تاخت‌وتاز ارزر های دیجیتال در اقتصاد رایج دنیا

به گزارش اقتصاد نیوز و به نقل از  باشگاه خبرنگاران، استفاده از رمزنگاری، ابتدا در جنگ جهانی دوم مورد استفاده قرار گرفت. در آن زمان برای انتقال اطلاعات محرمانه و یا دستور های جنگی از این تکنیک بهره می‌بردند. اما ارزهای‌ دیجیتال‌امروزی، ارزهایی هستند که از رمزنگاری برای انتقال اطلاعات در اینترنت استفاده می‌کنند. این نوع ارزها غیر متمرکز هستند، یعنی به جای یک شخص یا یک شرکت خاص، توسط شبکه‌ای از رایانه‌ها با عنوان "بلاکچین" کنترل می‌شوند، به این معنا که اگر شما یک ارز دیجیتال را خریداری کنید، این ارز را در فضای ابری و یا به صورت آفلاین در رایانه خود ذخیره خواهید کرد.

حضور بلاکچین‌ها

هرکدام از تراکنش‌های مالی مربوط به ارزهای دیجیتال، در فضایی به نام "بلاک‌چین" یا (زنجیره‌ی بلوک‌ها) ذخیره می‌شود که دسترسی به آن برای تمام مالکان آزاد است. به عبارت دیگر، اگر شما ارزی دیجیتال خریداری کنید، تمام اطلاعات مربوط به تراکنش‌ها در جایی ذخیره می‌شود، اما این ذخیره شدن فقط برای خرید و فروش خواهدبود و دیگر مالک ارز، به آن دسترسی نخواهد داشت.

مزایا و معایب ارزهای‌دیجیتالی

یکی از مهم‌ترین ویژگی این‌دسته از ارزها، مشخص نبودن هویت فرد تراکنش‌کننده است. یعنی شما بدون این‌که نام، آدرس و یا شماره شناسنامه خود را وارد کنید، می‌توانید مبالغ زیادی پول‌ دیجیتال را رد و بدل کنید. این در حالی است که فقط مشخصات تراکنش ها ثبت و در اختیار دیگران قرار می‌گیرد. از دیگر مزایای ارزهای دیجیتال، پایین بودن میزان کارمزدها می‌باشد. این میزان از کارمزد، نسبت به سایر بانک‌ها بسیار پایین است و سرمایه‌گذاران می‌توانند بدون این که نگران پرداخت سنگین کارمزد باشند، به راحتی در این فضا تراکنش کنند. 

نرخ هر واحد ارز دیجیتالی بیت‌کویین در اوایل سال 2009، فقط به چند سنت محدود می‌شد، اما امروزه این مبلغ به 5900 دلار در هر واحد رسیده‌ است. با این تفاسیر می‌توان نتیجه گرفت که این نوع سرمایه‌گذاری می‌تواند بسیار سودآور باشد به شرطی که در زمان و موقعیت مناسب خریدو فروش شود.

یک ویژگی خوب و بد در این نوع معاملات وجود دارد؛ به آن میزان که مخفی بودن هویت فرد تراکنش‌کننده می‌تواند به سهولت تراکنش‌ها کمک کند، به همان میزان می‌تواند امنیت معاملات را پایین بیاورد. همین قابلیت باعث شده که ارزهای دیجیتال در میان گروه‌های خلافکار محبوبیت خاصی پیدا کنند. این گروه‌ها به دنبال راهی برای هک کردن و به سرقت بردن این ارزها از صاحبانشان هستند که تا حدودی توانسته اند در جهان، به هدف خود برسند.

در نظام بانکداری کشور، اگر فردی فوت کند امکان دسترسی به حساب‌های او پس از طی کردن مراحل قانونی امکان‌پذیر است. اما در عرصه رمز ارزها این امکان بدون وجود صاحب سرمایه امکان‌پذیر نیست. اگر فرزندان‌ متوفی به رمزهای ورود دسترسی نداشته باشند، امکان بازگشت سرمایه وجود نخواهدداشت.

برای مبادله ارزهای دیجیتالی باید به این نکته دقت‌کنید، هیچ ارگان و یا سازمان دولتی مسئولیت پیگیری تراکنش‌های شما را نخواهد داشت. یعنی اگر شما مقداری ارز خریداری کنید و فرد فروشنده پول را از شما بگیرد و ارز را تحویل ندهد، شما به هیچ ارگان و سازمانی نمی‌توانید شکایت‌کنید.

معرفی بزرگترین ارزهای‌ دیجیتالی دنیا

بیت‌کویین نخستین پول‌دیجیتالی‌ دنیاست که اکنون بالغ بر 110 میلیارد دلار سرمایه دارد. بیت‌کوین را شخصی با نام ساتوشی ناکاموتو اختراع و در سال 2009 بر بستر یک نرم افزار، روانه بازار کرد. نکته قابل توجه این است که هیچ کس مالک شبکه بیت کوین نیست و مانند ایمیل، این کاربران بیت‌کوین هستند که آن را کنترل می‌کنند. کاربرهای بیت کوین در هیچ کدام از سیستم های پرداختی دنیا قابل شناسایی نیستند و فقط در خود بیت کوین می‌توان آن‌ها را پیدا کرد. در حال حاضر مبادلات این نوع ارز دربرخی از سایت‌های کشور وجود دارد، اما هیچ سازمان مربوطی، مسئولیت تبادلات آن را برعهده نگرفته است.

پنج شرکت بزرگ فعال درحوزه ارزرمزها به همراه مقدار سرمایه در سال 2018

 بیت کوین 109.337 میلیارد دلار

 اتریوم 29.124 میلیارد دلار

 ایکس آر پی 11.330 میلیارد دلار

بیت کوین کش 9.039 میلیارد دلار

ای او اس 4.302 میلیارد دلار

مهندس ابوذر عرب‌سرخی، رئیس پژوهشکده امنیت وزارت ارتباطات و مسئول فعالیت محوری زنجیره بلوکی در ارتباط با رمزارزها گفت: ما به طورکلی دو‌ نوع ارزرمز داریم، نوع اول به عنوان پول استفاده می‌شود که به آن کوین گفته‌ می‌شود و نوع‌ دوم توکن نام دارد. او در ارتباط با وضعیت رمز ارز ملی گفت: تا کنون 11 ارزرمز ملی را شناسایی کرده‌ایم و این درحالی است که تمامی آنها شکست خورده‌اند. عرب‌سرخی همچنین درباره وضعیت قانونی این رمزارزها در کشور گفت: تا زمانی که نهادهای بالادست به ما اجازه ندهند ما نمی‌توانیم به حوزه ارز رمز ملی ورود کنیم، کشورهایی که به دنبال ارزرمز ملی رفتند زیرساخت‌های آن را فراهم کردند یعنی مسائل قانونی آن را برطرف کردند. رئیس پژوهشکده امنیت گفت: تنها سه کشور ژاپن، سوئیس و ونزوئلا ارز رمز را قانونی اعلام‌کرده‌اند. این حالت در کشور ما، مستلزم مطالعه و آزمون و خطای بیشتر است.

ورود رمزارزها به کشور، مستلزم ایجاد سازوکارهای جدیدی در نظام بانکداری است. اگر ایران بخواهد از سرویس های بین‌المللی ارزهای دیجیتالی استفاده کند باید منتظر خروج روزانه میلیون‌ها دلار از کشور باشد. اما با تدابیری که در چند ماه اخیر، هم در وزارت ارتباطات و هم در بانک مرکزی اتخاذ شده است، ایران درحال توسعه دادن یک ارز دیجیتال با عنوان " ارز دیجیتال ملی" است. در صورتی که ارزرمزملی در کشور راه اندازی شود، دیگر نگرانی های خروج ارز از کشور برطرف خواهد شد و مردم می‌توانند به این تکنولوژی، درکنارسایر راه‌های سرمایه‌گذاری موجود در کشور نگاه و سرمایه خود را وارد این چرخه عظیم مالی کنند.