برانکو، دلیل جدایی سروش از پرسپولیس؟

 ولی درست در روزهایی که سروش توانسته بود، لقب مغز پرسپولیس را به همراه محسن مسلمان از آن خود کند، ناگهان با قلم قرمز کی روش مواجه شد. دلیل غیبت او و مسلمان، تحلیل های فراوانی را خلق کرد. بعضی از رسانه ها مدعی شدند اردوی دوبی که منجر به اخراج بازیکنان پرسپولیس شد، عامل اصلی خط خوردن رفیعی است. چرا که سرمربی تیم ملی از او پرسیده بود، اگر با پرسپولیس قرارداد امضا کرده می تواند همراه این ۷ نفر به تهران برگردد. اما سروش منکر شد و  گفت که قرارداد نبسته و احتمالا به خارج می رود. ولی چندی بعد رفیعی پیراهن سرخ را برتن کرد تا بزرگترین بمب نقل و انتقالات زمستان قبل را به اسم خود منفجر کند.

سروش خیلی زود در ترکیب تیم برانکو جا افتاد و در بسیاری از بازی ها توانست چشم ناظران را به بازی فانتزی اش جلب کند. ولی یک تفاوت بزرگی بین این سروش و بازیکنی که پیشتر در تراکتو و فولاد دیده بودیم، وجود داشت. رفیعی در تیم ها سابق بود به عنوان یک هافبک طراح، آزادی عمل این روزها را نداشت. در تراکتورسازی در طول نود دقیقه شاید در مجموع دو بار هم سعی به جا گذاشتن یار رو به رو نمی کرد و مهم تر از آن پاس های ریسکی تودر را نمی فرستاد.

ولی از نخستین بازی او با پیراهن پرسپولیس مقابل سیاه جامگان می شود به وضوح دید که برانکو به هافبک طراحش آزادی مطلق داده است. ناگهان دریبل های متوالی  شروع شد و در هر بازی شاهد ارسال های پر تعداد و ریسکی او بودیم. در بعضی از موارد همان پاس ها منجر به زیباتر شدن بازی و خلق موقعیت های فراوان شد ولی در بعضی از موارد که تعداد آن هم کم نبود، او به راحتی توپ را به حریف واگذار می کرد.

اینک یک نبرد بین مسلمان و رفیعی به صورت پنهان در خط میانی پرسپولیس شروع شده بود.برانکو به هر دو کارت سبز داده بود و برایش چندان مهم نبود، احتمال لو رفتن توپ وجود دارد. برانکو با ریسک زیاد، سعی کرد موقعیت های ساخته شده تیمش را افزایش دهد و از سوی دیگر به هافبک های تدافعی اش دستور پوشش را می داد.

اما جنس هافبک های تیم ملی را نگاه کنید؛ تقریبا هیچیک مدل سروش و مسلمان بازی نمی کنند. راز گل نخوردن و کلا خلق موقعیت های اندک، حریفان روی دروازه تیم ملی یک اصل بزرگ است؛ وقتی تیم  ما در حال حمله است، هیچ بازیکنی حق دادن پاس های ریسکی را ندارد چرا که با لو رفتن این پاس ها و دریبل های نافرجام، ناگهان تیم که در حال باز شدن و حمله است با ضد حمله رقیب مواجه می شود.سکته در باز شدن فنر فشرده.

برای پی بردن به آنچه کی روش می خواهد و اجرا هم می شود بهتر است های لایت چند نبرد تیم ملی را مشاهده کنید و بشمارید رو هم رفته چند بار هافبک های ما در میانه زمین، توپ لو دادند؟ نمونه دم دستی و عینی مربوط به بازی حساس مقاب  چین در تهران بود. در یک صحنه سعید عزت الهی با یک پاس بد، توپ را به چینی ها داد و نزدیک به ۱۵ ثانیه،دوربین روی کی روش زوم کرده بود که با شدت تمام در حال فریاد بر سر هافبک جوانش بود . کی روش بقدری بر افروخته شده بود که بیننده احساس می کرد توپی که سعید در میانه میدان لو داد در ۱۸ قدم ما بوده و منجر به باز شدن دروازه بیرنوند شده است!

کی روش نه توپ جادویی دارد و نه سحر می خواند. اینکه تیم او در هر بازی کمترین موقعیت گل را به حریفانش می دهد، رعایت همین جزئیات به ظاهر بی ارزش است. از این رو نمایش تیم ملی نسبت به بازی های پرسپولیس چندان جذاب و زیبا نیست. برای کی روش ۱۰ پاس عمقی، دریبل های ویرانگر و شوق هواداران اولویت ندارد. او از بازیکنانش می خواهد مثل ژاوی ساده و مطمئن بازی کنند.حتی بازیکن دریبل زنی مثل مسعود شجاعی که قطعا تکنیکش اگر بیشتر از سروش رفیعی نباشد، کمتر از او نیست، به هیچ وجه کار های ریسکی را در میانه میدان انجام نمی دهد.

سبک کی روش و برانکو تفاوت های اساسی با یکدیگر دارد. همانطور که برانکو در تیم ملی بسیار محتاط بود ولی حالا در پرسپولیس برای فوتبال زیبا و خلق موقعیت های فراوان، احترام ویژه ای قائل است و تن به ریسک می دهد. در آسیب شناسی خالی شدن سکو ها و ناگهان استقبال چشمگیر هواداران پرسپولیس طی دو فصل اخیر می بایست به همین المان ها توجه کرد.

 شاید  اگر روزی کی روش هم سرمربی پرسپولیس شود، از مسلمان و سروش می خواهد با این نوع از بازی، فشار را روی تیم حریف حفظ کنند. ولی داستان تیم ملی و تیم باشگاهی که درگیر یک تورنمنت طولانی و طاقت فراساست، با یکدیگر تفاوت های اساسی دارد.

شاید سروش رفیعی متوجه همین موضوع شده است. می بیند در پرسپولیس با وجود نمایش های غالبا( نه همیشه)تحسین برانگیز، دیگر اعتماد کی روش را پشت سرش ندارد. از این رو ترجیح می دهد شانسش را برای حضور در فوتبال قطر امتحان کند. شاید پول قطر دو برابر پرپسولیس باشد اما در سال منتهی به جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه، مهمترین دغدغه بازیکنی در سن و سال سروش رفیعی، جلب اعتماد دوباره کی روش است.

اگر هم او در پرسپولیس بماند، شاید تغییر شگرفی را در نوع بازی اش ایجاد کند و همانگونه ساده و مفید به توپ ضربه بزند که پیشتر در فولاد انجام می داد. کی روش به همین دلیل ساده تاکتیکی قلم قرمز را روی نام او و مسلمان کشیده است و اگر این دو نخواهند دست از کارهای ریسکی و فانتزی بیش از حد بردارند، شاید همانگونه که امروز جایی در تیم ملی ندارند، در خرداد سال ۹۷ هم  جام جهانی را از پای گیرنده هایشان دنبال کنند نه در قلب اتفاق.