نگاهی به سه کتاب مهم درباره سید محمود دعایی که خاتمی رونمایی کرد+ عکس

به گزارش اقتصادنیوز، دومین مراسم سالگرد بزرگداشت مرحوم حجت الاسلام و المسلمین سید محمود دعایی نماینده امام و رهبری با رونمایی از سه کتاب در باب خاطرات و ویژگی های شخصیتی او همراه شد.

در حاشیه این مراسم که «یاد یار گره گشا» نام داشت و به همت روزنامه اطلاعات با حضور اقشار مردم و برخی مسئولان و شخصیت‌های سیاسی و فرهنگی در حسینیه جماران برگزار شد؛ از سه کتاب «یار گره گشا»، «رادیوی یک نفره» و «داستان انسان» رونمایی شد.

«یار گره گشا» مجموعه و یادنامه خاطرات محمود دعایی است که به همت روزنامه اطلاعات منتشر شده است و شامل ده‌ها یادداشت، نوشته و گفته در منقبت دعایی است.

کتاب «رادیوی یک نفره» کنکاشی در صدای روحانیت مبارز ایران است که با تلاش محمود دعایی در نیمه دوم دهه 40 و نیمه اول دهه 50 از بغداد پخش می‌شد. این کتاب با تحقیق و تألیف حبیب‌الله معظمی‌گودرزی در انتشارات موج روز منتشر شده است.

این کتاب شامل دو مصاحبه با محمود دعایی است که در دو زمان جداگانه و با فاصله از سوی مؤلف گرفته شده است. همچنین گفت‌وگو و خاطراتی درباره مرحوم دعایی از شخصیت‌های برجسته‌ای مانند مرحوم هاشمی‌رفسنجانی، حبیب‌الله عسگراولادی، سید‌علی‌اکبر محتشمی‌پور، علی جنتی، کاظم بجنوردی و ابوالقاسم سرحدی‌زاده و سیدمحمد میرمحمدصادقی و محمدعلی عموئی‌ خاص این کتاب تهیه و گردآوری شده است. کتاب دربرگیرنده گزیده‌ای از متن برنامه‌ها و همچنین تصاویری از دست‌نوشته‌های متن برنامه‌های رادیویی است. این دست‌نوشته‌ها می‌تواند زمینه‌ساز خوبی برای تحلیل محتوا و گفتمان‌شناسی آن سال‌های مبارزه باشد.

همچنین کتاب «داستان انسان» درباره سبک زندگی و سلوک دعایی به تالیف عطاء‌الله مهاجرانی در این مراسم رونمایی شد.

اما این مراسم تنها به رونمایی از سه کتاب یاد شده اختصاص نداشت و چهره های مختلف به بیان فضلیت های اخلاقی و خاطراتشان از مرحوم دعایی پرداختند.

در ابتدای این جلسه مجید مجیدی کارگردان سینما با گرامی‌داشت دومین سالگرد درگذشت مرحوم حجت‌الاسلام و المسلمین دعایی با اشاره به اینکه هنرمندان عاشقانه آقای دعایی را دوست داشتند از وی با عنوان محبوب القلوب یاد کرد .مجیدی در ادامه گفت : من اسم ایشان را «مردی برای تمام فصول» گذاشته بودم. یعنی مردی است که در هر عرصه‌ای می‌درخشد و خوشا به سعادت ایشان که محبوب دل‌ها بود، هست و خواهد بود. ایشان با ذکر خاطراتی از اقای دعایی بر  تواضع و فروتنی ایشان تاکید کردند . موضوعی که ایشان سال ها برای رسیدن به آن تلاش کرده بودند. سالها بر نفس خودشان غلبه کرده بودندو این امانتی بود که می‌خواستم به خصوص برای مسئولین و جوانان بگویم که آنچه ما را به سعادت می‌رساند، تقوا و آن وجه معرفتی است. این درس بسیار بزرگی بود.

رضا امیرخانی، نویسنده نیز در این مراسم گفت: سالی که مرحوم دعایی از دنیا رفتند من مطلبی به اسم «سید گسل‌بندزن» نوشتم و در آن نگاه خودم را به نقش اجتماعی ایشان عرض کردم که نقش اجتماعی آقای دعایی چقدر مهم، بی‌بدیل و بی‌نظیر بود. اما امروز می‌خواهم از مطلب دیگری استفاده کنم که به نظرم می‌رسد شاید در جلسه امروز کمی مغفول بماند. شوخی کردن با خود، عمیق‌ترین نوع کاری است که انسان می‌تواند انجام بدهد. مرحوم دعایی می‌توانست با خودش شوخی کند و این چیزی است که در میان بسیاری از اهل قدرتی که ما دیده‌ایم، امکان‌پذیر نبود. کسی می‌تواند با خودش شوخی کند که در همان صفت نفر اول باشد و هرگز ترسی از قضاوت دیگران نداشته باشد. وی همواره می‌توانست بدون اینکه به کسی بر بخورد، به خودش کنایه بزند.

یونس شکرخواه استاد ارتباطات و روزنامه‌نگار باسابقه نیز در این مراسم گفت: متأسفانه آقای دعایی را با تجزیه شخص نگاه نمی‌کنند. بعضی‌ها توقعات یک روزنامه‌نگار را از آقای دعایی دارند و نکاتی که این روزنامه خنثی بوده و چیزهای دیگری که بحث‌هایش هست. جمعی هم فقط از منظر یک مدیر به او نگاه می‌کنند که چطور سازمانش را اداره کرد.

این استاد ارتباطات افزود: من می‌گویم اگر قرار است کسی آقای دعایی را بشناسد، باید به عنوان «مدیر مسئول» بشناسد. ما روزنامه‌نگاران، مدیر مسئول را روزنامه‌نگار نمی‌دانیم؛ کسی که در حرفه ما قدرت استخدام و اخراج دارد، روزنامه‌نگار نیست. اما همه ما موظف به تبعیت از مدیری هستیم که بالای سر ما می‌خواهد کار را اداره کند. آقای دعایی نه مدیر بوده و نه روزنامه‌نگار؛ مدیرمسئولی بوده که می‌توانیم او را به یک چهره جهانی تبدیل کنیم. شاید آقای دعایی همتای بین‌المللی هم ندارد که با این سابقه در رأی یک مؤسسه‌ای بوده که مدیریتش کار ساده‌ای نیست.

شکرخواه افزود: به عنوان یک روزنامه‌نگار حرفه‌ای شهادت می‌دهم که چقدر آدم‌ها را از سختی ‌بیرون کشید و به چه نویسندگانی کمک کرد؛ چه در امور یومیه آنها و چه در سرپناه. به نظر من احترامی که همه روزنامه‌ها برای آقای دعایی قائل بودند یک راز بزرگ است.