عکس جالب از موشک‌های بالستیک ایران با کلاهک‌ بارانی

در صورت جدا شونده نبودن سرجنگی موشک، وجود قابلیت هدایت و تصحیح مسیر برای کلاهک بستگی به خود موشک دارد.

بنا به گزارش تسنیم،‌عمده موشک‎های بالستیک برد متوسط و بلند ساخت ایران تا پیش از دهه ۱۳۹۰ با استفاده از سامانه کنترل بردار رانش، کنترل می‎شدند و سرجنگی آنها چه از نوع جداشونده و چه غیرجداشونده فاقد قابلیت هدایت و کنترل تا انتهای مسیر بود بنابراین پس از اتمام سوخت و خاموش شدن پیشران، قابل هدایت و کنترل نبودند.

از اینرو این سرجنگی‌ها به صورت ذاتاً‌ پایدار طراحی می‎شدند تا پس از ورود مجدد به جو و ایجاد نیروهای آیرودینامیکی بر اثر حرکت هوا روی بدنه سرجنگی به سمت زمین جهت گرفته و به مختصات انتهایی مسیر حرکت خود با یک درصد خطای احتمالی برسند.

با رونمایی از موشک عماد در سال ۱۳۹۴ که وجه شاخص آن، ساخت سرجنگی جداشونده با قابلیت هدایت و کنترل تا انتهای مسیر بود، موشک‌های برد بلند ایرانی «نقطه زن» شدند. این سرجنگی به صورت یک ماژول جداگانه قابلیت تطبیق با موشک‌های قدر و سجیل را نیز داشت.

سرجنگی موشک های مختلف ایرانی از سمت راست: شهاب-۳، قدر، سجیل، عماد و خرمشهر-۱

به مرور و تا چند سال بعد، برای موشک های شهاب-۲ و قیام نیز سرجنگی های با قابلیت هدایت تا انتهای مسیر و توان نقطه زنی توسعه پیدا کرد. همین روند برای موشک خرمشهر نیز طی شد و پس از نمونه اول آن با سرجنگی مخروطی ساده، سرجنگی مشابه عماد برای خرمشهر-۲ با قابلیت نقطه زنی و کنترل تا انتهای مسیر توسعه داده شد.