مقصر شوخی‌های رکیک بازیکنان فوتبال کیست؟
به گزارش اقتصاد نیوز، اگر دفعه قبل در ماجرای شوخی فرشاد احمدزاده و کمال کامیابی‌نیا که هیچ‌یک از طرفین آن را گردن نگرفتند، بخت با این ستاره‌ها یار بود و زاویه دوربین، هیچ تصویر واضحی را نشان نمی‌دهد که به عنوان سند مورد استناد قرار بگیرد، این‌بار زاویه دوربین کار دست صیادمنش داد و جای دفاعی برای او باقی نگذاشت و البته سجاد آقایی هم مثل الهیار پاسوز این شوخی شد. تصویر متأسفانه واضح بود و باشگاه استقلال هم نتوانست انکار کند. هرچند اصغر حاجیلو سعی کرد یک چیزی شوخی و جدی بگوید و از برخورد سهوی حرف بزند، ولی کار از کار گذشته بود. می‌گویند شوخی این دو بازیکن از هتل شروع شده بود و ادامه همین شوخی در صحنه شادی گل نیمکت‌نشین‌ها کار دست بازیکنان جوان استقلال داد. اولین فقره از این شوخی‌ها را مجتبی محرمی انجام داد. همان شهرآورد سال ۶۹ که فرشاد پیوس به استقلال گل زد و مجتبی محرمی سراغ عابدزاده رفت. از بخت بد مجتبی، دوربین به جای تعقیب فرشاد پیوس که زننده گل بود، او را دنبال کرد و شوخی‌اش با عابدزاده را نشان داد.
البته همبازیان مجتبی می‌گویند این اولین فقره نبود و از این شوخی‌ها در جمع فوتبالیست‌ها رواج داشت و فقط محرمی بدشانس بود که تلویزیون شوخی‌اش را نشان داد. اواخر دهه ۷۰ هم بهروز رهبری‌فرد و مهدی هاشمی‌نسب در خط دفاعی پرسپولیس از این شوخی‌ها موقع یارگیری با مهاجمان حریف می‌کردند و اعصاب آن‌ها را به هم می‌ریختند. اواخر دهه ۸۰ یک مهاجم بلندقامت شهرستانی در یارگیری‌های موقع کرنر و ایستگاهی همین شوخی حربه‌اش بود، همان مهاجمی که بالاخره یک روز بابت همین شوخی، از مدافع تیم حریف کتک بدی خورد و بینی‌اش شکست، ولی به شکل تابلو، این شوخی را شیث و نصرتی سر زبان‌ها انداختند. هر چند نصرتی مدعی است در آن مقطع، چون می‌خواستند اختلاس ۳ هزار میلیاردی فراموش شود، شوخی او و شیث را بزرگنمایی کردند، اما انصافاً آن شوخی اصلاً نیازی به بزرگنمایی نداشت! حالا هم صیادمنش و آقایی به خاطر اثر انگشت اللهیار در مظان اتهام قرار دارند و کمیته اخلاق با توجه به جوانی این دو بازیکن، آن‌ها را با کمترین میزان محرومیت تنبیه کرده است.
اما راه برخورد با شیوع این شوخی‌های منشوری چیست؟! باشگاه‌ها که باید بازیکنان را از لحاظ اخلاقی به یک مسیر درست هدایت کنند و مراقب سرمایه‌های خود باشند، به هر چیزی توجه دارند غیر از مسائل اخلاقی و بازیکنان هم با توجه به جوانی‌شان، گاهی اوقات وقتی در فضای پرشور و حرارت قرار می‌گیرند، احساسی می‌شوند و دست به رفتار‌های غیرمتعارف می‌زنند. اگر باشگاه‌ها از سرمایه‌های خود مراقبت کنند، واقعاً دیگر نیازی نیست کار به کمیته اخلاق بکشد و نهاد‌های قضایی فدراسیون فوتبال درباره این قبیل رفتار‌ها حکم بدهند. کاش باشگاه‌های ما لااقل آن پیشوند نامأنوس فرهنگی را از جلوی اسم‌شان برمی‌داشتند تا خیال همه راحت می‌شد و این اشتباهات که البته بیرون از زمین فوتبال هم می‌تواند از هر جوانی سر بزند، قابل هضم می‌شد. امروز اللهیار صیادمنش بابت اشتباهش و آقایی به این دلیل که طرف شوخی همبازی‌اش بود، محروم شده‌اند، اما باور کنید محکوم اصلی، باشگاه‌ها هستند که حواس‌شان به این جوانان نیست.
