آخرین وضعیت اشتغال در ایران + اینفوگرافیک

به گزارش اقتصاد نیوز به نقل از تسنیم،بر اساس اطلاعات مرکز آمار ایران از جمعیت فعال کشور 24 میلیون و 383 هزار نفر شاغل بوده که 89 درصد فعالان را تشکیل می دهد. همچنین 10 درصد شامل 2میلیون و 957 هزار نفر بیکار بوده و نتوانسته شغلی برای خود دست و پا کنند.

بر اساس نتایج طرح آمارگیری نیروی‌کار در بهار 98، بررسی نرخ بیکاری افراد ١� ساله و بیش‌تر نشان می‌دهد که 10.8 درصد از جمعیت فعال (شاغل و بیکار)، بیکار بوده‌اند. بررسی روند تغییرات نرخ بیکاری حاکی از آن است که این شاخص، نسبت به فصل مشابه در سال قبل (بهار ١٣٩٧)، ١.٣ درصد کاهش یافته است.

افت نرخ مشارکت در آخرین آمارهای مرکز آمار ایران این را حکایت دارد که در بازه یک‌ساله منتهی به بهار 98 حدود 800 هزار نفر به جمعیت در سن کار افزوده شدند؛ اما همزمان از جمعیت فعال 43 هزار نفر کم شده است و این  نشان می دهد امید افراد به کاریابی در بازار کار در حال افول است.

بررسی سهم اشتغال ناقص نشان می‌دهد که در بهار 98، 10 درصد جمعیت شاغل، به دلایل اقتصادی (فصل غیرکاری، رکود کاری، پیدا نکردن کار با ساعت بیش‌تر و…) کم‌تر از 44 ساعت در هفته کار کرده و آماده برای انجام کار اضافی بوده‌اند. این در حالی است که 39.3 درصد از شاغلین 10 ساله و بیش‌تر، 44 ساعت و بیش‌تر در هفته کار کرده‌اند.

در سال 97 بیش از 12 طرح یا برنامه برای ایجاد فرصت شغلی یا صیانت از اشتغال موجود عملیاتی شد که عمدتاً با مسئولیت وزارت تعاون،کار و رفاه اجتماعی بوده است. در عین حال از کل طرح ها و برنامه های اجرا شده دستگاه های اجرایی در سطح ملی و استانی، 471 هزار فرصت شغلی جدید در کشور ایجاد شده است. ضمن اینکه از 1841 واحد اقتصادی مشکل دار حمایت شده است تا از اشتغال موجود این واحدها که بالغ بر 385.7 هزار نفر بوده، صیانت شود.

عیسی منصوری ، معاون اشتغال وزیر کار پیش از این با اشاره به ایجاد 464 هزار فرصت شغلی در سال گذشته به استناد آمار مرکز آمار ایران، بیان کرد: براساس اطلاعات احصاء شده در وزارت کار در سال گذشته 471 هزار شغل جدید ایجاد شده است که این آمار ثبتی و کاملاً قابل دفاع است. البته بخش قابل توجهی از این اشتغال مربوط به اشتغال کم کیفیت است که حدود 180 هزار شغل ایجاد شده از پوشش بیمه ای محروم هستند اما نکته ای که وجود دارد این است که بخشی از این فقدان بیمه ای افراد، داوطلبانه و بخشی نیز به دلیل عدم تطبیق تحصیلات با فضای کار و یا تخطی کارفرمایان است.