حال پرسپولیس، هنوز خوب نیست
به گزارش اقتصاد نیوز و به نقل از خبرورزشی، با شروع نیم‌فصل دوم لیگ برتر، باز شدن پنجره‌های بسته و اضافه شدن بازیکنان جدید به نظر می‌رسید پرسپولیس که در پایان نیم‌فصل اول به جمع مدعیان رسیده بود، شروعی قدرتمندانه داشته باشد و ضمن ارائه نمایش‌های مهیج‌تر همچنان در نتیجه‌گیری موفق عمل کند.
البته که پرسپولیس بعد از انجام ۵ مسابقه (سه تا در لیگ و دو تا در جام حذفی) همچنان مدعی قهرمانی لیگ برتر است و به نیمه نهایی جام حذفی هم رسیده اما واقعیت این است که نمایش‌های این تیم به معنای واقعی نگران‌کننده و حتی در دقایقی طولانی عذاب‌آور است. پرسپولیس طی ۱۲۰ دقیقه بازی با پدیده درست مثل دیدار با استقلال خوزستان در فاز حمله مشکلات جدی داشت و حتی با اعمال ۴ تغییر در نیمه جلویی زمین باز هم مشکلاتش حل نشد.
مارکو و برانکو در نیم‌فصل ۵۰ روزه لیگ برتر درست مثل پیش‌فصل تمرینات بدنسازی سنگینی برای تیم‌شان در نظر گرفتند که به نظر می‌رسید بعد از دو سه بازی بدن‌ها از سنگینی این تمرینات رها شود و پرسپولیس به فرم مطلوب خود بازگردد اما تا لحظات پایانی این دیدار انفعال و استیصال در مدل حملات پرسپولیس مشهود بود.
البته با توجه به فواصل کم بازی‌ها که هر چهار روز یک بار برگزار می‌شود شاید طبیعی باشد که آمادگی بدنی همچنان برای کادر فنی معضل باشد اما سوال اینجاست که با توجه به فشردگی این مسابقات بالاخره این مشکل کی حل خواهد شد؟ مشکل دوم، ناهماهنگی خریدهای جدید پرسپولیس است که چون با بازیکنان قبلی چفت نشده‌اند، روند حرکتی تیم حتی بعد از ۵ بازی، در فاز حمله مشکل دارد. حالا سوال این است که آیا تا شروع فصل تازه لیگ قهرمانان آسیا یعنی دو هفته دیگر پرسپولیس تیم منظم، هماهنگ و آماده‌ای خواهد بود یا تمام این معضلات تا آنجا کش می‌آید؟
پرسپولیس در نیمه نخست بازی با پدیده تحت تاثیر بازی مالکانه این تیم قرار گرفت و حتی گل مساوی هم با یک ضربه کرنر به دست آمد. در واقع پرسپولیس در یک نیمه حتی یک موقعیت گل ۵۰ درصدی هم نساخت. در نیمه دوم با تغییرات اعمال شده در ترکیب، تعادل در مالکیت برقرار شد اما پرسپولیس همچنان در خلق موقعیت عاجز بود. البته هر چه به پایان بازی نزدیک شدیم، پدیده عقب‌تر رفت و در زمین خودش مشغول دفاع شد اما پرسپولیس باز هم برای خلق موقعیت سختی‌های زیادی کشید و غیر از دو سه موقعیت نصف و نیمه در این زمینه ناموفق بود.
تیم گل‌محمدی در دو وقت اضافه هم به بازی کنترلی و دفاعی روی آورد و پرسپولیس مالک میدان بود اما تعداد موقعیت‌های گل این تیم و درصد خطری که این موقعیت‌ها ایجاد کرد، جوری نبود که توقع گلزنی ایجاد کند. پرسپولیس در پایان این رقابت، بازی مالکانه را ۵۶ به ۴۴ برد اما درصد دقت پاس‌ها و تعداد موقعیت‌ها نشان می‌دهد این تیم در فاز حمله مشکل دارد.
تیم برانکو در این مسابقه ۱۲۰ دقیقه‌ای کلا ۶۶۳ پاس داد که ۷۹ درصد آن صحیح بود اما بدتر اینکه طی این دو ساعت فقط یازده شوت زد که سه تای آن در چارچوب بود و به نوعی هیچ‌کدام موقعیت گل صد‌درصد نبود. حالا پرسپولیس در هر دو جام داخلی مدعی جدی قهرمانی است اما جدا از خوشحالی برای آنچه در زمینه نتیجه‌گیری اتفاق افتاده، در بین هواداران نوعی نارضایتی از مدل بازی این تیم دیده می‌شود. آنها شرایط فعلی تیم محبوب‌شان را با گذشته و تیمی که ۱۳-۱۲ بازیکن اصلی بیشتر نداشت مقایسه می‌کنند و در ذهن‌شان این سوال وجود دارد که چطور پرسپولیس تقویت شده اما اینقدر خسته‌کننده، منفعل در حمله و به صورت کلی بسیار ضعیف‌تر از قبل بازی می‌کند.
هواداران تیم برانکو را مثل قبل برنده و مقتدر در کسب نتیجه همراه با ارائه بازی زیبا و برتر از تمام تیم‌های داخلی می‌خواهند. اتفاقی که فعلا فقط نیمی از آن برقرار است و مشخص نیست این سیر تکامل که برانکو و کادرش در صحبت‌های‌شان بارها و بارها به آن اشاره کرده‌اند، بالاخره چه زمانی به پایان می‌رسد.
