فناوری کم هزینه تولید آب از مه غلیظ

به گزارش کلیک، پنا بلانکا یک منطقه کشاورزی در کشور فیلیپین است. این منطقه یک منطقه خشک ساحلی مه گیر است که در آن شرایط برای ایجاد مه غلیظ وجود دارد و باد نیز با سرعتی نسبتا بالا می وزد و اهالی این منطقه از این شرایط برای تولید آب استفاده می کنند.

استفاده از این روش برای تولید آب برای در دهه ۱۹۵۰ در شیلی به صورت گسترده مورد استفاده قرار گرفت. در این روش مه به سمت تورهای مشبک هدایت می شود و پس از آن متراکم می شود و در نهایت مه متراکم شده، به آب تبدیل می شود و قطرات آب کم کم در محفظه ای جمع می شوند و میزان زیادی از آب را تشکیل می دهند. این روش، روشی کم هزینه، کارآمد و پاک برای تأمین آب مورد نیاز است. آب تولید شده به وسیله این روش در محفظه ای به مساحت ۱۴۰ متر مربع جمع آوری می شود و روزانه ۸۴۰ لیتر به این روش تولید می شود که بین ۴۹ مزرعه دار منطقه تقسیم می شود و به این صورت آب مورد نیاز دام ها و محصولات کشاورزی تأمین می شود.

دنیل روجاس، رئیس منطقه کشاورزی به بیان این مطلب پرداخت که بحران آب مشکلی است که مردم در سراسر جهان با آن مواجه هستند. هر ساله میزان بارش کمتر و کمتر می شود و حیات گیاهی با خطرات بیشتری مواجه می شود؛ اما ما با روشی طبیعی می توانیم میزان قابل توجهی از آب مورد نیاز خود را تأمین کنیم

مه غلیظ ساحلی این منطقه “camanchaca” نام دارد که اکثر اوقات مانع تابش نور خورشید می شود؛ اما مردم این منطقه این حالت را که تا حدودی باعث کم شدن میزان دید می شود و نسیم ملایمی را ایجاد می کند، دوست دارند.

در پروژه ای به نام Dar Si Hmad در مراکش، از فناوری جدیدتری برای تولید آب با بهره گیری از مه استفاده می شود و آب تولید شده در این پروژه آنقدر تمیز است که می توان از آن به عنوان آب شرب استفاده کرد و برنامه هایی برای ایجاد شبکه هایی جدیدتر و کارآمدتر در این پروژه درنظر گرفته شده است. دکتر جمیلا برگاچ، سرپرست این طرح، خود را ملکه مه می داند! و باید گفت این عنوان سزاوار او هم هست؛ زیرا او سرپرست بزرگترین طرح تولید آب با استفاده از مه است. در ضمن او موفق شده است جایزه کنفرانس ۲۰۱۶ آب و هوای سازمان ملل را که در مراکش برگزار شد، از آن خود کند و دلیل اعطای این جایزه به او تاسیس یک سازمان غیر دولتی برای محافظت از محیط زیست بود که توسط زنان سرپرستی می شود. او موفق شده است در طرح خود با استفاده از شبکه های جدید در هر متر مربع به طور متوسط ۲۲ لیتر آب جمع آوری کند که می تواند آب مورد نیاز ۱۳۰۰ نفر یعنی اهالی ۱۳ دهکده را تأمین کند.

این روش برای زنان صحرانشین بسیار مناسب است؛ زیرا با استفاده از این روش این زنان دیگر مجبور نیستند هر روز برای جمع آوری و حمل آب مورد نیاز خانواده خود، ساعت ها وقت صرف کنند.

زنان صحرا نشین برای تهیه ۳۰ لیتر آب مورد نیاز خود، باید روزانه ۳ ساعت وقت صرف کنند و علاوه بر اینکه باید برای تأمین این آب مسافت زیادی را طی کنند، ممکن است تلاش آن ها برای تأمین آب مورد نیاز خود، مشکلاتی را به وجود آورند که می تواند موجب تغییر اقلیم شود و شامل بیان زایی و افزایش دما می شود.

دکتر برگاچ به بیان این مطلب پرداخت که در جایی که مه وجود داشته باشد، می توان از آن برای تولید آب استفاده کرد و آب تولید شده توسط این روش را ذخیره کرد تا در زمانی دیگر مورد استفاده قرار بگیرد. همچنین می توان این روش را جایگزین روش هایی برای تولید آب کرد که پرهزینه هستند و در برخی موارد نیازمند استفاده از انرژی زیادی هستند (همانند سوخت های فسیلی) که شامل شیرین کردن آب شور، حفر چاه های عمیق و حتی جستجو برای یافتن سفره های آب زیر زمینی عمیق تر می شود.

این پروژه هم همانند سایر پروژه ها باید ارزش اقتصادی داشته باشد. به همین دلیل در ازای آبی که به مردم داده می شود، از آن ها پول گرفته می شود؛ اما قیمت آن نسبت به قیمت آبی که دولت در اختیار مردم قرار می دهد، بیست درصد کمتر است و به دلیل اینکه مردم منطقه ای که این طرح در آن جا اجرا شده است، مردم فقیری هستند، به میزان زیادی از این طرح استقبال می کنند. دکتر برگاچ معتقد است که حتی چیزی مانند آب هم اگر رایگان شود، ارزش خود را از دست می دهد.

در هر منطقه ای که مه غلیظ در آن در اکثر اوقات ایجاد می شود و هزینه های به کار گیری تجهیزات مورد نیاز برای بهره گیری از آن برای تولید آب مناسب باشد، می توان از این روش به عنوان یک روش پایدار برای مقابله با بحران آب استفاده کرد؛ مخصوصا کشورهای فقیر و آسیب پذیر مانند مراکش و شیلی.