دلنوشته تلخ ربیعی برای جانباختگان بدون مزار سانچی
به گزارش اقتصادنیوز به نقل از خبرآنلاین، علی ربیعی، سخنگوی دولت دوازدهم در کانال تلگرامی خود نوشت:
در طول دوران زندگی، حوادثی تلخ پیش می‌آیند که درتقویم زندگی آدم جای می‌گیرد. روزهای غمگینانه، بخش بزرگی از تقویم زندگی من را پر کرده است. از ترورهای کور و درگیریها گرفته تا جنگ و حوادث ناگوار چه در زندگی شخصی و چه در زندگی کاری‌ام، خاطرات تلخ بسیاری رقم خورده است. حوادث طبیعی بسیار از سیل‌های بی‌خانمان‌ساز تا زلزله غرب کشور که هنوز خاطره به سوگ نشستن در کنار مادری که به دنبال پیکر پسر در بین آوارها می‌گشت، دلم را بی‌تاب می‌کند.
حادثه جانکاه پرکشیدن مسافران هواپیمای اوکراینی و تلخ‌تر از آن، بی‌خبری چند روزه از اصل ماجرا که بیشتر روح را آزرد. حادثه جانسوز معدن یورت هنوز هم بر ذهنم سنگینی می‌کند که چگونه در عمق هزار متری زمین در کنار معدن‌کاران نگرانی با روحی شفاف و سپید و ریه‌هایی سیاه، بودم که جنازه همکارانشان را از بین سنگ و خاک بیرون می‌آوردند. هرکدام از اینها تلخ بودند چه آنها که در معدن، تنفسی سیاه دارند و هوایی که تداوم‌بخش حیات است برایشان به عاملی مرگبار تبدیل می‌شود و چه آنها که در سانچی، در میان آب سوختند همگی در ذهنم اثری تلخ و مانا دارند.
همیشه با توجه به روحیه و شرایطم در هر مسئله و رخدادی تلاشم بر حضور برای کمک در اندازه توانم است. در ماجرای سانچی نیز برای اطمینان خاطر از پیگیری‌ها، شخصا به چین رفتم و در اتاق مدیریت بحران چینی‌ها شب‌های حزن‌آلودی که با دلواپسی و امید به صبح رساندم. به رغم اینکه مسئولان دریانوردی چین، کارشناسان بین‌المللی و متخصصان ایرانی، هیچ درصداحتمالی برای زنده ماندن سرنشینان سانچی در نظر نمی‌گرفتند، باز هم تکاوران ارتش ایران با فداکاری، برای یاری رساندن به نزدیکی سانچی شتافتند اما متاسفانه حرارت شدید شعله‌های آتش امکان ورود به کشتی را نداد. افسوس و صد افسوس که هموطنانم مظلومانه بر روی آب در آتش سوختند.
در کنار رنج بسیاری از این ماجراها، روایت‌سازی‌های هدف‌دار بر تلخی‌های ماجرا می‌افزاید و خانواده‌ها را داغدارتر و برانگیخته‌تر می‌کند.تلخ است عزیزی را به خاک سپردن و تلخ‌تر این که حتی پیکری هم برای به خاکسپاری نباشد.
در سالروز وقوع فاجعه سانچی، بار دیگر به همه خانواده‌ها، پدران و مادران و همسران و فرزندان و بازماندگان این حادثه جانکاه تسلیت می‌گویم.
