آقای ابراهیم رئیسی! تبر تان کجاست که این بت بزرگ را بشکنید؟

انگار آقای رئیسی نخواستند به این مهم هم توجه دهند. به راستی چه کسی باید به این ضلع اصلی تصادفات توجه کند؟ چه کسی می‌تواند در این ماجرا طرف جان مردم بایستد. تولید داخلی هرچند هم که ارزشمند باشد هیچگاه و هیچگاه به ارزش جان مردم نخواهد بود. کالای داخلی و حتی آنچه خودروی ملی می‌خوانند زمانی ارجمند خواهد شد که سلامت و ایمنی سفر را حفظ کند.

وقتی برخی خودرو‌ها بسان اسلحه کشتارجمعی عمل می‌کنند، هم حمایت انحصاری از آن اشکال دارد و هم چشم بستن بر سهم آن در تصادفات. آنچه باید گفت این است که در همه کشور‌ها تصادف اتفاق می‌افتد. پرشمار هم هست این تصادفات.

در همین کشور همسایه، عراق - که نه جاده آنچنانی دارد و نه پلیس پی گیر و نه رانندگی به سامان - تصادفات پرشمار است اما آنچه کم است تلفات انسانی است. دلیلش هم نه جاده و رانندگی که خودروهای استاندارد است.

دنیا در صنعت خودرو سازی به جان انسان احترام می‌گذارد. هر روز ایمنی محصولاتش را بالاتر می‌برد اما در ایران ما؟ نگفته پیداست. آمار بالای مرگ و میر در جاده، نشانگر جنگی است که علیه خودمان راه انداخته‌ایم. خودمان از خودمان تلفات می‌گیریم. کاش آنان که تا بحث خودرو به میان می‌آید رگ‌های گردنشان از تورم بازار هم متورم‌تر می‌شود به این پرسش پاسخ دهند که سهم خودروها در این فاجعه چقدر است؟ کاش جواب دهند که ضامن این خون‌ها کیست؟

 

همه می‌دانیم تا انحصار باشد، فاجعه تکرار خواهد شد. بشکنید این انحصار فاجعه آفرین را آقای رئیسی! بتی که باید بشکنید همین انحصارهاست جناب سید ابراهیم. انحصار نه آنچه در تبلیغات انتخاباتی هواداران‌تان فریاد می‌کردند. بُتِ امروز، انحصار در صنایع ما به ویژه صنعت خودروسازی است. انحصار که باشد مافیا بازی هم ایجاد می‌شود. این بت اگر شکسته شود خیلی مسائل بسامان خواهند شد.

 

دولتی سازی و حمایت‌های آنچنانی اگر جواب می‌داد ما کمترین قربانیان جاده را داشتیم. اگر جواب می‌داد، تیم‌های فوتبال ما که ویژه حمایت می‌شوند باید به قهرمانی آسیا می‌رسیدند نه این که سریال ناکامی‌شان همیشگی بشود. آقای رئیسی، بت امروز انحصار است. تبرتان کجاست؟