لژیونر شدن ستاره‌های فوتبال ایران؛فرصت یا تهدید
تفکری در فوتبال ایران در حال غالب شدن است به این صورت که هر بازیکنی در خارج از ایران بازی کند، جایگاهش در تیم ملی تضمین است زیرا کی روش اعتقاد زیادی به مربیان ایرانی ندارد و به همین جهت ترجیح می دهد از بازیکنانی استفاده کند که تمرینات بدنسازی و تاکتیکی خود را در جایی خارج از ایران پی گرفته باشند.
این تفکر زمانی تقریبا خود را ثابت کرد که کی روش روی نام کاوه رضایی که یکی از آماده ترین مهاجمان لیگ بود قلم قرمز کشید و به جایش ترجیح داد از مهاجمانی استفاده کند که در اروپا بازی می کنند. یا در بازی با ازبکستان علی کریمی نه چندان آماده را به صرف اینکه در تیم دیناموزاگرب حضور دارد، به احسان حاج صفی که قطعا یکی از بهترین هافبک های فوتبال ایران است ترجیح داد.
چنین رویکردی از سوی کادرفنی تیم ملی، باعث شد تا در فصل نقل و انتقالات ستارگان حاضر در فوتبال ایران که جایگاهی در تیم ملی ندارند، برای اینکه بتوانند نظر مساعد کی روش را جلب کنند خود را هرجور که شده به آن سوی مرزها برسانند. کاوه رضایی راهی بلژیک شد. سروش رفیعی بازی در تیم دهم لیگ قطر را به بازی در تیم قهرمان ایران و تیمی که شانس فتح لیگ قهرمانان آسیا را دارد ترجیح داد و احسان حاج صفی هم به تیم "ملی پوش پرور" پانیونیوس یونان پیوست. تیمی که کریم انصاری فرد و مسعود شجاعی را به دامان تیم ملی برگرداند.
این مسئله داد مربیان لیگ برتری را درآورده زیرا ستاره های خود را یک به یک از دست می دهند. بدون تردید هر کدام از آن بازیکنان هم دوست دارند در پایان این فصل مسافر جام جهانی روسیه باشند. آخرین مورد کوچ کنندگان به خارج مهدی طارمی است که شاید ترس از دست دادن جایگاهش در تیم ملی او را مجاب کرده به خارج برود که البته به نظر می آید از این تصمیم خود منصرف شده.
کی روش برای اجرای برنامه هایش به بازیکنانی بین المللی احتیاج دارد. بازیکنانی که میدان های بزرگ و معتبر جهانی را تجربه کرده باشند و معنای جنگیدن را خوب فرا گرفته باشند. او حق دارد بازیکنانی را انتخاب کند که مطابق علم روز دنیا تمرینات خود را در تیم های خارجی پیگیری کرده اند.
اما چه بهتر می شد که ستاره های ارزشمند فوتبال ایران مقاصد بهتری را برای لژیونر شدن انتخاب می کردند. با وجود اینکه اصل لژیونر شدن بسیار مسئله خوبی است اما شاید جالب نباشد بازیکنانی که در بهترین تیم های ایران فعالیت می کردند، حال تیم های متوسط حوزه خلیج فارس یا لیگ های درجه دو اروپا را به عنوان مقاصد خود انتخاب کنند. البته باید به انتخاب آنان احترام گذاشت. انتخابی که می تواند برایشان به قیمت حضور در جام جهانی و به تبع آن حضور در تیم ها و لیگ های بزرگ تر فوتبال اروپا ختم شود.
