منچسترسیتی - منچستریونایتد؛ یک پادشاه برای یک شهر
شهبد پورصفر- در زمانی به سر می‌بریم که شاهد دیدنی ترین دوئل های تاریخ هستیم، رونالدو و مسی بیش از یازده سال همین دو اسم را شنیدیم. از سال ۲۰۰۹ به این طرف هم دو اسم بیشتر نزد فوتبال دوستان چرخید : ژوزه مورینیو و پپ گواردیولا. آن ها نه تنها به فوتبال خدمت کرده بلکه برخی از معیارهای فوتبالی را هم جابه جا کردند . قصه از اولین دوئل در سال ۲۰۰۹ شروع شد. مرحله گروهی لیگ قهرمانان اروپا اینترمیلان مورینیو در برابر بارسلونای پپ گواردیولا این دو در مرحله نیمه نهایی آن جام هم رودروی هم قرار گرفتند. مورینیو در سن سیرو با یک گل عقب افتاده بود؛ او با طعنه به گل بارسا می خندید، ژوزه با کریستین چیو موفق شده بود ژاوی هرناندز در اوج را کنترل کند دست عصای پپ در زمین ناکام بود سه ضد حمله و زدن سه گل. پپ کاملا فلج شده بود همان سال اینتر فاتح لیگ قهرمانان شد و مورینیو بهترین مربی سال. این پایان قصه نبود اسپانیا و نبرد بین رئال و بارسا "مسی و رونالدو" پپ و مورینیو همان قصه های تکراری!
حالا این دو در یک شهر و با دوتیم رودروی هم دوئل میکنند . منچستر سیتی به پختگی مدنظر گواردیولا رسیده است. اگوئرو، استرلینگ و ژسوس رو هم رفته ۲۶ بار دروازه حریفان باز کردند. ترکیب دی بروین، فرناندینو، داوید سیلوا و بعضاً گوندوگان بی نهایت قدرتمند و کوبنده ظاهر شدند. البته پپ ضمن حفظ فانتزی و خلاق بودن خط هافبک مراقب ضدحملات حریفان نیز هست همان فرمولی که موفق شده بود در آلمان پیاده کند. گواردیولا در این آرسنال، لیورپول و چلسی را برای رسیدن به صدر جدول شکست داده با ارائه نمایشی بی نظیر در استمفوردبریج با غرش کردن در خانه برابر لیورپول. مشکل بزرگ سیتی در سه بازی آخر رونمایی شد از بازی با هادرسفیلد تا ساتهمپتون و وستهام . شاگردان گواردیولا در طعمه حریف که از ۳ لایه دفاعی شکل گرفته بود گیج شده بودند. آن ها در واپسین دقایق و از روی اتکا به ستارگان موفق به باز کردن دروازه شدند. نکته این است که ژوزه مورینیو به خوبی پیاده کردن چنین لایه دفاعی را بلد است و بی شک معضل بزرگ سیتی و پپ نیز همین خواهد بود.
پروژه مورینیو هم مثل پپ برای ساختن بود و نه برای به دست آوردن هر دوی آن ها باید تیم را از نو می ساختند. برای پپ آسان بود. پیگرینی آن قدر خرابه به جا نگذاشته بود که پپ بخواهد با بولدوزر جمع کند . برعکس آوارهای به جا مانده از دوران فن خال روزهای خوشی برای منچستر رقم نزد . نبودن در لیگ قهرمانان اروپا ضربه محکمی به اقتصاد خانواده گلیزرها وارد کرد . ژوزه در فصل اول با سراشیبی زیادی روبه رو بود . با گذشت ۹ ماه منچستر یونایتد ۳ جام به علاوه حضور در لیگ قهرمانان را به دست آورده بود. اضافه شدن لوکاکو و لیندلوف و همین طور تمدید قرارداد با زلاتان استخوان بندی تیم را کمی حفظ کرد اما در قلب خط دفاع یونایتد داستان چیز دیگری است. روخو مصدومیت طولانی مدت داشته و از شرایط بازی دور بود. نمایش وی در بازی با آرسنال یک افتضاح بود. دارمیان قابل اعتماد نیست. لوک شاو ۲۱۸ روز از ترکیب تیم دور بوده و اریک بیلی نیز با مصدومیت دسته و پنجه نرم می‌کند. نگرانی اصلی هواداران نیز چندان بی دلیل نیست .
زوج پوگبا، ماتیچ، هررا و میخیتاریان وصله جور شده و ایده آل مورینیوست. تنها نکته آزار دهنده افت های گاها طولانی نمانیا ماتیچ است خصوصاً زمانی که کریک غایب و فلینی ناامید کننده است. منچستر در این فصل از دربرابر تاتنهام، چلسی، لیورپول و آرسنال از ۱۳ امتیاز ممکن موفق شد ۷ امتیاز به دست بگیرد و لیورپول را خانه اش متوقف کند. فاصله ۸ امتیازی سیتی و یونایتد شکاف خیلی بزرگی نیست اما اگر هریک از دو تیم در دربی لغزش کند آن وقت می‌توان امیدوار بود که قهرمان چراغش روشن نیست! جدال این دو باهر قصه و نگرشی یک چیز را ثابت می‌کند :
یک شهر به دو پادشاه احتیاج ندارد.
