پیروزی‌های ملی؛ ابزاری برای تسویه حساب‌های شخصی کی روش؟

به گزارش اقتصاد نیوز و به نقل ازطرفداری، کارلوس کی روش به خوبی می‌داند مردم در ایران، مردمان شادی‌های کوچک هستند. برای مردم احساساتی و وابسته به فوتبال به عنوان عنصری برای فراموشی، پیروزی ۵ بر صفر بر یمن دست کمی از یک نتیجه جذاب در جام جهانی ندارد زیرا این شادی است که مردم به آن نیاز دارند و نه الزاماً پیروزی در یک بازی بزرگ.

حربه کارلوس کی روش برای حمله به برانکو از این نظر در بهترین زمان ممکن صورت گرفت. در میان موجی از تعریف و تمجید و استفاده از الفاظ طوفان و امثالهم، کسی جرات ایستادن در برابر کی روش و بازخواست کردن او بابت روشن کردن آتش یک اختلاف حوصله سربر را نداشت زیرا در هر حال او قهرمان پیروزی قاطع ما در آغاز جام ملت‌های آسیا بود.

کارلوس کی روش آشکارا حرف کسی را نمی‌خواند. در فدراسیون فوتبال ایران یا کسی به او نمی‌گوید که از ایجاد تشنج خودداری و به اتحاد و همبستگی ملی کمک کند و یا اگر هم می‌گوید، حرفش برای سرمربی پرتغال پشیزی هم ارزش ندارد که در هر دو صورت، شرایط تأسف باری برای فدراسیون فوتبال ایران است.

واقعیت این است که نگاه مردم و اهالی فوتبال به فدراسیون نشینان، همانند کشوری است که استقلال خود را از دست داده و به حکومت دیگری بله قربان می‌گوید. ارزش و اعتبار خود را به حراج گذاشته تا منفعتی کسب کند به این امید که این منفعت در تاریخ نگاشته شود غافل از آن که سکوت فدراسیون فوتبال در موضع مغلوب نیز در اذهان می‌ماند گرچه افراد زیادی که باید، از آن صحبت نمی‌کنند.

رفتار کارلوس کی روش و واکنش به برانکو پس از بازی با یمن این شائبه را ایجاد می‌کند که او در مقابل برانکو احساس ضعف می‌کند. این ضعف البته نه از سر مسائل تاکتیکی یا موفقیت‌های کسب شده است بلکه کی روش می‌خواهد محبوب‌ترین مربی در فوتبال ایران باشد اما نیست. این موضوع، کی روش را در هر زمان آزار می‌دهد اما رفتار او از سر یک لجبازی ذاتی نیز مانع از بهبود اوضاع و رسیدن به هدفش می‌شود.

کی روش تا کجا ادامه می‌دهد؟ او منتظر است تا قهرمان آسیا شود و پتک جدیدی برای حمله به برانکو به دست بیاورد. هر پیروزی او فرصتی برای تسویه حساب شخصی است غافل از این که پیروزی متعلق به مردم ایران است. ما حق داریم از پیروزی تیم کشورمان لذت ببریم و احساس کنیم در کنار یکدیگر ایستاده‌ایم اما زبان کی روش حال همه را بد می‌کند. زبانی گزنده و همیشه باز به واژه‌های ناامید کننده.