چرا خاراندن محل خارش لذت بخش است

نمناک؛ تحقیقات جدید نشان می دهد هنگام خاراندن بخشی از بدن، لذتی که در آن لحظه برای ما می دهد، بخاطر این است که قسمتی از بخش مغز که کنترل جنبش و فرآیند پاداش را برعهده دارد، بیش از اندازه فعالیت می کند.

موقع خاراندن بدن، بخش هایی از مغز که وظیفه کنترل حرکتی و پردازش احساس لذت در بیماران مبتلا به خارش مزمن را برعهده دارد، بسیار فعال است. این بیش فعالی می تواند تجربه اعتیادآور خارش در این بیماران را بهتر توضیح دهد. ریشه تعریفی که امروزه پزشکان و محققان مطرح می کنند،

به 350 سال پیش بازمی گردد و ساموئل هافنرفر «Samuel Häfner»، پزشک آلمانی، آن را مطرح کرده بود. او نوشته بود که خارش، احساسی ناخوشایند است که فرد را به خاراندن محل خارش ترغیب می کند.

این تعریف تا حدودی درست است، اما کارآمد نیست. در نگاه اول، خارش و درد مرتبط به نظر می رسند. انتهای آزاد اعصاب در محیطی که گیرنده های درد (nociceptor) را فعال می کند، عصب هایی وجود دارند که کارشان انتقال اطلاعات حاوی وجود احتمالی یک تهدید به نخاع و مغز است. هر حمله کوچک به این عصب ها موجب تحریک حس خارش می شود، اما اگر این تهدید کمی جدی تر باشد، باید منتظر درد ماند.

این «تئوری شدت» نامیده می شود، اما یک جایگزین دیگر نیز وجود دارد:تئوری اختصاصی. در تئوری اختصاصی آمده است که برخی عصب ها مسئول درد هستند و عصب های مسئول خارش از آن ها متفاوت هستند. این عصب ها پروریتوس خارش نامیده می شوند که می توانند تفاوت بین خارش و درد را تشخیص دهند.

به گفته پژوهشگران، علی رغم لذت اولیه خاراندن ، ادامه این عمل می تواند منجر به افزایش شدت خارش به همراه درد و آسیب دائمی پوست شود. به همین دلیل دانستن فعالیت مغزی که موجب افزایش این رفتار بیمارگونه است، مهم است.

دانشمندان، 10 بیمار را که مبتلا به خارش مزمن بودند و ده فرد سالم را که یک محل خارش را می خاراندند، با ام آر آی پیشرفته مورد مطالعه قرار دادند و دریافتند قسمت هایی از مغز که مسئول کنترل جنبش و فرایند پاداش است، در بیماران مبتلا به خارش مزمن، هنگام خاراندن فعال تر بوده است.خارش

خارش

خارش بدن

نتایج این مطالعات نشان می دهد این فعالیت بیش از اندازه می تواند به توجیه اعتیاد به خاراندن در این بیماران کمک کند. پس بار بعدی که جایی از بدنتان دچار خارش شدید شد، سعی کنید با کنترل فکر خود، از خاراندن آن جلوگیری کنید و یا حداقل میزان خاراندن را کم کنید.

محققان دریافتند که فعالیت های مغزی بیماران مبتلا به خارش مزمن در قسمت های مکمل ناحیه حرکتی، پیش حرکتی قشر مخ و قسمت اصلی کنترل ماهیچه ها در مغز، افزایش می یابد و این قسمت ها در ارتباط با قسمت کنترل حرکتی و انگیزه رفتاری می باشند.

همچنین قسمت هایی از مغز که درگیر الگوهای پاداش دهنده هستند مانند جسم مخاط مغز، بخش میانی قشرمخ، هسته دمی و قسمت قدامی دو نیمکره مخ، به طور چشمگیری نسبت به افراد سالم فعال تر شده بودند. موچو زوکی «Hideki Mochizuki» می گوید:این یافته ها ما را قادر به شناسایی و توسعه درک شبکه مغز می کند و تاکید بر اهمیت چرخه خارش-خاراندن در بیماران مبتلا به خارش مزمن دارد.

درک این موضوع می تواند منجر به درمان های جدید برای این بیماران شود. خارش مزمن بر زندگی چندین میلیون اثر دارد. این بیماری ممکن است روی تمام نواحی بدن وجود داشته باشد یا ممکن است فقط در یک ناحیه از بدن به وجود بیاید. احتمال گسترش خارش مزمن با افزایش سن بیشتر می شود.