خطر در کمین بازیکن استقلال

این سوال را به طور مفرد و فقط با نگاه به ملاحظات فنی نمی‌توان جواب داد زیرا صرفنظر از اینکه وی جمعه شب در دیدار آبی‌های تهرانی برابر فولاد خوزستان در ورزشگاه آزادی تهران چگونه ظاهر شد و چه کرد، به نظر می‌رسد کمترین سهم را در ترسیم جایگاه این بازیکن، خود او داشته است.

از وقتی فرضیه به کارگیری چشمی در دفاع میانی توسط کارلوس کی‌روش مطرح شد، گرایش‌ها و دیدگاه‌ها نسبت به این موضوع نیز متفاوت با گذشته شد و هر کسی کوشید با احتساب نقطه نظر سرمربی تیم ملی به این مساله بنگرد و فارغ از آن نظر ندهد. این امر ابتدا علیرضا منصوریان را در بر گرفت و با رویکرد شفر به چشمی در همان پست مدافع وسط ثابت شد که سرمربی آلمانی جدید آبی‌ها نیز با پرهیز از ریسک خواستار تکرار آخرین ترکیب‌های آنان و مشغول بررسی اوضاع است تا ببیند شرایط به او چه حکم می‌کند. به واقع اگر هدایتگر خلع شده استقلال کوشید با انتقال چشمی به مرکز خط دفاع کمک لازم را به کی‌روش برای به کارگیری این بازیکن در منطقه دلخواه مربی پرتغالی ارزانی دارد، شفر نیز شاید بر اساس توصیه‌های ارائه شده به وی راهی مشابه را طی کرد و حاضر نشد به مدافعان وسط پرسابقه‌تر تیمش روی بیاورد.

پیامدها

به کارگیری چشمی در دفاع وسط استقلال چند پیامد دارد و مهمترین آنها حذف حداقل یک نفر از جمع مدافعان وسط تخصصی باشگاه است. درست است که از جمع این نفرات پژمان منتظری فعلا مصدوم و از صحنه دور است اما مجید حسینی و لئوناردو پادوانی برای حضور در صحنه حاضرند و مشکلی هم ندارند. کسی نمی‌داند چشمی در درازمدت در دفاع وسط جا خواهد افتاد یا خیر اما این مساله مشخص است که ریسک به کارگیری او در پستی بسیار حساس که در صورت بروز هر اشتباهی از جانب بازیکنان آن فرصتی برای جبران باقی نمی‌گذارد، مساله‌ای نیست که آبی‌های تهرانی در این روزهای سخت قادر به تحمل آن باشند.

تضمینی در کار نیست

نباید از خاطر برد که تیم ملی تا زمان شروع مرحله پایانی جام جهانی 2018 حداکثر شش دیدار تدارکاتی خواهد داشت و تازه تضمینی هم در دست نیست که کی‌روش در آن مسابقات از چشمی در دفاع وسط استفاده کند و دیدارهای دو سال اخیر تیم ملی نشان داده که او به ترکیب پورعلی‌گنجی با منتظری یا پورعلی‌گنجی با حسینی در این منطقه اعتقاد بیشتری دارد و در نتیجه این احتمال وجود دارد که استقلال بابت تجربه و تکرار فرآیندی متضرر شود که در نهایت کی‌روش بهره‌ای از آن در جام جهانی نبرد و از زوج‌های دیگری در دفاع وسط در آوردگاه روسیه بهره‌ گیرد. شاید هم بهانه آبی‌ها برای رویکرد به چشمی برای دفاع وسط این نکته باشد که آنقدر هافبک وسط دارند که می‌توانند بدون چشمی هم این منطقه را پوشش بدهند و ابراهیمی و نورافکن و باقری در این منطقه جوابگو هستند و در نتیجه می‌توان زخم‌های تیم را در منطقه دیگری و بخصوص دفاع وسط با حضور چشمی التیام بخشید.

دوری از قله

با این حال استدلال‌های موجود هر چه باشد، در این زمینه شکی نیست که تمامی شهرت و اعتبار چشمی از بازی در پست تخصصی‌اش که همان هافبک وسط است، می‌آید و هر چند او به سبب مصدومیت مزمن دو سال از صحنه دور ماند  اما شاید انتقال او در بدو بازگشت به نقطه و پستی دیگر تدبیر درستی برای استفاده از مشخصه‌های فنی او نباشد. در نهایت باید برای او تعیین تکلیف کرد و نه اینکه در کشاکش طرح‌های کی‌روش در تیم ملی و نیازهای شفر در استقلال دچار سرگشتگی شود و دو هوایی و بر اثر بازی ناپایدار در پست‌های متفاوت کمرنگ و به آرامی از قله موفقیت دور شود.