تاوان مرموز بازداشت اهل فکر و نظر

 چنین نقدی همسویی با زندانبان و کمک به او برای فشار به زندانی تلقی می‌شود. علاوه بر این، او امکان دفاع از نظراتش در مقابل نقدها را ندارد و به همین دلیل نقدش اقدامی یکسویه و به همین علت امری ناجوانمردانه به حساب می‌آید. دلایل روانی هم در این بین دخیل است. آدمیان نسبت به فرد «قربانی» احساس و عواطف رقیقی پیدا می‌کنند. قربانی معمولا مورد حمایت است و سخن و عملش هم اغلب معیار و میزان حق گرفته می‌شود. برای بسیاری از مردم، حرفی که بر سر آن فداکاری صورت گیرد، حرف حقی است و چه‌بسا افراد و گروه‌هایی که خودشان نیز به صرف اینکه آماده جانفشانی بر سر راه و رسم و عقاید خود هستند، آن راه و رسم و عقیده را عین حق می‌پندارند. می‌دانیم که بین آمادگی برای فداکاری بر سر یک نظر یا عقیده با میزان حقانیت و درستی آن، نسبت مستقیمی وجود ندارد. چه بسا سخنان و آرا و عقاید باطل که صاحبانش بر سر آنها با افتخار جان می‌دهند و چه بسیار سخنان و آرا و عقاید درست و صحیح که صاحبان‌شان برای حفظ آنها حاضر به تحمل لحظه‌ای رنج و سختی نمی‌شوند. حال در برابر چنین وضعیتی چه کار می‌توان کرد؟ بدبختانه هیچ کار! عملا راهی وجود ندارد. این در واقع یکی از عوارضِ سیاسی برخورد امنیتی با صاحبان فکر و یا عمل مسالمت‌آمیز در یک جامعه است. نظامی که توان و طاقتِ تحمل و تساهل در برابر نظراتِ انتقادی متفاوت و رفتارهای مسالمت‌جویانه برآمده از آن را ندارد، با برخورد امنیتی خود با دارندگان آنها، عملا سبب مصونیت‌شان از هرگونه نقد و نهایتا موجب ترویج گسترده آنها به عنوان حقیقتی بی چون و چرا در سطح جامعه می‌شود. این در حقیقت، تاوان مرموزی است که حکومت‌های بی‌تحمل یا کم‌تحمل، ناخواسته در برابر برخورد امنیتی با ناقدان و مخالفان صلح‌طلب خود می‌پردازند. هزینه این تاوان متاسفانه فقط به دوش حکومت‌ها نیست. جوامع هم به دلیل تعطیلی نقدِ افراد گرفتار و تحت فشار، از مسیر طبیعی پذیرش آرا براساس بحث و گفت‌وگو و جدل بر سر آنها منحرف می‌شوند و تحمل رنج و مشقت و انجام فداکاری در مورد عقیده‌ای را به عنوان نشانه حقانیتِ مطلق آن در نظر می‌گیرند.

منبع: اعتماد