوری بود که سیاست‌های مستقل خود را دنبال می‌کند».

وی با اشاره به تلاش‌های ایران برای بهبود وضعیت زنان تاکید کرد: «در حالی که هیچ دولتی نمی‌تواند ادعای سابقه بی عیب و نقص در اعطای حقوق و توانمندسازی زنان داشته باشد، زنان ایرانی در طول سالیان متمادی گام‌های بلندی در جهت بهبود وضعیت و معیشت خود در جامعه، دستیابی به حقوق و توانمندی خود برداشته‌اند و در این سال‌ها قوانین و اقدامات متعددی در این امر به آنها کمک کرده است. در حالی که زنان در سراسر جهان، از جمله در کشور من، سزاوار وضعیت بهتری هستند، اخراج ایران از کمیسیون مقام زن، که به وضوح یک عمل نمادین سیاسی بود، به هیچ وجه بخاطر نگرانی از وضعیت زنان ایرانی نبود، بلکه اقدامی ریاکارانه در راستای مواضع و لفاظی‌های گذشته نسبت به ملت ایران، از جمله جمعیت زنان، بود»

افسانه نادی پور در ادامه به مرگ تاسف بار و غم انگیز یک زن جوان ایرانی اشاره کرد و گفت: «اگر این ابراز «حمایت» ها از سوی شما یا اسلاف شما در طول سال‌هایی که زنان ایرانی در نتیجه سیاست‌های برخی کشورها، از جمله کشورهای خود شما، رنج و سختی را تجربه کرده‌اند، انجام می‌گرفت ستودنی بود.

اما، آیا صدای زنان ایرانی در جنگ تحمیلی ۸ ساله که در دفاع از کشورشان، قربانی شدند، و همسر، برادر، دختر و پسر خود را از دست دادند شنیده شد؟

آیا صدای زنان ایرانی که در حملات شیمیائی به شهرها و روستاهایشان گاز خردل استنشاق کردند، شنیده شد؟ سردشت فقط یکی از این شهرها بود.

آیا زمانی که پرواز شماره ۶۵۵ ایران ایر، بر فراز آسمان ایران در روز روشن در روز ۳ ژوئیه ۱۹۸۸ توسط ناو آمریکایی سرنگون شد، و تمامی ۲۹۰ نفر سرنشینان آن، از جمله ۶۶ کودک و تعداد بیشتری زن، جان خود را از دست داده و هزاران نفر غصه دار شدند، صدای زنان ایران شنیده شد؟

آیا صدای زنان ایرانی زمانی که مانند بسیاری از هموطنان خود، قربانی تروریسم قرار گرفتند، شنیده شد؟

آیا صدای زنان ایرانی که تحریم‌های غیرقانونی و ظالمانه معیشت آنها را تباه کرده و آنها را از جمله، داروهای نجات بخش، محروم کرده، شنیده شد؟

آیا صدای یک زن ایرانی، یک همکار دیپلمات، که هدف سوءقصد قرار گرفت، طنین انداز شد؟»

نادی پور با سیاسی دانستن واکنش این دولت‌ها در مقطع کنونی، آنها را به رنج‌های زنان ایرانی در سال‌های اخیر بی تفاوت خواند و ادامه داد: «آنچه من و هموطنانم از شما و سایر وزرای خارجه انتظار داریم این است که از استانداردهای دوگانه اعمال شده علیه کشورم، از جمله جمعیت زنان آن، پرهیز نموده و به ما اجازه دهید تا از تمام ظرفیت‌ها و پتانسیل خود برای بهبود وضعیت خود استفاده کنیم.

سفیر ایران در دانمارک در پایان خاطر نشان کرد: «زنان ایرانی به عنوان بخشی از جامعه‌ای پویا و سرزنده، فعال، تحصیل کرده و استوار، از هر فرصتی برای احقاق حقوق خود، از جمله در زمینه فرصت‌های برابر و آزادی‌های اجتماعی، استفاده کرده‌اند و شانه به شانه با مردان هم میهن خود بی شک برای احقاق هر چه بهتر حقوق خود و دستاوردهای بیشتر در جهت خودسازی و شکوفایی کشور خود تلاش خواهند کرد.»

خاطر نشان می‌سازد چندی پیش و پس از برگزاری جلسه مجازی وزیران امور خارجه زن کشورهای آلبانی، آندورا، استرالیا، فرانسه، آلمان، ایسلند، کوزوو، لیبی، لیختن اشتاین، نیوزیلند و نروژ به میزبانی ملانی جولی، وزیر امور خارجه کانادا، این وزرا، درباره به زعم خود حمایت از زنان ایرانی بیانیه‌ای صادر کردند.