چرا به جهانگیری گفتند، سکوت کن؟
عصر ایران نوشت: «جهانگیری معاون اول رییس‌جمهور گفت به او توصیه کرده بودند در مورد احمدینژاد سکوت کند و حرفی نزد. جهانگیری هم به این درخواست «نه» نگفته و سکوت کرده بود. حالا اما جناب معاون اول لب به گلایه گشود و گفت اگر به حرف‌های احمدینژاد جواب ندهند، خود او موتور را روشن می‌کند و از پشت پرده‌های احمدی نژاد سخن می‌گوید.
سوالی که در این میان مطرح می‌شود این معناست که چرا به جهانگیری گفته شده بود سکوت کند.
دو فرضیه در این مورد به ذهن می‌رسد که در ادامه به آن اشاره می‌کنیم.
فرضیه اول: عملکرد احمدینژاد در زمان ریاست‌جمهوری به اندازه‌ای بد بوده است که بیان عملکرد او می‌توانست مردم را دلسرد کند. روحانی، اعضای دولت و حامیان رییس‌جمهور بر این باور بوده و هستند که ریاست احمدینژاد بر کشور باعث عقب افتادن ایران شده است. ایرانی که در زمان اصلاحات سر و شکلی گرفته بود حالا از مسیر خود دور شده و رساندن دوباره جمهوری اسلامی به این مسیر سال‌ها زمان می‌برد.
فرضیه دوم: ماندن احمدینژاد در دایره نظام و به حاشیه نرفتن کشور. شاید دلیل این توصیه به سکوت این بوده که احمدینژاد از حکومت فاصله نگیرد. آنها می‌دانستند که اگر افشاگری علیه رییس‌جمهور سابق ایران صورت بگیرد او آرام نخواهد نشست و تلاش خواهد کرد این ضربه‌ها را به هر شکل ممکن جبران کند.
دوران ریاست‌جمهوری احمدینژاد و مناظره‌های انتخاباتی نشان داده بود که رییس دولت‌های نهم و دهم به اخلاق پایبند نیست و می‌تواند به راحتی اخلاق را قربانی سیاست کند.
همین سکوت در برابر عملکرد احمدینژاد باعث شد تا او از شرایط امروز ایران انتقاد کند و بگوید زمان ریاست‌جمهوری‌اش ایران بهترین دوران را سپری کرده است. حالا به نظر می‌رسد اما داستان عوض شده و دیگر کسی در مورد احمدینژاد سکوت نمی‌کند. اتفاقا هر کسی هر چه از احمدینژاد دارد بر روی دایره ریخته است تا همگان بدانند چه کسی ۸ سال رییس‌جمهور ایران بوده است.
الان بهترین زمان است که روحانی و جهانگیری از زمان ریاست‌جمهوری احمدینژاد سخن بگویند. نه در مورد شخص او بلکه در مورد تصمیمات احمدینژاد و دولتش.
شاید بسیاری از مردم ندانند که کشور با چه مشکلاتی دست و پنجه نرم می‌کند. مشکلاتی که میراث احمدینژاد برای روحانی و مردم است.
امروز همچنان دولت درگیر تحریم‌هایی است که کشور اقتصاد ایران را شکسته است. تحریم‌هایی که به خاطر سیاست‌های غلط دولت‌های نهم و دهم و البته رفتار یک‌سویه کشورهای غربی در قبال ایران بر کشور حاکم شد.
دوران احمدینژاد در ایران، دورانی است که نمی‌شود در مورد آن سکوت کرد. زمانی که می‌شود از آن به عنوان زمانه سیاه ایران نام برد.»
