چین به عصر مائو بازگشت/چرا شی نسخه گذشته را تکرار می‌کند؟

به گزارش اقتصادنیوز، درست پس از کریسمس، شی جین پینگ، رهبری چین که به طور فزاینده ای اقتدارگرا شده ، 130 سالگی مائو تسه تونگ را جشن گرفت. این جشن برای امپراطور بدنام سرخ، در تالار مردم برگزار شد. اعضا سه بار در مقابل مجسمه مائو تعظیم کردند و "دستاوردهای" او را به یاد آوردند.شی گفت که افکار مائو "گنجینه معنوی" است و "رویکرد ما را در دراز مدت هدایت می کند". مردم چین باید تلاش کنند تا حزب را قادر سازد تا به مأموریت اصلی خود پایبند باشد. شی اوایل سال گذشته گفت که در دوران مائو، حزب کمونیست چین "شکل جدیدی از تمدن انسانی" را توسعه داد.

عصر مائو تکرار می شود!

به نوشته فارین پالسی، شی با تقویت حاکمیت خودسرانه اش، احتمال واکنش متقابل نهایی را بیشتر کرده است.سرکوب فزاینده تمام سیستم را مسموم کرده و ترس صداقت و مسئولیت پذیری را در سیاست گذاری تبعید و منجر به اشتباهات بیشتر و بزرگتر در سطوح بالا می شود.علاوه بر این سیاسی شدن دولت، همان نیروهایی را که باعث رشد اقتصادی شده اند، معکوس می کند. عزم برای تلقین و همچنین تنظیم، جنبش های جوانان متخاصم را ایجاد کرده و اقتدار را به چالش می کشد. ثبات سیاسی احتمالا موقتی است. هنگامی که شی از صحنه خارج می شود، جنگ جانشینی به احتمال زیاد تلخ تر خواهد بود.

همه با شی موافق نیستند. شاید در گذشته هر پنج یا 10 سال یک‌بار، زمانی که دبیرکل جدید حزب (و رئیس‌جمهور) انتخاب می‌شد، مردم در انتظار تغییراتی بودند.اما امروز امیدی به تغییر نیست. شی نه تنها رئیس جمهور مادام العمر است، بلکه حزب نیز به سرعت در حال بازگشت به عادات دوران مائوئیست است.با این حال شی تنها چهره ای نیست که از دستاوردهای فرضی سکاندار بزرگ لذت برد. زادگاه مائو در استان هونان جنوبیمدت‌هاست که مقصد اصلی گردشگری بوده است. امروز، ممکن است این تنها جایی در چین باشد که در آن یک مخالف می تواند مخفیانه انقلاب را ترویج کند. با این حال، در حالی که شی قدرت خود را متمرکز می کند، نمی دانم که بازدیدکنندگان جوان فکر می کنند علیه چه کسی شورش می کنند.

خیز برای احیای اعتبار از دست رفته

در حال حاضر، قدرت شی تزلزل ناپذیر به نظر می رسد. مائو نیز در دوران حیاتش بلارقیب بود. تقریبا بلافاصله پس از مرگ او، سیاست‌ها شروع به تغییر کردند – برخی از رویکردها از قبل تر تغییر کرده بود. ظرف یک یا دو دهه، کشور تقریبا غیرقابل تشخیص بود. به باور گروهی از ناظران اینکه حزب کمونیست چین (ح‌ک‌چ) همچنان به مائو چسبیده تا اعتبار انقلابی‌اش را حفظ کند، شرم‌آور است، اما جای تعجب ندارد. مائو یکی از شناخته شده ترین نمادهای چین است. پرتره او بر دروازه صلح بهشتی در لبه شمالی میدان تیان‌آن‌من آویزان است.

حزی کمونیست چین با تعریف کمپین‌هایی علیه به اصطلاح ضدانقلابیون، زمین‌داران و دیگر دشمنان، قدرت را تحکیم کرد و حدود 5 میلیون چینی را کشت. در سال 1950، مائو تصمیم گرفت برای نجات کیم ایل سونگ رهبر کره شمالی وارد جنگ کره شود. حدود 200 هزار سرباز چینی به همراه هزاران نفر از آنها در جنگی که دو سال و نیم طولانی شد کشته شدند. در سال 1956، مائو کمپین یا جنبش صد گل را آغاز کرد که در آن مردم را تشویق کرد تا آزادانه صحبت کنند. او که ظاهراً پس از دریافت انتقادات شوکه شده بود، میلیون ها نفر را کشت.در سال 1958، ذهن بارور مائو بدترین ایده خود را مطرح کرد: ایده جهش بزرگ، ایده ای که تولید را غیرمتمرکز می کند. برآوردها از کل مرگ و میرها بسیار متفاوت است، اما شاید جامع ترین گزارش از سوی یکی از اعضای حزب و خبرنگار شین هوا آمده باشد. یانگ جیشنگ می‌گوید: «قحطی بزرگ حدود 36 میلیون مرگ غیرطبیعی و 40 میلیون تولد را به همراه داشت».

بازگشت به عقب

آخرین پرواز مائو به جنون محض، انقلاب بزرگ فرهنگی پرولتری بود. ترکیب مرگبار پاکسازی حزبی، جنگ داخلی و فروپاشی اجتماعی ممکن است باعث مرگ 2 میلیون نفر شده باشد.مرگ مائو تقریباً به اندازه زندگی او پیامد داشت. دنگ شیائوپینگ، انقلابی عملگرا، در جنگ قدرت پیروز شد و چین را در مسیر اصلاحات اقتصادی سوق داد. با این حال، دنگ، مانند مائو، آزادسازی سیاسی را رد و سرکوب میدان تیان‌آن‌من در سال 1989 را که با پاکسازی میلیون‌ها عضو حزب دنبال شد، سازماندهی کرد.حزب کمونیست چین تشخیص داد که مائو اشتباهاتی مرتکب شده است، اما نتوانست میراث پدر بنیانگذار ملی را به کلی رها کند. حالا شی از چند منظر کشورش را به عقب رانده است.

روزنامه نگاران مستقل و وکلای حقوق بشر رفته اند. کنترل اینترنت بیشتر است. سرکوب کلیساها شدیدتر. تبادلات دانشگاهی محدودتر شده. کنترل بر تبتی ها، اویغورها و هنگ کنگی ها متاستاز کرده، شرکت ها میزبان سلول های حزب هستند و تجارت درخدمت حزب است.شی تا حد زیادی کنترل حزبی و شخصی را تقویت کرده است و از تبلیغات و اجبار استفاده می کند تا اصرار کند که همه مانند او فکر کنند. او تلاش کرده تا تاریخ را در اختیار گرفته و نسخه‌ای از گذشته خونین حزب را ارائه دهد. مشکل مهم عقب نشینی شی به سمت مائوئیسم، غیبت مائو است.