روزی که جهانیان تماشاچی جنایتی هولناک علیه ایران شدند!

این که بشر تا چه درجه از شناعت سقوط می کند که دست به دروکردن بی پروای همنوعان خود دراز می نماید خود سوالیست که پاسخش را بایستی در مکاتب یکسر سوداگرا و مادی محور جستجو کرد. تاریخ بشر این سان جنایات را به فراوانی در اوراق سیاه خود ثبت نموده است. قدیم ترها پیکر بی جان طاعونیان را به درون شهرها پرتاب می کردند تا عامل مرگ سیه، جان گروه گروه  و کرور کرور از انسان ها را بستاند. در جنگ عالمگیر اول برای نخستین بار سلاح های شیمیایی از طرف دولت های متخاصم به کار گرفته شد و این تالی فاسد تا امروز گریبان بشر را رها نمی کند.

جمهوری اسلامی ایران به سبب ماهیت دینی و بازتاباندن دستورات الهی هیچگاه به سمت ابتیاع این بلیات گام برنداشته است اما از بزرگترین قربانیان این شیوه‌ی جنایت در حق بشریت بوده است. در طول هشت سال جنگ تحمیلی رژیم بعثی عراق علیه مردم ایران بارها و بارها این سلاح ها از سوی رژیم وقت بغداد برعلیه مردم ایران مورد استفاده قرار گرفت. آقای نیکخواه بهرامی فرمانده پدافند شیمیایی دوران دفاع مقدس تعدد و کیفیت این حملات را این گونه بیان می کنند "تعداد حملات شیمیایی رژیم بعثی عراق به ایران 572 مرتبه بود که از این تعداد 165 بار توسط توپخانه، 79 بار توسط خمپاره، 14 بار توسط هلی کوپتر و 3 واحد توسط کاتیوشا شلیک شد. ده هزار ایرانی در این حملات شهید شدند و گروه بزرگتری تا هنوز این رنج بی انتها را به جان می کشند. در تمام آن سال ها زرادخانه ی شیمیایی رژیم بعث توسط  برخی کشورهای مدعی اروپایی از جمله هلند وآلمان تکمیل و بازسازی می شد و دیگر قدرت ها و نیز مجامع بین المللی تنها در حکم تماشاچی نظاره گر جنایت بودند.

به این بهانه ی تاریخی و تصادف تقویمی و در پیوند با امروز می توان چند نکته را بازگفت:

اول: تجربه هولناک کاربرد سلاح های شیمیایی و میکروبی در سال های دفاع مقدس به ملت ایران آموخته است که باید بر توان داخلی تکیه کند و بداند در بازی منافع، ارزش ها و جلوه فروشی های اخلاقی دشمنان و رقبا کمترین محلی از مدد را نخواهد داشت. تصاویر هولناک جنایت رژیم بعثی در سردشت هنوز برای خراشیدن وجدان بیدار ایرانیان کفایت می کند اما همان روزها و در کوران رنج بی پایان مردمان قربانی، کشورهای مدعی نه تنها از تسلیح ارتش بعث فروگذار نمی کردند بلکه ایران در برای تهییه ی ماسک و و دیگر ادوات لازم برای حفاظت از مردمش در منگنه و محدودیت قرار می دادند. مشابه این کنش را همین سال ها در بحث تحریم های ظالمانه ایالات متحده و شرکایش برعلیه مردم ایران به تماشا نشستیم. آنجا که بیمار بدحال و نزار ایرانی را در مخمصه ی دارو رها کردند و در بیداد همه گیری کویید19  دست از محدودیت و جنایت بر علیه ملت برنداشتند. ملت ایران و دست اندرکاران دریافته اند که باید در موارد حیاتی به توان درونی تکیه کرد و البته هیچ محدودیت، مسامحه و مذاکره ای در این موارد مقبول نیست. حکمت صبر رهبر معظم انقلاب اسلامی برای دریافت واکسن ایرانی کویید19 حکایت گر همین نگاه و تجربه است.

دوم: صلاحیت در قضاوت و ترسیم خط معیار برای امور اخلاقی و عرف بین الملل از آن مواردی است که همیشه مورد تردید و سوال بوده است. اگر صرف منطق قدرت و چیرگی ذهنیت بسیاری را اشغال نکرده بود کدام شاخصی می پذیرفت که منع اشاعه و گسترش سلاح های نامتعارف را کسانی در اختیار داشته باشند که خود در تولید و گسترش و کاربرد این تسلیحات کارنامه ای پاک ناشدنی دارند. امروز و در جریان برنامه صلح آمیز هسته ای کشورمان شاهد دو دهه اتهام بی مورد و سعی برای وارونه نمایی از حقیقت از سوی کشورهایی هستیم که در زمان بکار گرفتن تسلیحات نامتعارف بر علیه مردم ایران یاری گر رژیم بعث و در بهترین حالت ناظر بوده اند امروز در نقش مدعی ظاهر می شوند. جمهوری اسلامی ایران با منطق مشخص و تحفظ اخلاق-دینی ماهوی خود هرگز و علیرغم تمام جفاها به سمت این گونه موارد گام برنداشته است و البته صلاحیت طرف مقابل را نیز با منطق تجدیدنظرطلب خود به رسمیت نشناخته و نمی شناسد.

سوم: جان کلام این است که پروژه‌ی وارونه نمایی جای مظلوم و قاتل انگار رویه‌ای همیشه در رفتار سیاسی-رسانه ای این مدعیان است که تا امروز بی وقفه و مستمر در جریان است. روزی ملتی را که از بزرگترین قربانیان کاربرد سلاح های شیمیایی است در جایگاه متهم تصویر کنند و روزگاری دیگر از پی تطهیر جریانی برمی آیند که بزرگترین تروریستها در تاریخ بوده اند و مقامات ارشد کشور و هفده هزارتن از مردمان بی گناه این سرزمین را به شهادت رسانده اند. این خط مسموم با کمک هجمه ی رسانه ای در قالب های نو ادامه دارد اما حافظه ی تاریخی ملت ایران  و آزادگان جهان چنین امکانی را مخدوش و زمینگیر ساخته است.