الگوی افزایش شمار سیاهچاله ها توسط محققات واترلو کشف شد

برودریک که همچنین یکی از اعضای دانشکده علوم در بخش فیزیک تئوری است گفته است که “در ده سال آینده آن قدر داده های جمع آوری شده از سیاه چاله ها وجود خواهد داشت که محققان بتوانند از لحاظ آماری مشخصات آن ها را به صورت جمعی تحلیل و بررسی کنند. این اطلاعات به ما اجازه می دهد توده های عظیم سیاه چاله ها را در مراحل گوناگون که عموما بیلیون ها سال به طول می انجامند بررسی کنیم.”

سیاه چاله ها کل نور و ماده را به درون خود می بلعند و هیچ گونه انتشاری از خود ندارند همین تصویر برداری از آن ها را ناممکن کرده است. همچنین اطلاعات بسیار کمی در فرآیند های درونی سیاه چاله در دست می باشد، ما می دانیم که آن ها نقشی اساسی در چرخه زندگی ستاره ها و تغییر کهکشان ها ایفا می کنند. اولین مدرک مستقیم در خصوص واقعی بودن سیاه چاله ها اوایل سال جاری توسط رصد خانه امواج گرانشی لیز اینترفرومتر (LIGO) به ثبت رسید. این رصد خانه موفق شد امواج گرانشی ناشی از برخورد دو سیاهچاله به یکدیگر و تبدیل به یک سیاه چاله را مشاهده کند.

برودریک گفته “ما همچنان نمی دانیم که این وقایع چقدر نادر هستند و چه تعداد سیاهچاله در سراسر کهکشان وجود دارند. برای اولین بار ما می خواهیم تمام چیز های فیزیک دینامیک را که LIGO مشاهده می کند را در زمینه نجومی بزرگتری قرار دهیم.”

برودریک و همکاران اش روشی بهتر برای مشاهده و مطالعه بر روی سیاه چاله را ارائه کرده اند: استفاده از دو ابزار استاندارد در فیزیک نجومی یعنی میکرولنزیگ و اینترفرومتری امواج رادیویی.

میکرولنزینگ گرانشی هنگامی روی می دهد که یک شی تاریک مانند سیاه چاله بین ما و یک منشا نور مانند ستاره قرار بگیرد. نور ستاره حول میدان گرانشی شی خمیده می شود تا به زمین برسد و باعث می شود ستاره منشا آن بسیار روشن تر از حالت عادی نشان دهد، دقیقا بر خلاف اتفاقی هنگام کسوف روی می رود. حتی بزرگترین تلسکوپ ها نیز وقتی که میکرولنزینگ را در نور مرئی مشاهده می کنند رزولیشن محدودی دارند، برودریک و تیم اش استفاده از امواج رادیویی را برای تصویر برداری از پدیده میکرولنزی به صورت زنده پیشنهاد داده اند.

کرمی، دانشجوی دکترا در مقطع فیزیک نجومی دانشگاه واترلو گفته است”هنگامی که همین پدیده را با تلسکوپ رادیویی مشاهده می کنید در وقاع می توانید تصاویر بیشتری ثبت کنید. همین موضوع به ما اجازه می دهد تمام پارامتر های موجود را از آن استخراج کنیم، پارامتر هایی نظیر جرم، فاصله و شتاب آن.”

گرفتن عکس های پیاپی در طول زمان و تبدیل آن ها به یک فیلم از این رویداد به آن ها اجازه می دهد سطح جدیدی از اطلاعات را از خود سیاه چاله بدست آورند.