عشق برانکو به سیستمهای متنوعش
سیستم قالب این چند فصل حضور پرفسور روی نیمکت پرسپولیس، 2-4-4 لوزی بود. آرایشی که از بین دو نیمه بازی با صبای قم اتخاذ شد و دو فصل ادامه پیدا کرد. در آن بازی که اولین مسابقه پرسپولیس بعد از فوت هادی نوروزی بود، برانکو در بین دو نیمه به احمد نوراللهی دستور داد که یک خط جلوتر برود و خط میانی تیم، شکل لوزی بگیرد. وظیفهای که بعدها بین محسن مسلمان و سروش رفیعی هم دست به دست شد و این تصمیم برای برانکو دستاوردی فراتر از نتیجه داشت. در حالی که تا قبل از 2-4-4 لوزی، آرایش پرسپولیسِ برانکو 2-4-4 خطی و 1-1-4-4 بود.
غیبت بازیکنان اصلی و همچنین عدم کسب نتیجه دلخواه، دو عاملی بود که باعث تغییر تاکتیک تیم برانکو میشد. 1-3-2-4 اصلیترین آلترناتیو سیستمهای برانکو است. آرایشی که همیشه به محض غیبت بازیکنان و شکل نگرفتن لوزی در وسط زمین، برانکو به آن روی میآورد. در همین فصل هم در چند نوبت با بیرون رفتن منشا، پرسپولیس با این آرایش بازی کرد. 3-3-4 دیگر آرایشی بود که برانکو در چند بازی خاص به کار برد. مسابقاتی که تیم نیاز مبرم به گل داشت، سرمربی پرسپولیس از سه مهاجم هدف استفاده میکرد. تیم برانکو نیمساعت پایانی دربی 81 که در نهایت بنگستون گل زد، یا در شکست دو بر صفر مقابل نفتِ علیرضا منصوریان و همچنین بازی مقابل راهآهن با سه مهاجم به جنگ با دفاع حریف رفته بود. البته پرسپولیس هیچ وقت با این آرایش 3-3-4 مسابقات را شروع نکرده و استفاده برانکو از این سیستم فقط در دقایق پایانی همان چند مسابقه خاص خلاصه میشود.
در سیستمهای چهار دفاعه برانکو، پرسپولیس در این فصل بیشتر از همه 2-4-4 خطی را تجربه کرده است. بعد از بازی با الهلال که پرسپولیس از رسیدن به فینال ناکام مانده بود، پروفسور به این نتیجه رسید که تیماش باید شخصیت بالانس شدهتری پیدا کند و از حملات افراطی کم شود. تحلیل برانکو این بود که تیمهای دفاعی مقابل تیمهای قدرتمندی مانند الهلال در نتیجهگیری موفقتر بودند. به همین خاطر بازی با دو هافبک دفاعی را در دستور کار قرار داد و همچنان در بیشتر مسابقات لیگ هفدهم، این مدل چینش را تمرین میکند. در کل برانکو به فلسفهاش پایبند است و مگر مواردی خاص، به آرایش تیماش دست نمیزند. برای درک بهتر این موضوع، کافی است برانکو را با منصوریانی مقایسه کنید که در هفت مسابقه ابتدایی همین فصل از پنج آرایش مختلف استفاده کرده بود.