به گزارش اقتصاد نیوز و به نقل از گجت نیوز،طراحی این خودروی پرنده عمود پرواز که قابلیت حمل شش نفر را داراست، با آنچه که در نمونه‌های مشابه طی سالیان اخیر دیده‌ایم یک تفاوت اساسی دارد. در سیتی هاک برای افزایش بهره‌وری هنگام پروازهای طولانی مدت، از بال خبری نیست؛ در عوض دو پروانه بزرگ در جلو و عقب آن تعبیه شده است که خلاف جهت یکدیگر می‌چرخند و از طریق یک جفت موتور توربوشفت با قدرت 1000 اسب بخار تغذیه می‌شوند. این موتورها همچنین با ژنراتورهای الکتریکی در ارتباط هستند که وظیفه شارژ باتری‌ها برای چرخش پروانه‌های دوقلوی پشتی و حرکت رو به جلو را بر عهده دارند.

این پیکربندی شباهت بسیاری به Cormorant، وسیله پروازی خودران و بدون سرنشین این کمپانی دارد که در چند سال اخیر پروازهای آزمایشی متعددی را پشت سر گذاشته است.

طبق تعریف اداره هوانوردی فدرال امریکا (FAA)، سیتی هاک در دسته‌ی هلیکوپترهای دو موتوره جای گرفته است؛ اما تفاوت‌ها و برتری‌هایی در این خودروی پرندهعمود پرواز دیده می‌شود که می‌توان به ابعاد کوچکتر، پروانه‌های حفاظ‌دار و کم سر و صدا بودن آن اشاره کرد. بنابر ادعای کمپانی سازنده، صدای چرخش پروانه‌های سیتی هاک چنان کم است که در شلوغی ترافیک شهری، گم خواهد شد؛ در حالی که صدای یک هیلکوپتر از کیلومترها آن‌سوتر شنیده می‌شود.

پس از تکمیل ساخت و دریافت تاییدیه، گام بعدی کمپانی UA به کارگیری انرژی سبز در سیتی هاک است. در حالا حاضر باتری‌های تعبیه شده در این وسیله، انرژی کافی برای پرواز در مسافت‌های طولانی را تامین نمی‌کنند؛ بنابراین مهندسان کمپانی درصدد بهره‌گیری از پیل‌های سوختی هیدروژنی هستند که بهره‌وری بالاتری دارند.

سران UA امنیت سیتی هاک را با توجه به وجود یک چتر نجات پرتاب شونده در آن، تضمین شده می‌دانند؛ اما از این نکته نباید غافل شد که حتی باز شدن پیشرفته‌ترین چترهای نجات پرتابی نیز اندکی زمان می‌برد و در مورد این نوع وسایل پروازی، چتر نجات در ارتفاع 6 تا 30 متری از سطح زمین (که به محدوده‌ی مرگ معروف است) به موقع عمل نخواهد کرد.

البته به وضوح می‌توان دید که کمپانی‌های فعال در این عرصه، گام‌های بلندی را در سال‌های اخیر برداشته‌اند و احتمالا در آینده نزدیک، شاهد اضافه شدن وسایل پروازی کوچک به ناوگان حمل و نقل شهری در برخی کشورها خواهیم بود.