تنبیه کلامی سم تربیت فرزندان

به گزارش سایک نیوز به نقل از ایسنا، ممکن است کودک کاری را از روی سهل انگاری انجام دهد اما عکس‌العمل والدین به گونه‌ای باشد که گویی وی به عمد اقدام نادرستی را انجام داده است، بنابراین والدین باید نسبت به رفتارهای غلط کودکان یک تقسیم‌بندی داشته باشند. گاهی ممکن است کودک برخی کارها را سهواً انجام دهد مانند ریختن غذا بر روی لباس و… اما برخی رفتارها را از روی عمد انجام می‌دهد. برخی مواقع‌ کودک رفتاری عمدی انجام می‌دهد یا دروغ می‌گوید تا به هدف خود برسد، هدف کودک از انجام برخی از این اقدامات جلب توجه است، البته ممکن است که تمایلی به انجام آن کار غلط نداشته باشد مانند زود ادراری کودکانی که به دنبال جلب توجه هستند در حالی که این کار چندان برایشان رضایت‌بخش نیست.

باید توجه داشت که در هرکدام از این قبیل رفتارهای کودک، والدین باید عکس‌العمل‌های متفاوتی داشته باشند، توصیه می‌شود والدین در خصوص رفتارهای سهوی کودک چشم‌پوشی کنند و در واقع نادیده گرفتن بهتر است و تلاش کنند که طرز صحیح رفتار را به کودک یاد دهند. علاوه بر این والدین در خصوص کارهایی که کودک به عمد انجام می‌دهد و به دنبال رسیدن به یک سود است باید عواقب مناسبی برای آن در نظر گیرند. مانند محروم کردن که کودک متوجه شود نمی‌تواند از این طریق به هدف خود برسد.

والدین باید آگاه باشند که کودک به دو روش انجام رفتار غلط عمدی و ایجاد جلب توجه می‌خواهد به اهداف خود برسد، این امر باید زنگ خطری برای آن‌ها باشد که در کدام رفتار خود کوتاهی و کم‌کاری کرده‌اند و آن را جبران کنند. اگر والدین از طریق رفتارهایی مانند سرزنش و تحقیر به ویژه در مواردی که کودکان اقداماتی را سهوا انجام داده، بخواهند کودک را تنبیه و در او احساس شرم ایجاد کنند در بزرگ‌سالی عواقب بدی خواهد داشت. بزرگ‌ترین نتیجه تحقیر و سرزنش کودک احساس اعتماد به نفس ضعیف و عزت‌نفس ضعیف است، علاوه بر این کودک در انجام کارهای خود و یا انجام کارهای جدید با مشکل مواجه می‌شود.

این دسته افراد در ارتباطات بیش از حد تلاش می‌کنند تا تائید دیگران را کسب کنند، گاهی اوقات این امر می‌تواند به سوءاستفاده از آن‌ها در بزرگ‌سالی منجر شود. معمولا بهترین تنبیه‌ها، تنبیه‌های کلامی و ایجاد احساس گناه و ترس در کودکان نیست بلکه بهترین آن‌ها تنبیه رفتاری است که از طریق محرومیت به وجود می‌آید، اما معمولا والدین چندان تمایلی ندارند که تنبیه رفتاری داشته باشند و از طریق کلام که ساده‌ترین راه و البته غلط‌ترین راه است به تربیت می‌پردازند.

برخی والدین‌ از نصیحت کردن استفاده می‌کنند که یک سم در تربیت است و شماری دیگر از طریق صحبت‌های منفی، سرزنش، مقایسه و متلک انداختن تلاش می‌کنند فرزند خود را تنبیه کنند که در هر دو صورت عواقب بسیاری بدی در بزرگ‌سالی برای فرد به دنبال خواهد داشت. والدین باید قبل از انتظار از فرزند خود به وظایفشان در قبال کودک عمل کنند.

متاسفانه امروز والدین فکر می‌کنند وظایف مادی مانند فراهم کردن شرایط بازی و تفریح برای کودکان کافی است در صورتی که این امر کافی نیست و مشارکت و ارتباط با کودک در اولویت قرار دارد. اگر قرار است نیازهای کودکان برآورده نشود انتظار داشتن از آن‌ها خطاست.