آنچه منتقدان دولت درباره اف‌ای‌تی‌اف نمی‌گویند

به گزارش اقتصادنیوز به نقل از ایرنا؛ حسن روحانی روز دوشنبه در جمع وزیر و مدیران ارشد وزارت راه و شهرسازی ضمن ارائه راهکارها و توصیه ها به این وزارت خانه و مدیران ارشد آن، به صورت گذرا و اشارت وار درباره موضوعاتی سخن گفت که می توان از آن به ناگفته هایی تعبیر کرد که منتقدان دولت در هجمه های خود به آن ها نمی پردازند. توافق هسته ای ایران با قدرت های جهان که به اذعان بسیاری از مخالفان نظام حتی از موفق ترین توافق های ایران بوده است تا چند ماه گذشته آماج شدیدترین انتقادات از آن و منعقدانش بود.

تیم دیپلماسی دولت یازدهم و دوازدهم که توپخانه انتقادی خود را از همان روزهای مذاکره علیه محمدجواد ظریف و تیم او گشوده بودند ابتدا آن را فاقد نتیجه دانستند. برخی چهرها و رقبای انتخاباتی رییس جمهوری اکنون هم از هر فرصتی برای حمله به این مذاکرات غفلت نمی کنند. به مرور و با نتیجه دادن مذاکرات هسته ای و تنظیم و تصویب برجام؛ منتقدان از آن به عنوان ترکمانچای دوم نام بردند و در کارکردهای آن شبهه آفرینی های بسیار کردند.

بدعهدی دولت آمریکا و خروج این کشور از قرارداد بین المللی خود با ایران این هجمه ها را تندتر کرد. با فروکش کردن این تندی، بهانه تازه منتقدان همکاری ایران با سازمان بین المللی اقدام ویژه است که این روزها از آن به FATF نام برده می شود.

پیوستن ایران به سازمان هایی چون مبارزه با پولشویی یا مقابله با جرایم سازمان یافته از مخالفان تا مرز مخالفت با دین اسلام هم تعمیم یافته است. رسانه های مختلف، تریبون های متفاوت و اظهارنظرهای تند انتقادی درباره لوایح چهارگانه دولت برای قانونی شدن همکاری ایران با گروه ویژه اقدام مالی همچنان محور خبرها و تحلیل های افراد، رسانه ها و تریبون های منتقد دولت است.

وجه مشترک انتقادات و هجمه ها به مذاکرات، برجام و برنامه دولت در همکاری با FATF یک موضوع است و آن اینکه در صورت عدم مذاکره یا پاره کردن برجام و یا نپیوستن به گروه همکاری های بین المللی در حوزه مالی، چه تبعاتی در انتظار منافع ملی ایران است؟ این روی دیگر سکه انتقاد است که بیشینه منتقدان به عمد به آن نمی پردازند و علت این عبور آگاهانه ابتدا غیبت منطق در انتقادات و بعد ترس از آشکار شدن دلیل واقعی مخالفت است. البته میان این مخالفان و هتاکان رییس جمهوری و دولت دلیل مخالفت برخی، نه عوامل اشاره شده بلکه تکیه بر شعارهایی آرمانی است که در عرصه تعاملات بین المللی امروز نمی توانند گره گشای امور مردم و حافظ منافع ملی باشند.

مخالفان چه نمی گویند و چرا نمی گویند؟

رقبای سیاسی دولت این روزها در تریبون های مختلف، سیاست های دولت تدبیر و امید به ویژه در حوزه دیپلماسی و روابط بین الملل را مورد انتقادها و حتی شماتت سیاسی قرار می دهند بی آنکه بگویند اگر ایران در آن مقطع مذاکره نمی کرد چه اتفاقی رخ می داد؟ هدف نویسنده لزوما طرح این گزاره نیست که نتیجه تبعات منفی و یا شاید جنگ علیه ایران بود، بیشتر تمرکز بر این است که چرا نباید درباره گزینه های دیگر در شرایط مذاکره و تبعات هریک به مردم توضیح داده شود.

برای تشریح و تبیین این موضوعات هم زحمت و تحقیق خاصی مورد نیاز نیست اما منتقدان به مردم نمی گویند که ایران پیش از آغاز دولت یازدهم زیر منشور هفت سازمان ملل قرار داشت و به عنوان یکی از انگشت شمار کشورهایی بود که به عنوان تهدیدی بین المللی شناخته می شد. شش قطعنامه الزام آور با رای قاطع تقریبا همه کشورهای دنیا علیه ایران صادر شده بود، شرایط اقتصاد در داخل هم در اثر تحریم های کمرشکن نزارتر از همیشه حیات داشت و تحریم ها بر خلاف نظر مسوولان وقت نه در زباله دان که در بطن زندگی مردم اثرگذار بودند. تمام این شرایط راهی جز رفع اتهامات علیه ایران از راه مذاکره باقی نگذارده بود. توصیفات کلی مورد اشاره اما در رسانه های منتقد دولت و تریبون داران رقیب یا مورد انکار یا سکوت مصلحتی قرار می گیرد.

نکته دیگر اینکه اگر ماهیت مذاکره در دیدگاه منتقدان دولت تا این اندازه، مذموم بوده، چرا در دوران مسوولیت خود بارها آشکار و پنهان درخواست مذاکره داده و یا خود پیش قدم در آن می شدند. دوگانگی منطق و سیاست ورزی و حتی اخلاق در دیدگاه این گروه می تواند جامعه را در حسن نیت آن ها دچار تردید کند.

در تداوم این رویه و پس از اعلام خروج آمریکا از توافق هسته ای با ایران و آغاز تحریم های علیه کشورمان؛ تیتر نخست رسانه های مخالف دولت به خروج روزانه شرکت ها و سرمایه گذاران خارجی از اقتصاد ایران اختصاص داده شده بود. بی آنکه به این موضوع پرداخته شود که به طور قطع این خروج در نتیجه یک ورود بوده است و آن ورود یکی از دستاوردهای همان برجام بی دستاورد است! موضوعی که بارها در کلام رییس جمهوری هم نمود یافت اما رسانه ها و تحلیلگران و ناکامان انتخاباتی با سکوت در برابر این پرسش بار دیگر بر منطق دوگانه خود مهر تایید زدند.

درباره تازه ترین سوژه مخالفت ها با دولت یعنی FATF هم داستان به این شکل و با تلخی کمی بیشتر ادامه دارد. FATF در حالی دشمن قرآن و دین و نظام معرفی می شود، در حالی به عنوان ویروس کشنده در امنیت ملی جلوه داده می شود و در حالی موافقان آن منافق اعلام می شوند که جز شعار یا تحلیل های حاصل از سوبرداشت ها، چیزی در محورهای مخالفت با آن نیست.

اگر آن روی دیگر سکه ناگفته ها را به روایت ساده و قابل فهم رییس جمهوری مرور کنیم، این نتیجه حاصل می شود که عدم پیوستن ایران به گروه ویژه اقدام و عدم تصویب لوایح دولت، شاید در ظاهر مشکل چندانی به وجود نیاورد اما روحانی از ضرر 20 درصدی مردم در اقتصاد سخن می گوید. دادوستدهایی که بیست درصد برای مردم گران خواهد بود و این بیست درصد از بیت المال مردم و همین مسلمانان کاسته خواهد شد.

ایران بار دیگر به عنوان کشوری مبهم در دادوستدهای جهانی دسته بندی خواهد شد و امکان مراجعه سرمایه گذاران خارجی حتی در صورت عبور از سد دونالد ترامپ هم با دشواری عدم شفافیت روبرو می شود. این میان برای گروه های بسیاری تفاوتی ندارد که سرمایه ای به ایران آورده می شود یا نه و برای گروه دیگر نیامدن ترجیح داده می شود و از این ترجیح منتفع شده یا کاسبی خواهند کرد.

با کمی واکاوی ریشه های برخی هیاهوها را که اصل را به حاشیه می راند آشکار می شود و به این دلیل است که رییس جمهوری از منتقدان خود می خواهد تبعات پروپاگاندای خود علیه تصمیمات دولت را برای مردم تشریح کنند.