کشف یک ابرنواختر بسیار جوان

به گزارش کلیک، این رویداد با نام  SN 2013fs اولین شانس محققین است تا بتوانند یک ابرنواختر را در چنین وضعیت نوپایی بررسی کنند. نورهای منتشر شده توسط انفجار ستارگان معمولا چندین روز طول می‌کشد تا کشف شوند. در این مورد، ستاره شناسان بسیار خوش‌شانس بوده‌اند که تلسکوپ‌های فضایی برحسب اتفاق در زمان مناسب به بخش مناسبی از آسمان خیره شده بودند.

این ابرنواختر در کهکشانی به نام NGC 7610 اتفاق افتاد که حدود ۱۶۰ میلیون سال نوری از ما فاصله دارد. پس از آنکه نور این انفجار باستانی ۱۶۰ میلیون سال در فضا سفر کرد، درنهایت در سال ۲۰۱۳ به زمین رسید و در اینجا توسط پیمایش خودکار رصدخانه پالومار نزدیک سن دیگو در کالیفرنیا شناسایی شد.

عوفر یارون اختر فیزیکدان می گوید “تا چندین سال پیش یافتن یک ابرنواختر حتی یک هفته پس از انفجار نیز بسیار تازه در نظر گرفته می‌شد. اما دیگر این‌طور نیست. با روبات های خودکار پیمایشگر آسمان ما چنین رویدادهایی را در حتی یک روز پس از رخداد آن مشاهده کرده ایم.”

با در دست داشتن نوری که تنها چند ساعت پس از انفجار منتشر شده است، دانشمندان یک فرصت نادر برای آزمودن شرایط کیهانی در اطراف یک ستاره تنها کمی پیش از انفجار آن به دست آورده اند.

ابرنواختر زمانی رخ می دهد که یک ستاره دیگر سوخت هسته‌ای ندارد و به پایان عمر خود می رسد. در حالی که ستاره شروع به مصرف هسته خود می‌کند، هسته فروریخته و در نتیجه یک انفجار عظیم رخ می دهد.

در حالی که نور ابرنواختر معمولا تا حدود یک سال قابل مشاهده است، اما اگر قصد مطالعه آن را دارید باید سرعت عمل داشته باشید. نیروی انفجار، جرم ستاره را با سرعتی حدود ۱۰،۰۰۰ کیلومتر بر ثانیه به فضا پرتاب می کند.

در مورد SN 2013fs، مشاهدات نشان داده اند که ستاره توسط یک دیسک مواد احاطه شده بوده است که توسط ستاره طی یک سال یا بیشتر بیرون ریخته شده و منجر به ایجاد ابرنواختر شده بود.

این لایه مواد، پیش از پایان حماسی ابرنواختر، ستاره را در ابری از گاز  با ضخامت ۱۰ میلیارد کیلومتر(۶٫۲ میلیارد مایل) پوشانده بود.

SN 2013fs یک ابرنواختر نوع دو بود که رایج ترین نوع انفجار ستاره ای محسوب می شود و ستارگانی با جرمی بین هشت تا ۵۰ برابر جرم خورشید را شامل می شود.

به دلیل وجود مشترک در ابرنواخترها، دانشمندان تصور می‌کنند احتمال دارد سایر ستارگان در حال مرگ نیز چنین رفتار گردآوری “جرم گم شده” را از خود نشان داده و پیش از وقوع ابرنواختر، چنین حلقه مشابهی از مواد به دور خود تشکیل می دهند.

یارون می گوید پیشرفت در تلسکوپ ها و پیمایش آسمان به این معنی است که ما به زودی خواهیم توانست موارد دیگری از زمان های اولیه ابرنواخترها را مشاهده کنیم.

این توانایی به دانشمندان کمک می کند این مرگ خشن ستارگان را با جزییات بیشتری مطالعه کنند و اگر خوش شانس باشیم شاید حتی شانس این را داشته باشیم که یک مورد در کهکشان خود پیدا کنیم.