خداحافظی تلخ والیبال ایران از لیگ جهانی

شکست در برابر لهستان میزبان، آخرین بارقه‌های امید برای صعود به مرحله بعد را از تیم ملی گرفت. تیم کولاکوویچ برای راه‌یافتن به فاز بعدی تورنمنت در برزیل، باید از سه نبرد با آمریکا، لهستان و روسیه حداقل 2 پیروزی به دست می‌آورد اما بدترین نمایش‌های ایران، روبروی آمریکا و لهستان شکل گرفتند. تیم ملی والیبال در هر دو مسابقه شکست خورد و حتی موفق نشد یک ست را از این دو حریف بگیرد. در 8 مسابقه گذشته، ایران تنها 3 پیروزی در لیگ جهانی به دست آورد. 

پیروزی اول در مقابل لهستان، در غیاب معروف و موسوی رقم خورد و نشان داد که باید بیشتر از گذشته به نسل تازه والیبال اعتماد کرد، پیروزی دوم در مقابل بلژیک،  فرصت آشنایی به سرمربی جذاب و خاص حریف بود که در آزادی به توپ‌جمع‌کن‌ها والیبال یاد می‌داد و پیروزی سوم، ثابت کرد که بین ولاسکو و ستاره‌های والیبال ایران ابدا رابطه خوبی وجود ندارد. کانادا با جذب آنتیگا به عنوان سرمربی، حالا در رده‌ای بالاتر از ایران ایستاده و اولین ماموریت کولاکوویچ به شکست ختم شده است اما ساده‌انگارانه خواهد بود که دوباره همه کاستی‌ها را متوجه سرمربی تیم بدانیم و با یک تغییر دیگر در کادر فنی، صورت‌مسئله را نادیده بگیریم.

 والیبال ایران در لیگ جهانی، یک تیم زمینی بود. تیمی با ستاره‌های دست‌یافتنی که توی صورت‌شان هیچ نشانی از اشتیاق برای پیروزی نبود. ستاره‌هایی که از همان روز اول شکست را پذیرفته بودند تا میدان جنگ را بدون خراش و زخم ترک کنند. در تیم کولاکوویچ، حتی بازیکنانی که قبل از این سرویس پرشی می‌زدند نیز جسارت ریسک‌کردن در خط سرویس را از دست داده بودند.

 انبوهی از سرویس‌های متوسط و دریافت‌های ضعیف، ایران را به انتهای جدول نزدیک کرد. حالا تنها ایتالیا که اساسا رقابت‌ها را جدی نگرفته و آرژانتین، در رده‌بندی سطح اول لیگ جهانی پایین‌تر از ایران قرار دارند. برای پایان‌دادن به این ناامیدی، بازسازی تیم باید از همین امروز آغاز شود. چند سال طول کشید تا والیبال تبدیل به یکی از محبوب‌ترین ورزش‌ها در ایران شود. دوباره به چند سال زمان نیاز است تا تیم ملی والیبال به قلب مردم برگردد. با مهره‌هایی که از جنگیدن پرهیز نمی‌کنند. که برای هر امتیاز در زمین، از گوشت و خون‌شان مایه می‌گذارند.