گزارش نشنال‌جئوگرافیک از دریاچه ارومیه + عکس
اما از اواخر سال‌های ۱۹۷۰ میلادی طبیعت و انسان‌ها این جواهری که در شمال غربی ایران قرار گرفته بود را کوچکتر و کوچکتر کردند؛ فقط در طول ۳۰ سال حجم دریاچه ۸۰ درصد کاهش یافت، همین شد که دیگر فلامینگوهایی که از آرتمیای دریاچه تغذیه می‌کردند این مکان را ترک کردند، حتی توریست‌هایی که به دریاچه سفر می‌کردند هم به شدت کاهش پیدا کردند.
تنها چیزهایی که باقی مانده، اسکله‌ای است که به هیچ‌جا نمی‌رسد، لاشه کهنه کشتی که خاکی شده و مناظر سفید از نمک است. بادهایی که روی دریاچه می‌وزد گاهی به شکل گرد و خاک نمک به سمت مزارع کشاورزی می‌رود. این طوفان‌های نمک، چشمان ریه‌ها و پوست ۱.۵ میلیون جمعیت مردم تبریز که کیلومترها از دریاچه ارومیه دورتر هستند را سوزانده است.
در سال‌های اخیر هم به علت تولد باکتری‌ها در آب‌های این دریاچه که ۸ برابر یک اقیانوس شور است رنگ آن از فیروزه‌ای به قرمز خونی تبدیل شده است. اما چه بلایی بر سر دریاچه آمده؟
دانشمندان می‌گویند تغییراقلیم خشکسالی‌ها را شدید کرده و سرعت تبخیر را هم در تابستان‌ها افزایش داده. اما این تنها بخشی از ماجرا است: مهندسان و کارشناسان آب می‌گویند که این دریاچه از ساخت هزاران چاه غیرمجاز، ساخت و ساز سد و پروژه‌های مختلف آبیاری آسیب می‌بیند.
همین باعث شده متخصصان از دولت ایران بخواهند این روند را تغییر دهند تا به سندروم دریاچه آرال دچار نشود. این صداها به تهران هم رسیده است، حسن روحانی رئیس‌جمهور ایران ۵ میلیارد دلار برای پروژه احیاء دریاچه ارومیه بودجه تصویب کرده است، با این وجود به نظر می‌رسد برخی از این وعده‌ها هم خشک شده‌اند.
در جلسه‌ای در سال ۲۰۱۶ که بین دانشمندان ایرانی و آمریکایی در کالیفرنیا برگزار شد آنها داستان‌های زیادی از اینکه چه شد با رشد جمعیت و کشاورزی با خشکسالی‌های شدیدی روبرو شدند به اشتراک گذشتند. در واقع بسیار راحت است که مسئولان در این شرایط تقصیر خشک شدن دریاچه ارومیه را بر گردن تغییراقلیم و آب و هوا بیاندازند.امیرآقا کوچک یک پروفسور مهندسی محیط زیسا در این رابطه گفت: اگر همین خشکسالی‌ها در آینده ادامه پیدا کند، پیامدهای بسیار شدیدتری دارد.
منبع: نشنال جئوگرافیک
