خوابی که آمریکا برای عراق دیده است
به گزارش تسنیم، رکس تیلرسون وزیر خارجه آمریکا در یک موضع گیری مداخله جویانه و به شدت گستاخانه اعلام کرده است که پس از نابودی داعش، از این پس موجودیت «حشدالشعبی» دلیل و مفهومی ندارد و آنها باید به خانه‌های خود باز گردند. اینکه دولت و مردم غیرتمند و سلحشور عراق پاسخ یاوه گوئی‌ها و مواضع مداخله جویانه وزیر خارجه آمریکا را چگونه بدهند، این به خودشان مربوط می‌شود لکن تعجب آور است که دولتمردان آمریکائی که عامل شکل گیری، ایجاد، تقویت و هدایت داعش و سایر تروریست‌ها بودند پس از شکست سیاست‌های خود، باز هم به خودشان اجازه می‌دهند برای دولت و ملت عراق تعیین تکلیف کنند که با نیروهای مقاومت مردمی و سمبل استقامت مثال زدنی علیه تروریست‌های وحشی تصمیم بگیرند. از اشغالگران شرور آمریکائی جز این انتظار نمی‌رود که برای دولت و ملت عراق خط و نشان بکشند و در عین حال فریبکارانه خود را دلسوز آنها معرفی کنند.
پیش از این حشدالشعبی وجود خارجی نداشت و تروریست‌های دست پرورده آمریکا و سعودی‌ها به ویژه داعش ماموریت داشتند عراق را تحت سلطه جهنمی خود در آورند و برای رسیدن به این هدف از هیچ جنایت و شرارتی فروگذار نکردند. محور شرارت غربی – عبری – عربی بر روی پیروزی‌های تروریست‌ها شرط بندی می‌کرد و از جنایات آنها به وضوح خرسند بود. آمریکا حاضر نشد در سرکوب تروریست‌ها کمترین کمکی به عراق بکند و حتی با جملات زهرآگینی، اشتون کارتر وزیر دفاع وقت آمریکا تصریح کرد قرار نیست نظامیان آمریکائی به جای ارتش و مردم عراق کشته بدهند و عراقی‌ها هم انگیزه‌ای برای برخورد با داعش ندارند. اینجا بود که مرجعیت شیعه با اعلام جهاد علیه تروریست‌ها تمامی محاسبات دشمنان را برهم زد و زمینه ایجاد و شکل گیری نیروهای مردمی موسوم به حشدالشعبی را ایجاد نمود.
آمریکا و متحدانش با حملات وحشیانه علیه ارتش عراق و حشدالشعبی به وضوح نشان دادند که خواستار ادامه وضع موجود هستند و پیروزی داعش و سایر تروریست‌ها را پیروزی خود می‌دانند حتی ائتلاف آمریکا با هلی برد تروریست‌ها و کمک رسانی زمینی و هوائی، عملاً در خدمت داعش بود و هنوز هم آرزو دارد که داعش به هر قیمت ممکن حتی با شرارت بیشتر به صحنه باز گردد. باید از تیلرسون پرسید چگونه می‌توان باور کرد که آمریکا برای مهار داعش و نه نابودی آن یک برنامه دهساله ارائه دهد ولی امروز وزیر خارجه آمریکا فریبکارانه ادعا می‌کند پرونده داعش بسته شده و باید نیروهای حشدالشعبی به خانه هایشان بر گردند؟ کاملاً آشکار است که محور شرارت غربی – عبری – عربی همچنان خواستار ایجاد «خلاء قدرت» در عراق هستند تا یکبار دیگر داعش و سایر تروریست‌ها بر جان و مال و نوامیس ملت عراق مسلط شوند، دختران و زنان عراقی از جمله ایزدی‌ها را به اسارت ببرند، در بازارهای برده فروشی آنها را بفروشند و به نوامیس یک ملت، وحشیانه تجاوز کنند. شاید هرگز تعجیل در ارزیابی چرخش سیاسی پرابهام عربستان و سفر زنجیره‌ای وزیر خارجه آمریکا و برخی تحولات مشکوک دیگر، نشانی از خوش‌باوری و ساده اندیشی باشد.
با توجه به اینکه تیلرسون، همزمان با سفر به عربستان و تلاش برای امضاء تاسیس شورای همکاری میان عراق و عربستان خواستار پایان کار حشدالشعبی شده و درست در همین زمان دولت عربستان تلاش می‌کند روابط خود با عراق را تقویت کند، باید درباره هدف آل سعود از نزدیک شدن به عراق تامل شود. باید دید آل سعود واقعاً از عملکرد شرورانه علیه ملت‌ها و دولت‌های عرب و غیر عرب منطقه پشیمان شده و درصدد جبران گذشته است؟ آیا جنایاتی را که علیه ملت‌ها و دولت‌های سوریه، عراق و لبنان صورت داده متوقف می‌کند؟ آیا به اشغال بحرین، جنگ نابرابر علیه مردم مظلوم یمن و باج خواهی علیه قطر خاتمه می‌دهد؟ آیا به ائتلاف‌های کاغذی در منطقه پایان می‌دهد؟ یا آنکه درصدد ایجاد فرصتی است که یکبار دیگر فریبکارانه، نظرها را به سمت و سوی دیگری منحرف سازد و در فرصتی مناسب، همچنان زهر خود را بریزد و منطقه را باز هم به آتش و آشوب و ویرانی بکشاند؟ اینها سوالات مهمی هستند که باید برای یافتن پاسخ قطعی آن قدری صبر و تامل کرد تا روشن شود چرخش سیاسی سعودی‌ها، یک تاکتیک و یک حرکت مقطعی برای خروج موقت از بن بست کنونی و سرپوش گذاشتن بر روی شکست‌ها و ناکامی‌های همه جانبه نیست؟ و آیا اینکه وزیر خارجه آمریکا همزمان با سفر به عربستان و تلاش برای نزدیک ساختن این کشور با عراق سخنان مداخله جویانه‌ای علیه حشدالشعبی عراق به زبان می‌آورد، با هماهنگی آل سعود بوده؟ پاسخ این سوال‌ها هرچه باشد، در این نکته نباید تردید کرد که دولت آمریکا از تلاش برای نزدیک ساختن عربستان به عراق، اهداف شومی دارد که محروم ساختن دولت عراق از پشتوانه مردمی یکی از آنهاست، هدفی که قطعاً در تحقق آن با شکست مواجه خواهد شد. این، خوابی است که آمریکا برای عراق دیده، خوابی که هرگز تعبیر نخواهد شد.
