طرح گردآوری زباله های فضایی

این ماموریت ها شامل RemoveDebris از بریتانیا که فورشاو محقق سرپرست آن است؛ ماهواره تازه پرتاب شده Kounoutori 6 ژاپن که ابزار آزمایشی گرفتن زباله Kounotori را حمل می‌کند؛ و  e.Deorbit از آژانس فضایی اروپا خواهد بود. حتی بخش خصوصی نیز در حال وارد شدن به این مساله است: استارتاپ Astroscale ژاپن در حال طراحی یک ماهواره حذف زباله فضایی است. RemoveDebris در سال ۲۰۱۷ پرتاب خواهد شد، در حالی که Astroscale در سال ۲۰۱۸ آغاز به کار خواهد کرد. پرواز e.Deorbit’ نیز برای سال ۲۰۲۳ یا ۲۰۲۴ برنامه ریزی شده است.

مدار پایین زمین قظعا شلوغ است. در حال حاضر حدود ۷۸۰ ماهواره در این منطقه از اواسط ۲۰۱۶ وجود دارد که بیشتر آن‌ها برنامه ریزی تمام مدت دارند. ماهواره ها منطقه ای را با حدود ۵۰۰،۰۰۰ قطعه زباله نیم اینچی و بزرگ‌تر در اشتراک دارند. تراشه های رنگ، قطعات ماهواره های منفجر شده، بخش های رها شده موشک ها، و موارد دیگر در این مناطق قرار دارند. از آنجا که همه چیز با سرعت هزاران مایل بر ساعت حرکت می‌کند، برخورد یک گیره کاغذ با یک ماهواره می‌تواند انرژی بیش از یک مسلسل ایجاد کند. در ماه آوریل یک زباله در اندازه میکرومتر باعث ایجاد یک سوراخ در پنجره ISS شد.

محافظ ISS محدود به اشیای کمتر از نیم اینچ است. ناسا مشغول کار بر روی شبکه دفاع فضایی است که می تواند هر چیزی بزرگ‌تر از دو اینچ را ردیابی کند که شامل ۲۱،۰۰۰ شی می شود. جن استنزبری مدیر برنامه دفتر زباله های فضایی ناسا می گوید “یک شکاف بین آنچه محافظت می کنند و آنچه می تواند ردیابی کنند، وجود دارد.”

در حالی که ماموریت های جدید مشغول آزمایش روی برداشتن زباله ها هستند، اما فناوری تنها دلیلی نیست که ما تا کنون گشت متحد بهداشت جهانی را نساخته ایم. قوانین نجات شامل فضا نمی شوند.

مسئولیت یک مساله دیگر است، از نظر رسمی دولت پرتاب کننده مسئول اتفاقات خواهد بود. تا کنون همه چیز بین روسیه و آمریکا بود که می‌گفتند اگر تو خوب باشی من هم خوب خواهم بود. مسئولیت توافقات بین المللی متعدد به سادگی استناد نشده اند، عمدتا به این دلیل که اثبات خطا در فضا وقت گیر و پر هزینه است.

این مشکلات قانونی یک دلیل محسوب می شوند که دولت ها یک موسسه مانند دانشگاه سوری را پشت این قضایا می گذارند که ۱۵ میلیون یورو ارزان تر است. یک کیوب ست ـ ماهواره کوچک که می‌تواند مانند  قطعات لگو سرهم شود ـ از سه فناوری برای پایین آوردن ماهواره ا استفاده می کند: یک شبکه ، یک نیزه، و یک بادبان که دوتای آن پشت سر هم استفاده خواهد شد.

برای شبکه،یک کیوب ست از ایستگاه فضایی پرتاب خواهد شد و یک بالن باد می‌کند. کیوب ست دوم به دنبال آن یک تور پرتاب خواهد کرد که ماهواره متورم را بگیرد. ماهواره متورم باید به سمت زمین سقوط کرده و کشش جوی سرعت آن را کم خواهد کرد.

e.Deorbit به دنبال لقمه بزرگ تری است. هدف آن ENVISAT، ماهواره ۸ تنی نظارت از راه دور است که در سال ۲۰۰۲ پرتاب شد. آژانس فضایی اروپا هنوز طرح را تصویب نکرده است اما در نظر دارد یک بازوی رباتیک یا شبکه توری ماهواره را بگیرد. در همین حین آژانس در نظر دارد فناوری ردیابی ، هدایت و گرفتن را ایجاد کند.

برخی فناوری ها از میدان مغناطیسی زمین برای پایین کشیدن ماهواره ها استفاده می کنند. این کاری است که Kounotori انجام خواهد داد. این ابزار یک کابل رسانای طولانی دارد و از طریق آن عمل می‌کند. تعامل میدان مغناطیسی و کابل تولید یک نیروی اندک می کند.

تمامی سه ماموریت در نظر دارند ماهواره ها را به یک قبرستان آبی در جنوب اقیانوس آرام در شرق نیوزیلند بفرستند.

برای شکار قطعات کوچک‌تر، Astroscale در نظر دارد یک ماهواره با نام ELSA-1 را پرتاب کنند که زباله ها را دنبال کرده و آن‌ها را به هم می‌چسباند.